Λησμονούν έτσι, τεχνηέντως, πως ο Γιώργος Παπανδρέου ήρθε ήδη στην Κύπρο κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα για να τιμήσει τη μνήμη του Γιάννου Κρανιδιώτη και, να συνομιλήσει σε ένα πρώτο στάδιο με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Λησμονούν επίσης πως στην Τουρκία μετέβη ως Υπουργός Εξωτερικών προκειμένου να συμμετάσχει σε ήδη προγραμματισμένη σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Τα τελευταία χρόνια, η Αθήνα κράτησε τη γραμμή «η Λευκωσία αποφασίζει και εμείς στηρίζουμε». Σε μια επιδερμική ανάλυση μπορεί να πει κάποιος πως αυτή η στρατηγική τόνιζε την ανεξαρτησία της Λευκωσίας, την αυτάρκεια της Κύπρου ως άλλο κράτος που είναι και την χαλάρωση των εθνοκεντρικών αντιλήψεων. Κατά τη δική μου εκτίμηση, ήταν απλά άλλη μία «τεμπελιά» από την Αθήνα και κυρίως από το Μέγαρο Μαξίμου που έτεινε να βλέπει τα πράγματα «χαλαρά».
Ο κος Παπανδρέου δεν είναι τυχαίος. Είναι ένας βαθύτατα επιτελικός άνθρωπος χαμηλών τόνων, εργασιομανής και με σπάνιο πείσμα στην επίτευξη των στόχων του.
Παραδείγματα έχω αρκετά αλλά αν αναλογιστεί κάποιος τον απίστευτο και βίαιο πόλεμο που έγινε σε βάρος του μετά την ήττα του 2007 και το που έφτασε, αρκεί.
Το Βήμα έγραφε στις 18 Σεπτεμβρίου 2007 «Παραιτηθείτε κε Πρόεδρε» και χάιδευε τον Βαγγέλη Βενιζέλο, που τώρα, βρίσκεται κυριολεκτικά σαν σάντουιτς μεταξύ του κου Πάγκαλου, απόλυτα αντιβενιζελικού, και του κου Μπεγλίτη εκ των πλέον έμπιστων του κου Παπανδρέου. Δεν υπήρχε τίποτα τότε από όσα επηρεάζουν την κοινή γνώμη που να στήριζε τον Παπανδρέου. Η ίδια εφημερίδα, πρόβαλλε μάλιστα μετρήσεις που έδειχναν τον κο Βενιζέλο να «προηγείται με 71% στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.
Και όμως, όχι μόνο αντέστρεψε το κλίμα, όχι μόνο στο τέλος επέβαλλε τους ανθρώπους που ήθελε, τελείως άλλου ύφους και στυλ από το κλασικό μουστακαλίδικο προφίλ του κόμματος, αλλά στο τέλος, δύο χρόνια μετά, να συντρίψει τη Νέα Δημοκρατία και να εξαφανίσει σε μεγάλο βαθμό το «παλαιό ΠΑΣΟΚ».
Τα γράφω αυτά, γιατί είναι τεράστιο λάθος να υποτιμά κανείς τον Γιώργο Παπανδρέου. Δεν είναι ούτε «Γιωργάκης» όπως χυδαία επιμένουν κάποιοι, ούτε βλάκας, ούτε άσχετος. Όταν δεν τους βγαίνουν αυτά, αρχίζουν το άλλο τροπάρι, το ακόμα πιο θλιβερό και τριτοκοσμικό και ανάγουν σε αμαρτία και κατηγορία το γεγονός πως γεννήθηκε στις Η.Π.Α. Μόνο που όλα αυτά, δεν συνιστούν με κανένα τρόπο πολιτικά κριτήρια. Είναι επιχειρηματολογίες γηπέδου και χουλιγκανισμοί.
Ο κος Παπανδρέου, έρχεται στις επόμενες μέρες στο νησί. Ως Πρωθυπουργός και Υπουργός Εξωτερικών, η επίσκεψή του υπογραμμίζει κατά την αντίληψή μου, δύο πράγματα:
Αφ ενός το ενδιαφέρον του για την Κύπρο, ενδιαφέρον που επέδειξε και απέδειξε και ως ΥπΕξ στο παρελθόν αλλά, και την έντονη και αποφασιστική του διάθεση να «κλείσει» το Κυπριακό ώστε οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις να απαλλαχθούν από έναν τουλάχιστον αρνητικό πόλο. Η δήλωσή του, χαρακτηριστική:
«Πρέπει να απελευθερώσουμε την Κύπρο από εξαρτήσεις από τις μητέρες πατρίδες/ από στρατεύματα κατοχής, από διαιρέσεις και τείχη».
Ας την αναλύσουμε λίγο:
Η ελεύθερη Κύπρος, είναι βέβαια, ελεύθερη από τη…μαμά της εδώ και πολλά χρόνια και είναι πια ενταγμένη στην ευρύτερη ευρωπαϊκή οικογένεια. Μένει να μάθει να περπατάει σε αυτό το γήπεδο. Άρα ο τονισμός πέφτει στην Τ/Κ κοινότητα που παραμένει απόλυτα εξαρτημένη από την Άγκυρα. Βέβαια, εδώ μπαίνει ένα εύλογο ερώτημα: Πως θα μπορούσε η Τ/Κ κοινότητα να απεξαρτηθεί από την Τουρκία όσο η Βόρεια Κύπρος παραμένει υπό κατοχή και εφόσον η Άγκυρα παραμένει ο μοναδικός οικονομικός αιμοδότης της; Όποιος μπορεί ας μου απαντήσει.
