Γράφει ο Κωνσταντίνος Παΐδας*
Η πρόσφατη πρόταση του R.T. Erdoğan να μετονομαστεί το Αιγαίο πέλαγος σε «Θάλασσα των νησιών» θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως ατυχέστατο αστείο εκ μέρους ενός ανθρώπου που απεχθάνεται την αλήθεια της Ιστορίας, γιατί αυταπατάται ότι θα μπορέσει να επιβάλει ως «αλήθεια» τα ουτοπικά του όνειρα.
Η επίσης πρόσφατη πρόταση του D. Bahçeli να αντικατασταθεί στο τουρκικό λεξιλόγιο η ελληνικής προέλευσης λέξη «astronot” (=αστροναύτης) από τη λέξη «τζατζάμπεης» (Cacabey) θα μπορούσε να εκληφθεί ως φαιδρολόγημα ενός «μεγάλου παιδιού» που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει, για να μην αναγνωρίσει τις οφειλές του.
Η ακύρωση, όμως, της διαδικτυακής εκδήλωσης για την «Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας» που συνδιοργάνωναν την 9η/2/2021 τα Πανεπιστήμια της Άγκυρας, της Κωνσταντινουπόλεως και της Θράκης, με την αρωγή της ελληνικής πρεσβείας στην Άγκυρα, είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό, μολονότι δεν προκάλεσε έκπληξη σε όσους παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στην Τουρκία.
Το πανεπιστήμιο της Άγκυρας, το οποίο είχε επωμιστεί και την κύρια ευθύνη για τη διοργάνωση, αναγκάστηκε να ακυρώσει τη συγκεκριμένη, αμιγώς επιστημονική, εκδήλωση με το αιτιολογικό ότι «δημιουργήθηκε γι’ αυτήν μία εντύπωση που ήταν πέρα από τον στόχο της».
Της ακύρωσης είχαν προηγηθεί έντονες αντιδράσεις από ΜΜΕ της Τουρκίας, όπως η Yeni Akit, η Diriliş Postasi, που κραύγαζαν ότι «αυτά δεν μπορεί να είναι τουρκικά πανεπιστήμια» (ενν. το πανεπιστήμιο της Άγκυρας και της Κωνσταντινουπόλεως) και ότι «ενώ οι Έλληνες καταπιέζουν τους Τούρκους της Δυτικής Θράκης και επιχειρούν να τους εξαφανίσουν, κάποιοι διοργανώνουν Ημέρες Ελληνικής Γλώσσας».
Αφήνοντας κατά μέρος το ανιστόρητο (και αντίθετο προς ό, τι ορίζεται με τη Συνθήκη της Λωζάννης) επιχείρημα περί της ύπαρξης Τούρκων στη Δυτική Θράκη και παραβλέποντας τον παραληρηματικό συμψηφισμό της υποτιθέμενης καταπίεσης μιας ανύπαρκτης εθνικής μειονότητας με την παντελή έλλειψη ακαδημαϊκής ελευθερίας στην Τουρκία, δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε τον τρόμο που προκαλεί στους κυβερνητικούς και παρα-κυβερνητικούς κύκλους της Τουρκίας η Ελληνική Γλώσσα, το παγκόσμιο αυτό «υπερ-όπλο» της Ελευθερίας του πνεύματος.
Η απέχθεια των Τούρκων εθνικιστών για την Ελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία οφείλεται ακριβώς στο ότι αποτέλεσαν το όργανο, διά του οποίου το ελληνικό πνεύμα γέννησε το ιδεώδες της Δημοκρατίας και το κληροδότησε στην ανθρωπότητα.
Οφείλεται στο ότι η Ελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία αποτελούν το αποτελεσματικότερο μέσο άσκησης πολιτιστικής διπλωματίας, όπως προκύπτει από το πλήθος των πανεπιστημιακών τμημάτων ανά τον κόσμο που θεραπεύουν την Ελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία και διαχέουν στην υφήλιο τα μεθυστικά αρώματα της ελληνικής διανόησης.
Οφείλεται όμως και στο ότι οι μελιχροί καρποί της Ελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας γονιμοποίησαν τον στοχασμό σημαντικών Τούρκων ανθρώπων του πνεύματος, οι οποίοι οραματίστηκαν τον μετασχηματισμό της Τουρκίας σε μία χώρα ελεύθερη, πραγματικά δημοκρατική, όπου όλοι θα έχουν ισότιμη θέση κάτω από το φως του Ηλίου.
