Κάποιοι το θεώρησαν ως το σημάδι ότι η αγορά υπολογιστών επιτέλους έλαβε το μήνυμα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δε θέλουν να ασχολούνται με τα μυστήρια των λειτουργικών συστημάτων και τα updates, και ζητούν μια συσκευή που απλά να δουλεύει. Οι πιο απαισιόδοξοι από την άλλη, είδαν στο iPad τον προάγγελο ενός αυταρχικού κόσμου στον οποίο κυριαρχούν λίγες πανίσχυρες εταιρείες. Υπήρξαν φυσικά και εκείνοι που θεώρησαν το iPad ως ένα ακόμη προϊόν στη λίστα των εκατοντάδων συσκευών που κυκλοφορούν σήμερα στο εμπόριο.
Η περασμένη εβδομάδα μας έδωσε ακόμη μία αινιγματική ματιά των όσων μπορεί να ζήσουμε στο μέλλον. Δημοσίευμα της Washington Post ανέφερε ότι η Google, η οποία ακόμη προσπαθεί να συνέλθει από την κυβερνοεπίθεση που οδήγησε στην αναθεώρηση της στρατηγικής της στην Κίνα, στράφηκε για βοήθεια στη διερεύνηση της υπόθεσης και τη μελλοντική της ασφάλεια στην αμερικανική υπηρεσία ασφαλείας, NSA. Το δημοσίευμα έκανε λόγο για σημαντικές συζητήσεις σε ότι αφορά τη συνεργασία των δύο και την προστασία της Google από παρόμοιες ενέργειες στο μέλλον.
Αυτή η εξέλιξη έχει προκαλέσει σκεπτικισμό σε πολλούς αναλυτές. Σε όρους συλλογικού εταιρικού IQ, η Google είναι σήμερα η πιο έξυπνη εταιρεία στον κυβερνοχώρο: Εδώ και πέντε χρόνια η Google στρατολογεί τους πιο ευφυείς αποφοίτους των καλύτερων πανεπιστημίων και τους πεπειραμένους μηχανικούς υπολογιστών. Η εταιρεία είναι τέτοιος μαγνήτης ταλέντων που έχει προκαλέσει την οργή ακόμη και της Microsoft. Όταν, για παράδειγμα, το 2005 ο προγραμματιστής Μαρκ Λουκόφσκι ανακοίνωσε την αναχώρηση του από την εταιρεία και τη συνέχιση της καριέρας του στη Google, ο διευθύνων σύμβουλος της Microsoft, Στιβ Μπάλμερ, φέρεται να πέταξε την πολυθρόνα του γραφείου του στην άλλη άκρη του δωματίου, σκηνή που ο τελευταίος χαρακτήρισε «υπερβολική».
Η αυγή ενός νέου Ψυχρού Πολέμου;
Για να επανέλθουμε στο θέμα, οι πιθανότητες που η Google απευθύνεται στην NSA για τεχνικές συμβουλές είναι μάλλον μικρές. Ένας περισσότερο ουσιαστικός λόγος από την άλλη, είναι ότι η κυρίαρχη εταιρεία στο Διαδίκτυο βρίσκεται σε διασταυρωμένα πυρά στην πρώτη φάση μιας περιόδου που θα μπορούσε να είναι ο επόμενος ψυχρός πόλεμος.
Η άποψη αυτή ενισχύεται και από τον αρθρογράφο των Financial Times, Γκίντεον Ράχμαν, μετά από την επίσκεψη του στο Διεθνές Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών (IISS) για μια ενημέρωση πάνω στην ετήσια μελέτη τους πάνω στην στρατιωτική ισορροπία. «Αυτό που βρήκα πιο ενδιαφέρον», επεσήμανε, «ήταν ότι η κυβερνοασφάλεια είναι το πιο καυτό θέμα, που επιβεβαιώνεται από την πρόθεση του Ινστιτούτου να διενεργήσει μελέτη στο θέμα και όλες τις προεκτάσεις του. Πώς μπορεί δηλαδή να αμυνθεί μία χώρα που δέχεται κυβερνοεπίθεση αντίστοιχη με μια εισβολή τεθωρακισμένων στο έδαφος της; Πώς εντοπίζεις τους υπεύθυνους; Πώς αντιμετωπίζει το θέμα το Διεθνές Δίκαιο, μήπως πρέπει να αναθεωρηθούν οι ορισμοί για το τι συνιστά μία πράξη πολέμου;», διερωτάται ο Ράχμαν.
Ο επικεφαλής του IISS, Τζον Τσίπμαν, θεωρεί ότι διανύουμε μία περίοδο αντίστοιχη της δεκαετίας του 1950. Όπως οι στρατηγικοί αναλυτές εκείνης της εποχής έπρεπε να αναθεωρήσουν όλες τις προσεγγίσεις και θεωρίες για να προσαρμοστούν στην πυρηνική εποχή, έτσι κι εμείς θα πρέπει να προσαρμοστούμε στη νέα ιδέα της εποχής της πληροφορίας.
Ο πολιτισμός στο Δίκτυο
Ακόμη μια ματιά μιας πιθανής εκδοχής του μέλλοντος παρέχει το Βρετανικό Συμβούλιο. Το πάλαι ποτέ μέσο «πολιτιστικού ιμπεριαλισμού», όπως χαρακτηρίστηκε από αρθρογράφο της Guardian, χρησιμοποιεί την τεχνολογία ως μέρος της εξέλιξής του,. «Μάθε, μοιράσου, συνδέσου παγκόσμια», είναι το σλόγκαν που εμφανίζεται στην ιστοσελίδα του.
Η έκθεση του Τσάρλς Λίντμπιτερ για λογαριασμό του Βρετανικού Συμβουλίου, που θα παρουσιαστεί αυτή την εβδομάδα σε σχετικό συνέδριο, έχει να κάνει με τις πολιτιστικές προεκτάσεις του cloud computing, της αρχιτεκτονικής όπου ο υπολογιστής είναι το δίκτυο και όχι το PC. Πρόκεται για μια ενημερωμένη σκιαγράφηση ενός κόσμου όπου τα περισσότερα πολιτιστικά προϊόντα δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο και συντηρούνται στις τεράστιες «φάρμες server» της Google, της Amazon, της Microsoft, της Apple κλπ.
Ως «ρεαλιστικά αισιόδοξος», ο Λιντμπίτερ, πιστεύει ότι μια τέτοια πολιτιστική προσέγγιση μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία κοινωνιών κατανόησης και συνεργασίας, που προκύπτει από το ότι μοιράζονται κοινές ιδέες σε μια άνευ προηγουμένου κλίμακα. Οι «ρεαλιστικά απαισιόδοξοι» από την άλλη, δεν έχουν παρά να θέσουν ένα ερώτημα για να προκαλέσουν την ορθότητα της σκέψης του Λιντμπίτερ: «Ποιος τα ελέγχει όλα αυτά; Και πώς εμπλέκεται η NSA σε αυτή την εικόνα;»
www.kathimerini.gr με πληροφορίες Guardian
Δημοσίευση σχολίου