Αυτό φυσικά το πέτυχαν λεηλατώντας τις χώρες που κατακτούσαν, «βρίσκοντας» έτσι χρήματα για να λύσουν τα προβλήματα της χώρας και καταστρέφοντας φυσικά με αυτό τον τρόπο τις κοινωνίες και τις οικονομίες των χωρών που κατακτούσαν, υπό μία σειρά αδίστακτων και πολεμοχαρών ηγετών (Δαντών, Μαρά, Ροβεσπιέρος, Διευθυντήριο, Ναπολέων.
Στους πολέμους που έγιναν τότε η Μεγάλη Βρετανία συντάσσετο (συμμαχούσε ή στήριζε διπλωματικά) με τους πιο ανίσχυρους, κατά του ισχυρότερου, τόσο πριν, όσο κατά, αλλά και μετά την λήξη των Ναπολεόντειων Πολέμων (αυτό έκανε και στους δύο Παγκόσμιος Πολέμους, αυτό κάνει και σήμερα).
Αυτό το έκανε διότι ήθελε να αποτρέψει την εμφάνιση μίας δύναμης στην Ευρώπη, η οποία θα μπορούσε να την ενοποιήσει με την βία (να την κατακτήσει), να γίνει η ηγεμονική δύναμη, κάτι που θα είχε ως συνέπεια να κινδυνεύουν τα εμπορικά (οικονομικά) συμφέροντα της Μεγάλης Βρετανίας στην περιοχή.
Και αυτό επειδή μία δύναμη που θα είχε στην διάθεση της όλο το ανθρώπινο δυναμικό και τους ορυκτούς πόρους της περιοχής, θα μπορούσε να κάνει ότι θέλει (π.χ. να απαγορεύσει την πρόσβαση της Μεγάλης Βρετανίας στις αποικίες της ή τους οικονομικούς και πολιτικούς συμμάχους της, να της επιβάλλει οικονομικό εμπάργκο στην Ευρώπη, κόβοντας της την πρόσβαση στις εμπορικές οδούς που περνούσαν από την Μεσόγειο, και συγκεντρώνοντας παράλληλα μία μεγάλη στρατιωτική δύναμη για την κατάκτηση της χώρας).
Για αυτό τον λόγο η Μεγάλη Βρετανία στράφηκε ανοιχτά κατά κάθε υποψήφιου δυνάστη και «ενοποιητή» της Ευρώπης (π.χ. Λουδοβίκο ΙΔ, Ναπολέοντα, Κάιζερ, Λένιν, Χίτλερ, Στάλιν, δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε στην εποχή μας), και συμμάχησε με τις λιγότερο ισχυρές προς την υποψήφια για ηγεμονία χώρες, προκειμένου να φέρει εξισορρόπηση στην ισχύ δυνάμεων, έτσι ώστε να μην μπορεί μία χώρα να γίνει πιο ισχυρή από τις υπόλοιπες και να μπορέσει με την δύναμη της να τις υποτάξει .
Φυσικά μετά το πέρας των πολέμων αυτών (Γαλλικής Επανάστασης και Ναπολεόντειων) συμμάχησε με την ηττημένη χώρα (Γαλλία), κατά των ανερχόμενων (και νικητών των Γάλλων) για ηγεμονία στην Ευρώπη Ρώσων, προσφέροντας ευνοϊκούς όρους (και ανταλλάγματα για ειρήνη) στους ηττημένους, κάτι που τους επέτρεψε στους Γάλλους να αναπτυχτούν και πάλι οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά και να πάρουν ρεβάνς από τους Ρώσους στον Κριμαϊκό Πόλεμο.
Το Συνέδριο της Βιέννης που διεξήχθη το 1814-1815 ήταν ένα από τα πλέον σημαντικά συνέδρια στην Ιστορία της Ευρώπης που αποτέλεσε και σταθμό στην ιστορία του Διεθνούς Δικαίου. Στο συνέδριο αυτό που συνήλθε στη Βιέννη, δυνάμει της πρώτης Συνθήκης των Παρισίων (1814), συμμετείχαν όλες οι τότε ευρωπαϊκές Ηγεμονίες με 450 συνολικά παρευρεθέντες αντιπροσώπους.
