Ο τότε πρωθυπουργός, ανέμελος και ίσως αδαής περί τα της διεθνούς... διαπλοκής, φέρεται απαντήσας στην κυρία Μέρκελ κατά τρόπον που έδωσε ελπίδες στην κυρία καγκελάριο.
Οταν η κυρία αντελήφθη ότι ο κ. Καραμανλής είχε τοποθετήσει και το δικό της αίτημα μαζί με όλα τα άλλα που (δεν...) τον απασχολούσαν, έγινε, η καγκελάριος της Γερμανίας, έξω φρενών...
Αυτά δεν γράφονται για να δειχθεί ότι ο κ. Καραμανλής είχε αποθέματα αντιστάσεως στις πιέσεις των ξένων που συνδυάζουν την πολιτική μετά του ωφελίμου. Απλώς εξηγούν τον εκνευρισμό της κυρίας Μέρκελ όταν αναγκάζεται να συνομιλεί με τους έλληνες υποψήφιους (ακόμη και σήμερα...) πελάτες της για να τους δώσει η Ευρωπαϊκή Ενωση οποιαδήποτε βοήθεια.
Δύο συμπεράσματα μοιάζουν προφανή. Το πρώτο είναι ότι οι διεθνείς σχέσεις είναι ένα κουβάρι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να ξετυλιχθεί. Οι Γερμανοί ζητούν, οι Αμερικανοί απαιτούν, οι Γάλλοι ζητούν κι αυτοί και οι Ελληνες καλούνται να πληρώνουν τον λογαριασμό, είτε μέσω Siemens είτε μέσω των διαβόητων αντισταθμιστικών... Το δεύτερο αυτονόητο συμπέρασμα είναι ότι οι πάσης φύσεως διεθνείς εταίροι μας δεν θα μας αφήσουν να... πτωχεύσουμε διότι έτσι θα καταστραφούν και οι ίδιοι! Και διότι θα χάσουν μεγάλο εν δυνάμει πελάτη των πολεμικών και όχι μόνο βιομηχανιών τους αλλά και διότι ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντοςκαι αυτοί έχουν λαμβάνειν πολλά, είτε από υποβρύχια που γέρνουν είτε από άρματα που δεν έχουν πυρομαχικά!
Βεβαίως αυτά όλα τα γνωρίζει η κυβέρνηση και ιδιαιτέρως ο κ. Γ. Παπανδρέου. Ο οποίος είναι ίσως σκόπιμο να θυμίσει όπου δει τη φράση του Γεωργίου Παπανδρέου παππού στα μέσα της δεκαετίας του ΄60, όταν η Τουρκία απειλούσε με πόλεμο: «Αν η Αγκυρα επιθυμεί να εισέλθομεν εις το Τρελλοκομείον, είμεθα έτοιμοι...».
Αυτό ισχύει για όλους.
Δημοσίευση σχολίου