«Τριάντα ημέρες θα είναι αρκετές. Σε τριάντα ημέρες, ο ισραηλινός στρατός θα είναι σε θέση να καταστρέψει ή να καθυστερήσει τα πυρηνικά σχέδια του Ιράν και να δώσει μάχες σώμα με σώμα με όλους τους εχθρούς στα βόρεια σύνορα του Ισραήλ». Όλα δείχνουν ότι την τελευταία περίοδο αυτό είναι το επικρατέστερο σενάριο στο γειτονικό Τελ Αβίβ. Η μεγάλη αυτοπεποίθηση και η πίστη στην αποτελεσματικότητα της σύγχρονης στρατιωτικής τεχνολογίας και του πυρηνικού οπλοστασίου της χώρας έχει αφήσει την σφραγίδα του σε όλα τα σχέδια της ισραηλινής κυβέρνησης. «Είμαι μεγάλη περιφερειακή δύναμη και μπορώ να πλήξω τον εχθρό όποτε επιθυμώ».
Αυτό φαίνεται πως είναι το μήνυμα που θα θέλει να περάσει το Ισραήλ στην διεθνή κοινότητα. Ωστόσο, τα αναπάντητα ερωτήματα είναι πολλά και θα πρέπει να προβληματίσουν την ισραηλινή κοινωνία καθώς και όλους τους λαούς της περιοχής μας. Τα σχέδια του Ισραήλ -σύμφωνα τουλάχιστον με πληροφορίες που διαρρέουν στο ισραηλινό και διεθνή τύπο- προβλέπουν μια περιορισμένης έκτασης αεροπορικής επίθεσης στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Η συγκεκριμένη επίθεση μπορεί να πραγματοποιηθεί από την ισραηλινή πολεμική αεροπορία.
Εναλλακτικά, μπορεί να λάβει χώρα σε συνεργασία με τις ΗΠΑ. Ο στόχος του Ισραήλ είναι ένας και μοναδικός: Καταστροφή της «πυρηνικής απειλής» του Ιράν, η οποία θέτει σε άμεσο κίνδυνο την ασφάλεια του ισραηλινού πολίτη. Όλα δείχνουν ότι οι ισραηλινοί αξιωματούχοι επικεντρώνονται στην στρατιωτική και στρατηγική πτυχή του ζητήματος. Ωστόσο, υπάρχει και η «κοινωνικοπολιτική» πτυχή, η οποία ενδέχεται να κρύβει «εκπλήξεις» για το Ισραήλ και τους δυτικούς συμμάχους του.
Τι σηματοδοτούν οι «πυρηνικές φιλοδοξίες» του Ιράν; Ένα απλό τέχνασμα της αθάνατης περσικής διπλωματίας; Μια φιλοδοξία ενός θρησκευτικού καθεστώτος; Ένα ρατσιστικό μίσος -απομάκρυνση της εβραϊκής φυλής από τα παράλια της Ανατολικής Μεσογείου-; Ή κάτι περισσότερο; Μήπως οι «πυρηνικές φιλοδοξίες» της Ισλαμικής Δημοκρατίας κρύβουν ένα πιο βαθύ νόημα, μια κρυφή πτυχή του κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι της ευρύτερης περιοχής μας;
Η ιστορία του σύγχρονου Ιράν χαρακτηρίζεται από έναν ατέρμονο αγώνα των λαών αυτής της χώρας κατά των ιμπεριαλιστικών διεκδικήσεων των μεγάλων, δυτικών δυνάμεων. Στις αρχές του 20ου αιώνα, ακολουθώντας το παράδειγμα των Νεότουρκων, η αναδυόμενη μεσαία τάξη του Ιράν -έμποροι, καταστηματάρχες, θρησκευτικοί και δημόσιοι λειτουργοί- επιχείρησαν να δημιουργήσουν ένα καθεστώτος συνταγματικής μοναρχίας, το οποίο θα ήταν σε θέση να περιορίσει τον δυτικό επεκτατισμό στα εδάφη του Ιράν. Η μεσαία τάξη του Ιράν έδωσε μάχες «σώμα με σώμα» με τον δυτικό κατακτητή και ηττήθηκε.
