Για να θυμούνται οι παλιοί, και να μαθαίνουν οι νέοι...
Το έργο που από την 26η Ιανουαρίου 2015 διακινούν οι κινηματογράφοι σ’ ολόκληρο τον δυτικό κόσμο λέγεται «Ελληνο-Γερμανική Σύγκρουση». Πολλά επεισόδιά του μπορεί κάποιος να τα ονομάσει με άλλους τρόπους, όμως το σημαντικό σημείο -τουλάχιστον σε επικοινωνιακό επίπεδο- είχε προαναγγελθεί. «Αλλάζουμε την Ελλάδα, αλλάζουμε την Ευρώπη» είχε πει ο Τσίπρας προεκλογικά.
Αν και οι Podemos απέχουν ακόμα χρονικά από το να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, οι βορειοευρωπαίοι, μέσα από τα σακάκια χωρίς γραβάτες και τα πουκάμισα έξω από τα παντελόνια έχουν εισπράξει το μήνυμα που τους είχε υποσχεθεί ο Τσίπρας. Ποιος το είχε «υποσχεθεί» σ’ αυτόν;
Δεν μπορούμε να το πούμε με βεβαιότητα, όμως τα ταξίδια του σε Λονδίνο, Βατικανό και ΗΠΑ αρκετό χρόνο πριν τις εκλογές, έδειχναν ότι κάτι είχε αποφασιστεί. Το επικοινωνιακό λοιπόν έργο είναι φανερό ότι δεν στοχεύει στην επικοινωνία δια της επικοινωνίας.
>
Ο ευρωπαϊκός και αμερικανικός λόγος έχει κι αυτός δυο επίπεδα. Ποια;
Α) Να κάνει τα μαθήματά του ο κακομαθημένος μαθητής που λέγεται «Ελλάδα» και να μη ζητάει μόνο βοήθεια.
Β) Η Γερμανία τραβάει πολύ το σκοινί. Εκτός του ότι κινδυνεύει να σπάσει, αυτό που κάνει, δεν είναι ούτε ηθικό, ούτε αποδοτικό. Έχει κι η Ελλάδα δικαιώματα.
Μέσα στα δυο επίπεδα έχουμε ποικίλες αποχρώσεις, που κυρίως εντοπίζονται στο αν ο λόγος είναι κυβερνητικός ή μασμιντιακός, αν εκφέρεται από «συντηρητικούς» ή «προοδευτικούς» πολιτικούς κλπ.
Αυτά δεν παίζουν καμιά σημασία. Σημασία έχει προς ποια κατεύθυνση προετοιμάζει το διεθνές κοινό όλο αυτό το επικοινωνιακό έργο που πάλι έχει ως φόντο τον Έλληνα φοροφυγά και σε λίγο θα κουράσει άπαντες, αν δεν το έχει κάνει ήδη.
Πάμε σε δυο ευρώ; Σε έξοδο της Ελλάδας για να συνετιστούν οι υπόλοιποι; Σε έξοδο της Γερμανίας, ιδιαίτερα αν την ζορίσει η Ελλάδα με τις αποζημιώσεις του Β΄ π. πολέμου; Σε απορρόφηση του αμερικανικού χρέους από την Ευρώπη; Σε επέμβαση της Ρωσίας;
Τα ερωτήματα είναι ατέλειωτα, αλλά τα διεθνή προβλήματα είναι πάντα πολυεπίπεδα. Αυτό που ίσως αξίζει να δούμε, να θυμηθούμε, να γνωρίσουμε, να αναλογιστούμε, είναι το πώς ξεκίνησαν όλα. Πώς ανακοινώθηκε η ένταξη της Ελλάδας στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, τι σήμαινε για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή «ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία, ιστότιμη συμμετοχή,ισοδύναμη ψήφος με τις ΜΕΓΑΛΕΣ ευρωπαϊκές χώρες, κανούριοι δρόμοι και ορίζοντες» κι αν όλα αυτά δικαιώθηκαν, ή αν κάτι άλλο έγινε και μπορούσε να έχει προβλεφθεί.
Σημασία έχει, ότι οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν το 1953 (σύμφωνα με τους αριθμούς που δίνει ο Καραμανλής), κι εκείνη η χρονιά είναι σημαντική, τόσο για τις αποζημιώσεις που οφείλει η Γερμανία, όσο και για τον ρόλο των ΗΠΑ. Άλλωστε, σήμερα ο Τσίπρας το «1953» επικαλείται. Σημασία έχει επίσης η αγωνία του Καραμανλή να προφυλάξει την Ελλάδα από τον Ανδρέα Παπανδρέου που απειλούσε να τη βγάλει εκτός Ευρώπης, ένα μόλις χρόνο μετά την υπογραφή στο Ζάππειο.
Η αγωνία να διαφυλαχθεί το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν«, να πειστεί το κοινό ότι υπάρχει και αντίθετη άποψη, εκφρασμένη από τον Ανδρέα (που το 1974 φορούσε ζιβάγκο). Σημασία έχει ότι ο φίλος και μέγας σύμμαχος τότε του Καραμανλή, ο Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, ζει σήμερα και είναι της γνώμης να βγει η Ελλάδα από το Ευρώ. Σημασία, πάνω απ’ όλα, έχει η φράση
πηγή
«Η Ελλάς από σήμερα αποδέχεται οριστικά την ιστορική πρόκληση και την ευρωπαϊκή της μοίρα, διατηρώντας την εθνική της ταυτότητα«Γιατί αν ορίζεις τον Έλληνα με βάση τον Churchill και τον Shelley, τότε… υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που επανεμφανίστηκε και συνεχίζεται αδιάκοπα από το 1821 με βάση το δόγμα «επαναστατούν οι Γραικοί έναντι των Οθωμανών, των Γραικορωμαίων και των Ρωμαίων στους οποίους ήταν υπόδουλοι, από το 146 π. Χ.» Οι «Γραικορωμαίοι» δεν είναι άλλοι από τους «Βυζαντινούς» και το δόγμα που υιοθέτησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δεν είναι καν του Αδαμαντίου Κοραή. Κι αυτός από αλλού το αντέγραψε. Από πού; Από την πλευρά που έκανε το παν για να εξαλείψει τον Υψηλάντη, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη και, φυσικά, τον Καποδίστρια (βίντεο).
Κωνσταντίνος Καραμανλής, 28 Μαΐου 1979
πηγή
Δημοσίευση σχολίου