Το τελευταίο σφίξιμο της ζώνης στην Ελλάδα έρχεται με διαταγή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, που τελικά παραδέχονται την πολιτική αναγκαιότητα η Ευρώπη να συνδράμει την χώρα σε μια κρίση ρευστότητας.
Αλλά οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν δίκιο να φροντίσουν να περιορίσουν τους κινδύνους. Εξ ου και η επιμονή τους για περισσότερα μέτρα. Η Κομισιόν χαρακτήρισε «εφικτό» τον στόχο για συρρίκνωση του ελλείμματος κατά 4% φέτος, αλλά και υπερβολικά εξαρτώμενο στην πάταξη της φοροδιαφυγής, καθώς και σε αισιόδοξες εκτιμήσεις για την ανάπτυξη.
Οι τελευταίες αυξήσεις φόρων απαντούν σε αυτές τις ανησυχίες, όπως δείχνει η θετική αντίδραση των αγορών. Αλλά, θα μπορούσαν παράλληλα να δυσκολέψουν τον στόχο για το έλλειμμα. Καθώς δεν υπάρχει μια θαυματουργή βελτίωση του εξωτερικού εμπορίου, η άρση των θετικών επιδράσεων της εγχώριας ζήτησης τόσο γρήγορα θα οδηγήσει σε συρρίκνωση την ελληνική οικονομία, πλήττοντας την φορολογική βάση.
Παρά τις προσεκτικές προβλέψεις, κανείς δεν γνωρίζει πόσο θα μειωθεί τελικά το ελληνικό έλλειμμα. Τα δομικά και θεμελιώδη μεγέθη της οικονομίας δεν θα αλλάξουν για πολλά χρόνια ακόμη. Οι επενδυτές φαίνεται να πιστεύουν πως εάν η Ελλάδα μπορέσει να «κρατήσει» για καμιά διετία, γρήγορα θα βρει τον τρόπο να εξυπηρετήσει και ευκολότερα το χρέος της. Αυτό που φοβάται η αγορά είναι ο ίδιος ο φόβος. Το μόνο που χρειάζεται είναι τόνωση ρευστότητας.
Η καλύτερη λύση θα ήταν ένα δάνειο από το ΔΝΤ. Αλλά εάν η Ε.Ε. επιθυμεί να παραστέκεται αληθινά στις ανάγκες ρευστότητας των μελών της, θα πρέπει και να αποδέχεται τα κρατικά ομόλογά τους ως εχέγγυο στην ΕΚΤ, χωρίς να εμπλέκει στη διαδικασία αυτή τους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης.
Προτού συμφωνηθεί ένα τόσο τεράστιο πολιτικό βήμα, η Ελλάδα πρέπει να αποδείξει πως κάνει ό,τι μπορεί. Οι αντιδράσεις των αγορών στη νέα δημοπρασία ομολόγων αυτήν την εβδομάδα, και στη συνάντηση Μέρκελ-Παπανδρέου στο Βερολίνο, θα αποκαλύψουν εάν κάποιος είναι πεπεισμένος.
Δημοσίευση σχολίου