Θάτσερ και Μιτεράν εξίσου πανικόβλητοι και ανησυχούντες για το ενδεχόμενο ενοποίησης της Γερμανίας τον Νοέμβριο του 1989 αμέσως μετά την πτώση του τείχους. Οι «αποκαλύψεις» των βρετανικών αρχείων που δίνονται στη δημοσιότητα είκοσι χρόνια μετά, κατά παρέκκλιση του κανόνα που θέτει το όριο των τριάντα ετών δεν δίνουν τίποτε το καινούργιο.
Η δημόσια τοποθέτηση και δραστηριότητα του Μιτεράν στη διετία 1989-91 είναι αρκετή για να καταγραφούν τα φοβικά του σύνδρομα απέναντι στη δυναμική της ενοποίησης των δύο γερμανικών κρατών: Ο Γάλλος πρόεδρος έσπευσε να επισκεφθεί και να νομιμοποιήσει την νέα ηγεσία της Ανατολικής Γερμανίας μετά την πτώση του Χόνεκερ ενώ στη λογική της εξισορρόπησης της Ενιαίας Γερμανίας έσπευσε, λίγους μόλις μήνες πριν από το Μάαστριχτ τον Αύγουστο του 1991, να αναγνωρίσει την νομιμότητα των πραξικοπηματιών της ΕΣΣΔ προσφωνώντας τους ως Νέα Σοβιετική Ηγεσία.
Ούτως ή άλλως η όλη σύλληψη της ευρωπαϊκής ενοποίησης στη Γαλλία μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχε ως στρατηγικό στόχο τον έλεγχο της γερμανικής ισχύος μέσα από υπερεθνικές δομές μια επιλογή που δημιουργούσε στη συνέχεια τον φόβο της γερμανικής κυριαρχίας στις ευρωπαϊκές δομές....
Παρόμοια αντιφατική συμπεριφορά υιοθέτησε η Γαλλία όταν μετά το 1989 ετάχθη υπέρ της νομισματικής και πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης για να φοβηθεί στη συνέχεια ότι επρόκειτο για επιλογές που αντί να αποτρέπουν διευκολύνουν την εγκαθίδρυση της γερμανικής ηγεμονίας.
Ετσι εξηγείται η γαλλική πρωτοβουλία για την ίδρυση Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας στις αρχές της δεκαετίας του 50 για να αποτραπεί ο επανεξοπλισμός της Δυτικής Γερμανίας, μια πρωτοβουλία που ναυάγησε στη Γαλλική Βουλή καθώς κατεγράφη ως απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας.
Είναι προφανές ότι μέσω της δημοσιοποίησης των απορρήτων του 1989 το Λονδίνο επιχειρεί να παγιώσει και να επιδεινώσει στο βαθμό του δυνατού την Γαλλογερμανική Αντιπαράθεση που ξεκίνησε ως απόκλιση μετά την απόρριψη της Συνταγματικής Συνθήκης την Άνοιξη του 2005, έγινε αντιπαράθεση μετά την εκλογή Σαρκοζί την Άνοιξη του 2007 και μετωπική σύγκρουση μετά την έναρξη της Κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008.
Εκ πρώτης όψεως η Γαλλογερμανική Αντιπαράθεση ευνοεί την Βρετανία καθώς μια στενή διμερής συνεργασία με τη Γαλλία θα μπορούσε να εξισορροπήσει την Α Λα Καρτ συμμετοχή του Λονδίνου στην Ε.Ε. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο Κάμερον και το Συντηρητικό Κόμμα που είναι βέβαιο ότι θα αναλάβουν την Άνοιξη του 2010 τα ηνία της διακυβέρνησης της χώρας έχουν υιοθετήσει μια σκληρή αντιευρωπαϊκή γραμμή που θα θέσει τη χώρα στο περιθώριο της διαμόρφωσης των ενδοευρωπαϊκών συσχετισμών.
Ετσι δεν θα υπάρχουν πραγματικά περιθώρια για τη διαμόρφωση μιάς στενής γαλλοβρετανικής συνεργασίας στην Ε.Ε. Ετσι με την επικείμενη επιστροφή του Λονδίνου στην Λαμπρά Απομόνωση της Θάτσερ σε σχέση με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι η Βρετανία θα χάσει μια ιστορική ευκαιρία να αναδειχθεί όχι απλώς και μόνον ως σφήνα στον Γαλλογερμανικό Άξονα αλλά ως ισότιμο μέλος ενός ηγετικού ευρωπαικού τριγώνου.
Είναι πλέον σαφές ότι όταν οι Κολ ?Μιτεράν αποφάσιζαν να επιταχύνουν μετά το 1989 την ευρωπαϊκή ενοποίηση είχαν κίνητρα και στοχεύσεις που βρίσκονταν στους αντίποδες.