«Από στρατεύματα κατοχής, από διαιρέσεις και τείχη»
Και είναι σαφές εδώ, πως αναγνωρίζει ευθέως α) την Κατοχή β) τη διαίρεση και γ) τα τείχη και προσδιορίζει πως όλα αυτά πρέπει να γίνουν παρελθόν.
Κάποιοι θα αναρωτηθούν: Με ένα δεύτερο Σχέδιο ΑΝΑΝ;
Στο ερώτημα αυτό, ο έλληνας πρωθυπουργός απάντησε πρόσφατα λέγοντας «το σχέδιο αυτό, είναι πεθαμένο» και υπήρξε σχεδόν αυτοκριτικός όταν δήλωνε στην τηλεμαχία
« εγώ τουλάχιστον κύριε Καραμανλή πήρα το κόστος να λάβω συγκεκριμένη θέση. Εσείς, άλλα λέγατε μέσα, άλλα έξω».
Δύο χώρες σε άλλο χρόνο:
Η Ελλάδα, σαν κοινωνία μέσα από τη θυελλώδη και καταλυτική παρακμή που ξεκίνησε από τη δεύτερη θητεία του κου Σημίτη και την αδιανόητη διάλυση των πάντων της πενταετίας του Κώστα Καραμανλή του «μικρού» ωριμάζει πολιτικά. Η νίκη του Γιώργου Παπανδρέου με έστω μερική επιτυχία στο έργο της κυβέρνησής του θα μετακινήσει την Ελλάδα σε έναν πιο εξελιγμένο καπιταλισμό. Ας μην ξεχνάμε πως αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής γειτονιάς που παρέχουν αξιοπρέπεια στην καθημερινή ζωή των πολιτών, μέσα από τη λειτουργικότητα των Θεσμών, των Υπηρεσιών και του Κοινωνικού Κράτους, δεν είναι σοσιαλιστικοί παράδεισοι, αλλά Αστικές Δημοκρατίες που προσφέρουν τα αυτονόητα που για τους Έλληνες είναι όνειρα εξωτικά. Για να προχωρήσει σε ένα τέτοιο μοντέλο όπως διακαώς επιθυμεί ο κος Παπανδρέου, είναι υποχρεωμένος μεταξύ άλλων να απαλλάξει τη χώρα του από τα τεράστια κόστη των εξοπλισμών και να αναπτύξει τις κατά το δυνατόν καλύτερες σχέσεις με την Τουρκία και την ευρύτερη περιφέρεια. Θα κινηθεί μακράν του πατριωτισμού, όπως τον εννοούν τουλάχιστον ορισμένοι γιατί θα θελήσει να πράξει «ρεαλιστικά».
Η Κύπρος από την άλλη, ένα ακόμα πολύ νεαρό κράτος, ζει και αναπνέει κάτω από μια πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά δεδομένα βαρβαρική κατάσταση. Είναι μοιρασμένη στα δύο, υπό κατοχή, με ένα άντρο εγκλήματος και παρανομίας μέσα στην επικράτειά της.
Η πολιτική και οι πολιτικοί του τόπου ξυπνάνε και κοιμούνται με ένα πρόβλημα: Το Κυπριακό. Ένα πρόβλημα που κληρονόμησε ο 20ος αιώνας και οι τρόποι άσκησης των γεωπολιτικών επιλογών εκείνης της εποχής. Αποτέλεσμα, η πραγματική πολιτική να υστερεί σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό.
Ο αρχοντοχωριατισμός που διέπει συχνά την Κυπριακή πολιτική, το Κυπριακό, που έχει για αρκετούς μετατραπεί σε καριέρα, τα ποικιλότροπα και ετερόκλητα συμφέροντα που έχει αναπτύξει η συνεχιζόμενη κατοχή, δύσκολα θα βρουν κοινό κώδικα συνεννόησης με όσα εκπροσωπεί ο κος Παπανδρέου.
Ίσως, θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο αν ο κος Παπανδρέου λάμβανε μέρος σε μία συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου για να ακούσει όλες τις αποχρώσεις που καθρεφτίζουν την Κυπριακή κοινωνία.
Υ.Γ. Το «όραμα» για μια Ελλάδα που κάποια στιγμή θα καταφέρει να λειτουργήσει στοιχειωδώς ως εξελιγμένη δυτική αστική δημοκρατία, είναι για μένα η αναγκαία προϋπόθεση για την ωρίμανση και ενηλικίωση της Αριστεράς ώστε αυτή να διαμορφωθεί σε ένα όσο το δυνατό ευρύτερο, ενοποιημένο και πολιτικά ουσιαστικό πλαίσιο πίεσης για διεύρυνση της Δημοκρατίας. Όμως, πιστεύω πως πρώτα η Ελλάδα πρέπει να φύγει από τους Κοτζαμπάσηδες που δυναστεύουν τον δημόσιο βίο και συντηρούν τον τόπο στους όρους του 19ου αιώνα.
Δημοσίευση σχολίου