Η συνεδριακή αυτή συγκέντρωση ήταν η πολυπληθέστερη μέχρι την εποχή εκείνη. Σκοπός του συνεδρίου αυτού ήταν αφενός μεν η αναζήτηση ενός πραγματικού συστήματος ισορροπίας μεταξύ των Δυνάμεων που είχαν εμπλακεί και από τις δύο πλευρές στους Ναπολεόντειους πολέμους, και αφετέρου η δικαία ρύθμιση των χωροταξικών προβλημάτων που είχαν αναδυθεί μεταξύ των Βασιλικών Οίκων της Ευρώπης, της περιόδου εκείνης.
Ως γεγονός το συγκεκριμένο συνέδριο ήταν καθοριστικής σημασίας για τη διαμόρφωση του γεωπολιτικού χάρτη της Ευρώπης κατά τον 19ο αιώνα. Οι Μεγάλες Δυνάμεις που συμμετείχαν, η Αγγλία, η Πρωσία, η Αυστρία, η Ρωσία αλλά και η ηττημένη Γαλλία, είχαν ως στόχο την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων τους, αλλά και τις προτεραιότητες που τέθηκαν από τους νικητές των Ναπολεόντειων πολέμων, δηλαδή από τις τέσσερις πρώτες που είχαν και το μεγαλύτερο μέρος των κερδών του τελικού διακανονισμού.
Οι εργασίες του Συνεδρίου της Βιέννης ξεκίνησαν στις 18 Σεπτεμβρίου του 1814, υπό την προεδρία του Αυστριακού πολιτικού Μέττερνιχ, και έληξαν στις 9 Ιουνίου του 1815. Σε όλη τη διάρκεια του 9μηνου αυτού συνεδρίου μετείχαν ο Τσάρος της Ρωσίας, και οι Βασιλείς της Πρωσίας και Βαυαρίας.
Αρχηγοί των αντιπροσωπειών των Μεγάλων Δυνάμεων ήταν ο κόμης Μέττερνιχ της Αυστρίας, ο Νεσελρόντε της Ρωσίας, ο Λόρδος Κάσλρη της Αγγλίας, και αργότερα ο Ουέλιγκτον, ο κόμης Χάρντεμπεργκ της Πρωσίας και ο κόμης Σαρλ-Μωρίς ντε Ταλλεϋράν-Περιγκόρ της Γαλλίας. Εκτός των Ηγεμονιών αντιπροσωπεύθηκε επίσης και η Ελβετία.
Όλες οι συμφωνίες που συνάφθηκαν σε αυτό το Συνέδριο περιλήφθηκαν σε ένα και μόνο πρωτόκολλο - πράξη που ονομάστηκε επίσημα: Τελική Πράξη του Συνεδρίου Βιέννης, και που συνυπογράφηκε από όλους τους αντιπροσώπους, την ημέρα που έληξαν και οι εργασίες του Συνεδρίου, στις 9 Ιουνίου 1815.
Στο συνέδριο αυτό συνέβησαν τα εξής:
1. Η Αγγλία, αφού επικύρωσε τον ρόλο της ως κυρίαρχης δύναμης στον θαλάσσιο χώρο, εξασφάλισε τον έλεγχο σημείων κλειδιών για την ναυσιπλοΐα, όπως τη Μάλτα, τα Επτάνησα και τη νήσος Ελιγολάνδη στα ανοικτά της Δανίας (χωρίς όμως άλλες ιδιαίτερες εδαφικές απαιτήσεις). Θεωρώντας δε τη Γαλλία ως μείζονα απειλή για τη διαταραχή της ισορροπίας δυνάμεων στην Ευρώπη, επεδίωξε τη δημιουργία ενός τείχους ισχυρών κρατών στα ανατολικά της.
