Του Θανάση Λυρτσογιάννη
Η παρούσα κρίση αποκάλυψε άλλο ένα μεγάλο έλλειμμα. Το έλλειμμα εμπνευσμένης ηγεσίας. Την απουσία δηλαδή μεγάλων ηγετών και μεγάλων προσωπικοτήτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο.Λείπει ένας Φρανσουά Μιττεράν, ένας Χέλμουτ ή ακόμα ένας Ζακ Ντελόρ οι οποίοι θα μπορούσαν να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να βάλουν τη σφραγίδα τους σε περαιτέρω προώθηση της ευρωπαϊκής ιδέας και στερέωση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Το κοινό σπίτι των Ευρωπαίων σήμερα κλυδωνίζεται και υπεύθυνη γι’ αυτό δεν είναι μόνο η Ελλάδα, ούτε η Πορτογαλία ή η Ισπανία.
Τις μεγάλες, τις μεγαλύτερες ευθύνες έχουν οι χώρες με τη μεγαλύτερη επιρροή, τις ισχυρότερες οικονομίες και τις μεγαλύτερες δυνατότητες, οι οποίες σημειωτέον είναι αυτές που ωφελήθηκαν περισσότερο από τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οι σημερινοί ηγέτες για μία χούφτα... δισεκατομμύρια ευρώ αφήνουν να κλυδωνίζεται η Ευρώπη, να απειλείται το κοινό νόμισμα και να τίθεται εν αμφιβόλων η ίδια η Ενωση.
Η κρίση αυτή το πιο πιθανό είναι να ξεπεραστεί, όμως θα αφήσει βαθιά σημάδια στη συνείδηση των Ευρωπαίων, σημάδια που αποκαλύπτουν πόσο αδύναμη είναι η ιδέα μιας κοινής ευρωπαϊκής πορείας.
Όμως αρχής γενομένης από τη σύνοδο κορυφής της Πέμπτης θα μπορούσε να αναδειχθεί σε μεγάλη ευκαιρία. σε εφαλτήριο για τη μεταρρύθμιση των ευρωπαϊκών θεσμών, ώστε να προσαρμοστούν στο νέο περιβάλλον που δημιουργήθηκε μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ.
Για να συμβεί αυτό θα πρέπει οι ηγέτες να αποδεχτούν τον ατελή χαρακτήρα της συνθήκης, να εντοπίσουν τις αδυναμίες, τις ατέλειες, τις στρεβλώσεις και να επιχειρήσουν ριζικές αλλαγές.
Αλλά δεν μπορούμε να είμαστε πολύ αισιόδοξοι γιατί στην Ευρωπαϊκή Ενωση κανόνας είναι το ανατολίτικο παζάρι για τα εθνικά συμφέροντα και όχι οι θαρραλέες αποφάσεις και αλλαγές.
Ας ελπίσουμε στην έκπληξη...
Δημοσίευση σχολίου