Ο γύρος του πρωθυπουργού σε Λουξεμβούργο, Βερολίνο και Παρίσι έδειξε ότι το νερό μπήκε σε κάποιο αυλάκι, σχετικά με την οικονομία. Η Άγκελα Μέρκελ έπαιξε τον «κακό» της ανάκρισης, ο Νικόλα Σαρκοζί τον «καλό», ο Ζαν Κλώντ Γιούνκερ τον αυστηρό φίλο και ο Γιώργος Παπανδρέου αφού πρώτα «ομολόγησε» τα κακώς κείμενα της ελληνικής οικονομίας, στη συνέχεια έδειξε έμπρακτα την πρέπουσα μεταμέλεια παίρνοντας τα σκληρά μέτρα και τελικά απέσπασε πέρα από «μπράβο» και χειροκροτήματα και μία υπόσχεση ότι όλοι μαζί οι ευρωπαίοι θα αντιμετωπίσουν τα τέρατα, τους κερδοσκόπους, και δεν θα αφήσουν την Ελλάδα και το ευρώ να πέσουν βορά στις αχόρταγες ορέξεις τους.
Με αυτή την έννοια το ΔΝΤ είναι αχρείαστο, αλλά να μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι αν απαιτηθούν και άλλα μέτρα, θα παρθούν και αυτά!
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Για να είμαστε αντικειμενικοί και δίκαιοι, ο Γ. Παπανδρέου έδωσε αγώνα, επέδειξε αντοχή στα κτυπήματα και τις προσβολές, αλλά είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η ελληνική οικονομία διευθύνεται πλέον από το εξωτερικό. Οι αρμόδιοι Έλληνες υπουργοί -Γ. Παπακωνσταντίνου, Λ. Κατσέλη κλπ. - βρίσκονται στα γραφεία τους για να εκτελούν κατά γράμμα τις εντολές και όχι για να χαράσσουν πολιτική. Από τη μία πλευρά αυτό είναι καλό, καθώς οι Βρυξέλλες δεν πρόκειται να αφήσουν ημιτελές το εγχείρημα της εξυγίανσης της οικονομίας, αλλά και των απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών στο κράτος και την κοινωνία. Από την άλλη πλευρά, θα είναι ανελέητες και αδιάφορες για το κοινωνικό κόστος που θα έχουν τα μέτρα.
Ωστόσο, θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε αν κατόπιν όλων αυτών οι αγορές θα ανταποκριθούν και θα ρίξουν τα επιτόκια. Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να δανείζεται με επιτόκια που ξεπερνούν αισθητά το 6% και δεν είναι παρηγοριά το ότι βρίσκει δανειστές-τοκογλύφους. Αν δεν πέσουν τα επιτόκια στο 5% και κάτω, το ΔΝΤ θα αναδειχθεί και πάλι ως εναλλακτική λύση και ας το ξορκίζουν οι ευρωπαίοι εταίροι. Από εκεί και πέρα η απόφαση θα είναι περισσότερο πολιτική παρά οικονομική!
Αλλά ενώ λέμε ότι «το νερό μπήκε στο αυλάκι» σε σχέση με τις αντιδράσεις από το εξωτερικό (χωρίς να υπολογίζουμε τις επιπτώσεις στα εθνικά θέματα, καθώς είναι βέβαιο ότι στην Ουάσινγκτον ασκούνται τώρα πιέσεις στον Γ. Παπανδρέου να «συμβιβαστεί» στο Μακεδονικό, το Κυπριακό, τα ελληνοτουρκικά, ακόμη και δείξει καλή θέληση για το Αφγανιστάν), η κατάσταση στο εσωτερικό είναι προβληματική. Η κοινή γνώμη δεν πείθεται ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση και δεν αντιλαμβάνεται ότι αν δεν βρούμε δανειστές κηρύσσουμε πτώχευση με όλες τις συνέπειες. Τα κόμματα της Αριστεράς δεν πρόκειται να δείξουν αίσθημα ευθύνης, το ίδιο συμβαίνει με τους συνδικαλιστές, η Νέα Δημοκρατία λέει αρλούμπες και ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ δεν αποδέχεται την πραγματικότητα. Τα μεγάλα ερωτήματα είναι λοιπόν αν η κυβέρνηση με τους δεδομένους υπουργούς μπορεί να χειριστεί πολιτικά την υπόθεση, να στήσει και τους μηχανισμούς που θα εφαρμόσουν τα μέτρα και ταυτόχρονα να προχωρήσει με ταχύτητα σε εκσυγχρονιστικές αλλαγές.
Μακάρι, αλλά μέχρι να το διαπιστώσουμε, διατηρούμε και κάποιες επιφυλάξεις. Ήδη υπάρχουν παρατηρητές που θεωρούν ότι κάποια στιγμή, όχι στο πολύ μακρινό μέλλον, ο Γ. Παπανδρέου θα αναγκαστεί να αντικαταστήσει κάποιους από την προσωπική φρουρά του για να κάνει την κυβέρνηση πιο αποτελεσματική. Έχει όμως τέτοιες εφεδρείες στον προσωπικό του κύκλο, ή θα αναγκαστεί να καταφύγει στα ενδότερα του ΠΑΣΟΚ, ή και πέρα από το ΠΑΣΟΚ;
reporter.gr
Δημοσίευση σχολίου