Έτσι, απαίτησε τη δημιουργία του Βασιλείου της Ολλανδίας, στο οποίο προσαρτήθηκαν το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο. Η Ρηνανία, (πρώην γαλλικό προτεκτοράτο από την εποχή των Ναπολεόντειων πολέμων), κατόπιν άλλης βρετανικής παρέμβασης, προσχώρησε στην Πρωσία, δίνοντάς της ταυτόχρονα τη δυνατότητα για την περαιτέρω ανέλιξή της σε ηγεμονική δύναμη στον γερμανικό χώρο.
2. Η Πρωσία αύξησε τη δύναμή της με σκοπό να εξισορροπήσει τη Γαλλική. Στον νότο το Βασίλειο της Σαρδηνίας προσάρτησε τη Γένοβα και τη Σαβοΐα.
3. Η Αυστρία ανέκτησε και πάλι τη βόρεια Ιταλία, παίρνοντας τη Λομβαρδία, τη Βενετία, την Τεργέστη και τις Δαλματικές ακτές. Με αυτόν τον τρόπο αύξησε την επιρροή της και πρόσθεσε 4.5 εκατομμύρια υπηκόους στην αυτοκρατορία της. Ο ρόλος της, επίσης, ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο, αφού μπορούσε να προεδρεύει σε μία χαλαρή συνομοσπονδία των 39 γερμανικών κρατιδίων που υπήρχαν εκείνη την εποχή.
Έτσι, από τη μία παρατηρείται οριστική διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (που μέχρι τότε υφίστατο απλά ως τίτλος) και από την άλλη την εξισορρόπηση δυνάμεων μεταξύ Αυστρίας και Πρωσίας, αφού καμιά από τις δύο δεν μπορούσε να ελέγξει πλήρως τον γερμανικό χώρο. Τούτο, βεβαίως, εξυπηρετούσε για άλλη μια φορά τα συμφέροντα όχι μόνο της Βρετανίας, αλλά και των άλλων δυνάμεων Ρωσίας και Γαλλίας.
4. Η Ρωσία στο Συνέδριο αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην κατανομή των εδαφών, που ήταν και η μεγαλύτερη χερσαία δύναμη της εποχής. Ο Τσάρος Αλέξανδρος επιθυμούσε να διατηρήσει υπό την ηγεμονία του την Πολωνία. Τούτο όμως ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα των Αυστριακών, οι οποίοι σε μία τέτοια περίπτωση θα χρειαζόταν να παραχωρήσουν τμήμα των πολωνικών εδαφών που κατείχαν.
Οι Πρώσοι από την πλευρά τους ήταν διατεθειμένοι να παραχωρήσουν ορισμένα από τα πολωνικά εδάφη που κατείχαν, με αντάλλαγμα τμήματα της Σαξονίας. Κάτι τέτοιο επέκτεινε την ισχύ της αυτοκρατορίας τους.
Τελικά δημιουργήθηκε ένα μικρό πολωνικό κράτος με συνταγματικό Ηγεμόνα τον Ρώσο Αυτοκράτορα, ενώ τον Ιανουάριο του 1815 οι Μέττερνιχ, Κάσλρη και Σαρλ-Μωρίς ντε Ταλλεϋράν-Περιγκόρ υπέγραψαν μυστική συμφωνία, με την οποία δεσμεύονταν να κηρύξουν τον πόλεμο ενάντια στη Ρωσία και την Πρωσία, εάν το έκριναν απαραίτητο. Επίσης ιδρύθηκε η Ιερά Συμμαχία.
Καθίσταται εμφανές ότι μέσω των συμφωνιών και του παρασκηνίου το Συνέδριο της Βιέννης προσπάθησε να επαναφέρει το διαταραγμένο ευρωπαϊκό σύστημα διακυβέρνησης από τη Γαλλική Επανάσταση και τους Ναπολεόντειους Πολέμους, δια της αρχής της «ισορροπίας των Δυνάμεων».