Ωστόσο, επειδή η Γλώσσα και η Λογοτεχνία διαχρονικά ενώνουν τους ανθρώπους σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, θα μπορούσαμε να προτείνουμε στο τουρκικό υπουργείο πολιτισμού και στα τουρκικά πανεπιστήμια τη διοργάνωση την 9η Φεβρουαρίου 2022 στην Κωνσταντινούπολη μιας εκδήλωσης αφιερωμένης στις μεταφράσεις στην Ελληνική Γλώσσα έργων Τούρκων λογοτεχνών παγκόσμιας εμβέλειας. Έτσι, στο επίκεντρο δεν θα βρεθεί η Ελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία που τόσο φοβούνται και απεχθάνονται ορισμένοι στην Τουρκία, αλλά η Τουρκική Λογοτεχνία, για την οποία όλοι οι Τούρκοι (οφείλουν να) αισθάνονται υπερήφανοι!
Στο πλαίσιο μίας τέτοιας εκδήλωσης πολλοί Έλληνες και Τούρκοι καθηγητές Φιλολογίας, Ιστορίας αλλά και Νομικής, αφορμώμενοι από τις νεοελληνικές μεταφράσεις που κυκλοφορούν στην Ελλάδα, θα μπορέσουν να αναδείξουν την αξία του έργου του Αζίζ Νεσίν, του Γιασάρ Κεμάλ, του Καντίρ Μισίρογλου, του Ορχάν Παμούκ, της Ελίφ Σαφάκ και αρκετών άλλων για την κατανόηση της τουρκικής κοινωνίας και των ιδεολογικο-πολιτικο-κοινωνικών ζυμώσεων στην Τουρκία κατά τον 20ο και τον 21ο αιώνα.
Βεβαίως, ο Αζίζ Νεσίν, πρώην πρόεδρος της «Ένωσης Συγγραφέων Τουρκίας», αποκάλυψε με το έργο του την έκταση της λογοκρισίας και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία. Ο Γιασάρ Κεμάλ, πολυβραβευμένος και υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1973, επέκρινε στο έργο του την τουρκική κοινωνία για τη βίαιη εκρίζωση των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
Ο Καντίρ Μισίρογλου, ευθέως στοχοποιημένος από τον Ντ. Μπαχτσελί, ευχήθηκε δημοσίως «να είχαν νικήσει οι Έλληνες το 1922, γιατί έτσι κανένα κακό δεν θα είχε συμβεί». Ο Ορχάν Παμούκ, στον οποίον απενεμήθη το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2006, αναγνώρισε στο έργο του την τραγική αλήθεια της γενοκτονίας των Αρμενίων και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Κούρδων.
Η Ελίφ Σαφάκ, βραβευμένη από την «Ένωση Τούρκων Συγγραφέων», κατηγορήθηκε για «προσβολή της τουρκικότητας» διά του έργου της με βάση το άρθρο 301 του τουρκικού ποινικού κώδικα, επειδή ουσιαστικά ανέδειξε τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη θρησκευτική καταπίεση και τον φυλετικό ρατσισμό που ταλανίζουν την τουρκική κοινωνία.
Το «βαθύ» τουρκικό κράτος φοβάται, όπως αποδείχθηκε, την Ελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία. Αντιθέτως, οι Έλληνες διανοούμενοι, μακριά από κάθε προκατάληψη και πολιτική σκοπιμότητα, λατρεύουν τη Λογοτεχνία, ανεξαρτήτως της γλώσσας, στην οποίαν αυτή γράφεται. Απομένει λοιπόν να οργανωθεί με πρωτοβουλία του τουρκικού υπουργείου πολιτισμού και των τουρκικών πανεπιστημίων στη Βασιλεύουσα μία τέτοια εκδήλωση ελληνοτουρκικής φιλίας την 9η Φεβρουαρίου 2022, οπότε και οι δύο λαοί θα έχουμε έρθει «πιο κοντά» μέσω και των διερευνητικών επαφών…
*Αναπληρωτή Καθηγητή του Ε.Κ.Π.Α.
Δημοσίευση σχολίου