στο πλαίσιο υλοποίησης των όρων της υπογραφείσας ανακωχής των εχθροπραξιών μεταξύ της Τουρκίας και των νικητριών δυνάμεων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, που αποτελούσαν την «Εγκάρδιο Συνεννόηση» Ανταντ που, ως γνωστόν, είχε υπογραφεί στις 17/10/1918 (με το παλαιό ημερολόγιο), στο λιμάνι του Μούδρου στη Λήμνο.
Στις 17/12/1918, ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, ευρισκόμενος στην ακμή της δόξας του, άρχισε τη μεγάλη του διπλωματική προσπάθεια με την κατάθεση στην Κοινωνία των Εθνών (Κ.τ.Ε.), που λειτουργούσε ήδη ανεπίσημα, υπομνήματος, όπου παρουσίαζε τα ελληνικά επιχειρήματα επί των εθνικών διεκδικήσεων, που αφορούσαν την Κωνσταντινούπολη, και, αν αυτό δεν γινόταν εφικτό, πρότεινε τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους, το οποίο θα περιλάμβανε τα Δαρδανέλια, το Βόσπορο, την Προποντίδα με τις ακτές της, ενός κράτους που θα τελούσε υπό την κηδεμονία της Κ.τ.Ε. Με το ίδιο υπόμνημα του ο Βενιζέλος διεκδικούσε επίσης τη δυτική Μικρά Ασία, τη Θράκη, τη Βόρειο Ήπειρο, τα Δωδεκάνησα και την Κύπρο.
Μεταξύ των άλλων όρων της υπογραφείσας ανακωχής του Μούδρου, προβλεπόταν η πλήρης (ουσιαστικά) αποστράτευση του τουρκικού στρατού, εκτός από μία (συμβολική) δύναμη 15.000 ανδρών, ενώ επίσης η Κωνσταντινούπολη θα ετίθετο, όπως και τέθηκε, υπό διασυμμαχική διοίκηση κατοχής, αποτελούμενη από τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία και την Ιταλία. Επίσης, τότε, οι Γάλλοι θα κατελάμβαναν την Κιλικία (Άδανα και βιλαέτι της Αλεξανδρέττας), καθώς και την ανατολική Θράκη, ενώ οι Άγγλοι θα κατελάμβαναν τα στρατηγικής σημασίας στενά των Δαρδανελίων, τα παράλια του Εύξεινου Πόντου και τις πετρελαιοπηγές του Καυκάσου.
Η περιοχή της Ιωνίας, με την πρωτεύουσα της, τη Σμύρνη, τέθηκε υπό συμμαχική πολιτική διοίκηση. Η τήρηση της έννομης τάξης όμως ανατέθηκε στον Τούρκο στρατηγό Νουρεντίν μπέη, ο οποίος ήταν επικεφαλής μιας στρατιωτικής δύναμης 2.000 στρατιωτών και 150 ιππέων.
Όταν όμως εγκαταστάθηκε η συμμαχική πολιτική διοίκησα αυτό το τμήμα του τουρκικού στρατού παραδόθηκε στους συμμάχους και αφοπλίστηκε. Δεν είχε γίνει όμως το ίδιο και με τον τουρκικό στρατό στην περιοχή του Καυκάσου, όπου έδρευαν έξι πλήρεις μεραρχίες και άλλες τέσσερις μεραρχίες στα βάθη της Ανατολίας, εν συνόλω δηλαδή δέκα μεραρχίες.
Επίσης, απ’ όσες τουρκικές μεραρχίες και άλλες μονάδες διαλύθηκαν, σημαντικές ποσότητες οπλισμού, πυρομαχικών και άλλων εφοδίων τους αποκρύφθηκαν σε ορεινές περιοχές για να χρησιμοποιηθούν σε πιθανό, μελλοντικό, ανταρτοπόλεμο.
Στην Αγκυρα, το Μάρτιο του 1919, ο διοικητής του 20ού Σώματος Στρατού Αλή Φουάτ πασάς και στο Ερζερούμ ο αντίστοιχος διοικητής του 15ou Σ.Σ. στρατηγός Κιασίμ Καραμπεκίρ διακήρυξαν δημοσίως την πρόθεση τους να αγωνιστούν εναντίον της ανακωχής του Μούδρου και των όρων που είχαν επιβληθεί στην Τουρκία. Ταυτόχρονα, σαν μία «αόρατος χειρα» να τα ενορχήστρωνε όλα αυτά, άρχισαν σε όλα τα σημεία της χώρας ληστρικές επιδρομές Τούρκων άτακτων, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν άμεσα οι χριστιανοί κάτοικοι (ορθόδοξοι Έλληνες, Αρμένιοι κ.λπ.) της Τουρκίας και οι περιουσίες τους.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή στη δυτική Μικρά Ασία κατοικούσαν 1.013.000 Έλληνες, ενώ μόνο στη Σμύρνη, από τους 350.000 κατοίκους της, οι Έλληνες ανέρχονταν στους 200.000. Ο ακμάζων Ελληνισμός της Σμύρνης, αλλά και γενικότερα της Ιωνίας και των δυτικών παραλίων της Μικράς Ασίας, στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, βρέθηκε στο στόχαστρο ενός καλά οργανωμένου κυνηγητού από πλευράς των επίσημων τουρκικών αρχών. Περίπου 250.000 υπήρξαν τα πρώτα θύματα αυτών των διώξεων που υπέστη ο Μικρασιατικός Ελληνισμός στη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη συστηματική γενοκτονία των Αρμενίων τον Απρίλιο του 1915.
Επίσης, το Μάρτιο του 1919, οι Ιταλοί, οι οποίοι ανέκαθεν εποφθαλμιούσαν και αυτοί να εδραιώσουν την κυριαρχία τους, εκτός των Δωδεκανήσων και στην έναντι αυτών μικρασιατική ενδοχώρα, χωρίς να ζητήσουν και πολύ περισσότερο να λάβουν την έγκριση του Ανώτατου Συμμαχικού Συμβουλίου (Βρετανία,Γαλλία,ΗΠΑ), αποβιβάστηκαν και κατέλαβαν την Αττάλεια, απειλώντας να προωθηθούν προς τα βόρεια και να καταλάβουν και τη Σμύρνη.
Τότε, ο Ελευθέριος Βενιζέλος διαβλέποντας τον έντονο κίνδυνο που διέτρεχε η από αιώνων ελληνική Σμύρνη να καταληφθεί από τους Ιταλούς και να γίνει και αυτή ιταλική βάση, όπως τα Δωδεκάνησα, αποτάθηκε επίσημα οτο Ανώτατο Συμμαχικό Συμβούλιο ζητώντας να εκδώσει απόφαση, βάσει της οποίας η Ελλάδα θα μπορούσε να αποβιβαστεί στη Σμύρνη, κάτι που όντως έγινε.
Δημοσίευση σχολίου