Το δεύτερο πιο σημαντικό συνέδριο που έγινε για τύχη της μεταπολεμικής Ευρώπης ήταν η διάσκεψη της Γιάλτας το 1945 (Φυσικά έγιναν και άλλα σημαντικά συνέδρια ενδιάμεσα όπως το 1919 στις Βερσαλλίες, αλλά μόνο αυτό της Γιάλτας προσομοιάζει ως προς τα αποτελέσματα του αυτό της Βιέννης).Έτσι το 1945 Βιέννη συνεκλήθη η γνωστή διάσκεψη, προκειμένου να καθορίσει τις τύχες του κόσμου μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Τότε η μεγάλη φτώχεια στην Γερμανία, παράλληλα με τα έντονα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα στην χώρα μετά το πέρας του Α Παγκοσμίου Πολέμου, συνέβαλε στην άνοδο δημαγωγών (Χίτλερ) τόσο στην Γερμανία, αλλά και αλλού (π.χ. στην Ιταλία με τον Μουσολίνι και στην Ρωσία με τον Λένιν), στην εμφάνιση της ιδεολογίας του εθνικισμού (και της ρεβάνς), στην άνοδο του φασισμού στην εξουσία.
Παράλληλα συνέβαλαν και στην επεκτατική πολιτική που ακολούθησαν στην συνέχεια τα καθεστώτα αυτά προκειμένου να αποσπάσουν τον κόσμο από τα έντονα εσωτερικά προβλήματα (λεηλατώντας παράλληλα τις χώρες που κατακτούσε «βρίσκοντας» έτσι χρήματα για να λύσει τα προβλήματα της χώρας και καταστρέφοντας φυσικά με αυτό τον τρόπο τις κοινωνίες και τις οικονομίες των χωρών που κατακτούσαν).
Φυσικά μετά το πέρας του πολέμου αυτού (Β’ Παγκόσμιου) η νικήτρια Μεγάλη Βρετανία (μαζί με τις ΗΠΑ) συμμάχησε με την ηττημένη χώρα (Γερμανία), κατά των ανερχόμενων (και νικητών των Γερμανών) για ηγεμονία στην Ευρώπη Σοβιετικών, προσφέροντας ευνοϊκούς όρους (και ανταλλάγματα για ειρήνη) στους ηττημένους, κάτι που τους επέτρεψε στους Γερμανούς να αναπτυχτούν και πάλι οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά και να πάρουν ρεβάνς από τους Ρώσους στον Ψυχρό Πόλεμο.
Κατά το χρονικό διάστημα από 4 έως 11 Φεβρουαρίου του 1945 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Φραγκλίνος Ρούζβελτ ο ηγέτης της ΕΣΣΔ Ιωσήφ Στάλιν και ο Βρετανός Πρωθυπουργός Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ, οι τρεις νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου συναντήθηκαν στην Γιάλτα της Ρωσίας για την πραγματοποίηση της δεύτερης συνόδου κορυφής (είχε προηγηθεί ανάλογη διάσκεψη στην Τεχεράνη από τις 28 Νοεμβρίου έως την 1η Δεκεμβρίου του 1943).
Η διάσκεψη αυτή έμεινε στην ιστορία ως «Η Διάσκεψη της Γιάλτας» καθώς πραγματοποιήθηκε στο μέγαρο της Λιβάντια (Livadia) που βρίσκεται κοντά στην πόλη της Γιάλτας.
Η σύνοδος αυτή θεωρείται μεγάλης σπουδαιότητας, κυρίως λόγω των θεμάτων που διαπραγματεύτηκαν οι "Τρεις Μεγάλοι" (The big three, όπως ήταν τότε το προσωνύμιό τους) και είχε να κάνει με την μεταπολεμική πολιτική που θα ακολουθούσαν σχετικά με τις χώρες που είχε καταλάβει η Ναζιστική Γερμανία αλλά και με την τύχη των χωρών που είχαν συμμαχήσει με αυτήν.
Ο Ρούσβελτ επιθυμούσε η σύνοδος να πραγματοποιηθεί σε κάποιο σημείο της Μεσογείου, αλλά ο Στάλιν επέμενε ότι οι γιατροί του δεν του επέτρεπαν μεγάλα ταξίδια και ο Ρούζβελτ υποχώρησε, αν και η υγεία του ήταν πολύ περισσότερο κλονισμένη. Έτσι, επί επτά ημέρες οι αρχηγοί των κρατών - νικητών καθόριζαν την μορφή που θα είχε ο μεταπολεμικός κόσμος.