Στα μέσα του 20ου αιώνα ένα πολιτικό κίνημα με εθνικιστικές και αριστερές αποχρώσεις μετατράπηκε σε λαϊκή παλίρροια και έθεσε σε άμεσο κίνδυνο τα μεγάλα αμερικανικά και δυτικά συμφέροντα στο Ιράν. Την περίοδο που η Κύπρος έδινε μάχες για να εξασφαλίσει την αυτονομία των κινήσεων της από την Βρετανική Αυτοκρατορία, οι λαοί του Ιράν και κυρίως η μεσαία τάξη της χώρας ζήτησαν το αυτονόητο: Έλεγχος των ενεργειακών πηγών της χώρας.
Η μάχη γύρω από τα ενεργειακά αποθέματα του Ιράν συνεχίστηκε μέχρι το 1979. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 70', οι ΗΠΑ είχαν το πάνω χέρι στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας. Όμως, στα μέσα εκείνου του έτους η λαϊκή απόγνωση και ο έντονος προβληματισμού του μέσου Ιρανού για το μέλλον της χώρας έλαβε δραματικές διαστάσεις. Η μεσαία τάξη, η Αριστερά, τα προοδευτικά στοιχεία της χώρας χύθηκαν στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της χώρας και συγκρούστηκαν με τους «πελάτες και εκπρόσωπους» της μαύρης αγοράς των όπλων και των μεγάλων ενεργειακών συμφερόντων της Δύσης. Η ιρανική επανάσταση πέτυχε και προδόθηκε εκ των έσω. Την περίοδο 1979 – 1980, η θρησκευτική τάξη της χώρας χρησιμοποίησε στο έπ'άκρον τις μεγάλες συστημικές αδυναμίες των προοδευτικών δυνάμεων και της Αριστεράς και ανάλαβε τα ηνία της ιρανικής επανάστασης. Προϊόν αυτής της εξέλιξης υπήρξε η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.
Το 1980, με το δημοψήφισμα που έκρινε την ίδρυση της νέας δημοκρατίας, η επανάσταση στο Ιράν άλλαξε ηγεσία, όχι όμως χαρακτήρα. Η θρησκευτική ολιγαρχία η οποία ανέλαβε τα ηνία της πολιτικής ηγεσίας της χώρας από την μοναρχία, τον στρατό και τους αυλικούς, εξακολούθησε να στηρίζει την πολιτική γραμμή της επανάστασης σε μια αντιμπεριαλιστική ρητορική. Εξουδετερώνοντας από το πολιτικό πεδίο του Ιράν το άλλοτε πανίσχυρο κομμουνιστικό κίνημα και τις συνιστώσες της ιρανικής Αριστεράς, η Τεχεράνη εξέπεμψε σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή και Ανατολική Μεσόγειο ένα «απλό» μήνυμα: Καπιταλιστική ανάπτυξη «στα μέτρα» των λαών της Μέσης Ανατολής - μερίδιο στους ντόπιους λαούς από τα ενεργειακά αποθέματα και τον πλούτο της περιοχής-.
Το «μήνυμα» της Τεχεράνης, το οποίο έχει θρησκευτικά μοτίβα και σήμερα έχει πλέον λάβει τον χαρακτήρα του σιιτικού επεκτατισμού στην Μεσοποταμία, 33 χρόνια μετά την ιρανική επανάσταση εξακολουθεί να εμπνέει σχεδόν όλες τις αναδυόμενες μεσαίες τάξεις της Μέσης Ανατολής. Την προηγούμενη εβδομάδα, ο νέος «ισλαμιστής» ηγέτης της Αιγύπτου επέλεξε την Τεχεράνη για πρώτο προορισμό στο εξωτερικό μετά την ανάδειξη του ίδιου στην προεδρία της γειτονικής χώρας. Αυτή η εξέλιξη λέει πολλά... Όπως «λένε πολλά» τα σύγχρονα συντηρητικά κινήματα της περιοχής μας... Η κοινωνική ραχοκοκκαλιά αυτών των κινημάτων οι αναδυόμενες, εν αναβρασμό μεσαίες τάξεις, οι οποίες έχουν ένα και μοναδικό αίτημα: Συμμετοχή στην καπιταλιστική ανάπτυξη με ίσους όρους.
Από στρατιωτική άποψη η καταστροφή των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν ίσως να είναι μια σχετικά εύκολη υπόθεση. Ωστόσο, η αποσιώπηση του παραπάνω αιτήματος είναι αδύνατη.
Βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από το χείλος του γκρεμού... Οι κοινωνίες «βράζουν» και κάποιοι μιλούν για στρατιωτική εγχειρήματα...
πηγή
Δημοσίευση σχολίου