Για καθέναν από τους ηγέτες η διάσκεψη είχε εξαιρετική σημασία, ο πόλεμος όδευε προς το τέλος του καθώς ο Κόκκινος Στρατός απείχε μόλις 100 χλμ. από το Βερολίνο και η κατάρρευση της Γερμανικής κυριαρχίας ήταν ζήτημα χρόνου.
Οι Βρετανοί ήθελαν να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν από την προπολεμική "υγειονομική ζώνη" γύρω από την ΕΣΣΔ, τις ΗΠΑ απασχολούσε κυρίως ο παράγοντας Ιαπωνία και ο Ειρηνικός Ωκεανός και η είσοδος της ΕΣΣΔ στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας κάτι που επιθυμούσαν διακαώς. Έτσι, λοιπόν, στην Διάσκεψη της Γιάλτας:
Επισημοποιήθηκε η πρόθεση για τη δημιουργία του Ο.Η.Ε.
Απορρίφθηκε η πρόταση των Τσώρτσιλ και Ρούσβελτ για διαμελισμό της Γερμανίας.
Αποφασίστηκε η εκμηδένιση του γερμανικού μιλιταρισμού και ναζισμού, για να μην μπορέσει ξανά η Γερμανία να απειλήσει την παγκόσμια ειρήνη.
Συνοπτικά η Διάσκεψη κατέληξε στις παρακάτω αποφάσεις. Σχετικά με το θέμα του ΟΗΕ έγινε αποδεχτή η φόρμουλα Ρούζβελτ για τις ψηφοφορίες στο Συμβούλιο Ασφαλείας και ορίστηκε η ιδρυτική διάσκεψη του οργανισμού να γίνει στον Άγιο Φραγκίσκο στις 25/4/1945.
Στο Γερμανικό απορρίφθηκε, ύστερα από της σθεναρή στάση της ΕΣΣΔ, η πρόταση Τσόρτσιλ και Ρούζβελτ για διαμελισμό της Γερμανίας. Έτσι και οι τρεις δυνάμεις εξέφρασαν τη θέληση τους για εκμηδένιση του Γερμανικού μιλιταρισμού και του Ναζισμού και για την δημιουργία προϋποθέσεων ώστε η ειρήνη να μην ξαναπειληθεί από την Γερμανία.
Επίσης υιοθετήθηκε η θέση πως ο πόλεμος δεν στοχεύει στην εκμηδένιση του γερμανικού λαού. Τέλος αποφασίστηκαν οι ζώνες κατοχής του Γερμανικού κράτους και κλήθηκε και η Γαλλία να καταλάβει μια απ’ αυτές.
Για το Γιουγκοσλάβικο ζήτημα η διάσκεψη αποφάσισε τη δημιουργία μιας προσωρινής βουλής με την διεύρυνση του αντιφασιστικού συμβουλίου (βέτσε) εθνικής απελευθέρωσης της Γιουγκοσλαβίας από αντιφασίστες της τελευταίας Γιουγκοσλάβικης βουλής.
Στην Γιάλτα επίσης εγκρίθηκε η διακήρυξη για την απελευθερωμένη Ευρώπη, ένα κείμενο σπουδαίας σημασίας, που μεταξύ άλλων προέβλεπε ότι οι τρεις μεγάλες δυνάμεις θα βοηθούσαν από κοινού τις απελευθερωμένες χώρες να ανορθωθούν και να σχηματίσουν προσωρινές κυβερνήσεις στις οποίες θα αντιπροσωπεύονταν πλατιά όλα τα δημοκρατικά στοιχεία του πληθυσμού κλπ.
Η διακήρυξη αυτή από άποψη αρχών ήταν μια πολύ καλή βάση για τη λύση του ελληνικού ζητήματος το οποίο τότε βρισκόταν σε όξυνση ύστερα από την βρετανική ένοπλη επέμβαση.
Σχετικά με το πολωνικό ζήτημα η διάσκεψη αναγνώρισε την Εθνική Δημοκρατική κυβέρνηση που είχε συγκροτηθεί στο εσωτερικό της Πολωνίας και ήταν φιλική προς την ΕΣΣΔ με την προϋπόθεση ότι αυτή θα διευρυνόταν με δημοκράτες του εσωτερικού και του εξωτερικού, δηλαδή φιλοδυτικά στοιχεία τα οποία δεν θα ήταν ακραίως αντικομμουνιστικά.
Επίσης για το θέμα των μεταπολεμικών Πολωνικών συνόρων αποφασίστηκε ότι προς ανατολάς θα οροθετούνταν στη γραμμή Κώρζον με ορισμένες μικροδιορθώσεις ενώ προς δυσμάς και προς βορράν διατυπώθηκε η δέσμευση για μελλοντική επέκτασή τους.
Όσο για την είσοδο της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας, συμφωνήθηκε ότι αυτό θα γινόταν 2 με 3 μήνες μετά την λήξη του πολέμου στην Ευρώπη. Επίσης συμφωνήθηκαν και οι πολιτικοί όροι για μια τέτοια εξέλιξη: επιτεύχθηκε η επίσημη αναγνώριση της ΣΔ Μογγολίας, η επιστροφή των νησιών Κουρίλες στην ΕΣΣΔ, η συμμετοχή της ΕΣΣΔ στην εκμετάλλευση της σιδηροδρομικής γραμμής της βόρειας Κίνας, στη σιδηροδρομική γραμμή της Νότιας Μαντζουρίας κ.ο.κ.
Τέλος θα πρέπει να αναφερθεί ότι στις 9 Οκτωβρίου 1944, λίγους μήνες πριν την Διάσκεψη της Γιάλτας, ο Τσώρτσιλ και ο Στάλιν συναντήθηκαν στην τέταρτη Διάσκεψη της Μόσχας (η οποία είχε μεγάλο αντίκτυπο και στα γεγονότα που συνέβησαν στην χώρα μας), όπου, σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, ο Τσώρτσιλ πρότεινε η Σοβιετική Ένωση να έχει 90% επιρροή στην Ρουμανία και 75% στην Βουλγαρία, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο να έχει 90% επιρροή στην Ελλάδα.
Ο Τσώρτσιλ επίσης πρότεινε στην Ουγγαρία και την Γιουγκοσλαβία να έχουν 50% επιρροή και οι δύο. Στην συνέχεια ο Τσώρτσιλ έγραψε τη συμφωνία με μπλε μολύβι σε μία χαρτοπετσέτα, την οποία έδωσε στον Στάλιν, και αφού την ενέκρινε ο Στάλιν του την επέστρεψε.
«Δεν θα θεωρηθεί πολύ κυνικό αν φανεί πως διευθετήσαμε τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων, με έναν τόσο 'πρόχειρο' τρόπο; Ας κάψουμε το χαρτί.», είπε ο Τσώρτσιλ.
«Όχι, κράτα το.», απάντησε ο Στάλιν.
Οι υπουργοί εξωτερικών των δύο χωρών, Άντονι Ήντεν και Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Μολότωφ, διαπραγματεύτηκαν τα ποσοστά της συμφωνίας στις 10 και 11 Οκτωβρίου. Κατάληξη αυτής της συζήτησής ήταν η αύξηση των ποσοστών επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης στην Βουλγαρία και την Ουγγαρία κατά 80%.
Πάντως, και μέχρι σήμερα, δεν υπήρξε ποτέ επιβεβαίωση αυτής της συμφωνίας από την Σοβιετική Ένωση, αλλά ούτε και από την Ρωσία, ούτε και από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η μόνη πηγή συνεχίζει να είναι η αφήγηση του Τσώρτσιλ στα απομνημονεύματά του.
Αν η συμφωνία αυτή ήταν πράγματι αληθινή, ο Στάλιν κράτησε τον λόγο του όσο αφορά την Ελλάδα. Η Βρετανία υποστήριξε τις δυνάμεις της Ελληνικής Κυβέρνησης κατά τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, ενώ η Σοβιετική Ένωση δεν βοήθησε καθόλου τους κομμουνιστές του ΔΣΕ.
Χαρακτηριστική είναι η τηλεφωνική ομιλία του Στάλιν στον Δημητρώφ στις 10 Ιανουαρίου 1945: «Εγώ συμβούλευσα την Ελλάδα να μην αρχίσουν αυτόν τον αγώνα. Οι άνθρωποι του ΕΛΑΣ δεν έπρεπε να βγουν από την κυβέρνηση του Παπανδρέου.
Καταπιάστηκαν με δουλειά για την οποία δεν τους επαρκούσαν οι δυνάμεις. Φαίνεται, υπολόγιζαν ότι ο Κόκκινος Στρατός θα κατέβει ως το Αιγαίο. Εμείς αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε. Εμείς δεν μπορούμε να στείλουμε και στην Ελλάδα δικά μας στρατεύματα. Οι Έλληνες έκαναν βλακεία», του είχε πει για τα Δεκεμβριανά.
Στις μέρες μας βλέπουμε για άλλη μία φορά τους Γερμανούς να προσπαθούν να υποτάξουν με την βία (και οικονομικά κατά βάση μέσα αυτή την φορά) την Ευρώπη.
Στην προσπάθεια τους αυτή βρίσκονται αντιμέτωποι με τις ΗΠΑ-Μεγάλη Βρετανία, που όπως και στον καιρό του Ναπολέοντα και του Χίτλερ δεν επιθυμούν την ένωση της ΕΕ, υπό μία χώρα που δεν θα ελέγχουν, και η οποία μπορεί να στραφεί εναντίον τους ή και να συμμαχήσει με τους αντιπάλους της (Ρώσους-Κινέζους).
Για αυτό τον λόγο υποστήριξαν «έμμεσα» το Brexit στην Μεγάλη Βρετανία, αποδυναμώνοντας την Γερμανική ΕΕ, και «δίνοντας το σήμα» και σε πολιτικούς άλλων χωρών να αρχίσουν να ζητούν δημοψηφίσματα για αποχώρηση από την ΕΕ (π.χ. Λεπέν σε Γαλλία, Ουίλντερς σε Ολλανδία, Σαλβίνι-Γκρίλλο σε Ιταλία, Χόφερ-Στράσσε σε Αυστρία και Μπάχμαν, Πέτρι και Χόκε στην Γερμάνια (σημειωτέον ο Χόκε είναι και γιος γερμανού πρόσφυγα που πήγε στην Γερμανία από την Ανατολή λόγω προέλασης της ΕΣΣΔ και έχει και έτσι και προσωπικούς λογούς που είναι αναθεωρητής εκτός από ακροδεξιός).
Έτσι και στις μέρες μας είναι πιθανό μετά το χάος που θα προκληθεί στην ΕΕ με την άνοδο (των υποστηριζόμενων και από ΗΠΑ-Ρωσία) των αντι-ευρωπαϊκών και ευρωσκεπτικιστικών κινημάτων, καθώς και την πιθανή διάλυση της στο προσεχές μέλλον, να προκύψει μία «νέα Γιάλτα» ή «Διάσκεψη της Βιέννης» από ΗΠΑ-Μεγάλη Βρετανία-Ρωσία (τόσο επί θητείας Ομπάμα και ακόμα περισσότερο εάν αναδειχθεί πρόεδρος των ΗΠΑ ο Τραμπ).
Και αυτή όπως και όλες τις προηγούμενες συσκέψεις, (να μοιράσει και) να αποφασίσει την μορφή του μελλοντικού κόσμου, χωρίς να αποκλείεται μετά το πέρας της όπως στο παρελθόν οι νικητές να συμμαχήσουν με τους ηττημένους, προκειμένου να μειώσουν την δύναμη της χώρας που θα έχει αναδειχθεί για άλλη μία φορά η ισχυρότερη υποψήφια για την ηγεμονία της Ευρώπης και του κόσμου
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου