Τελικά, το πιο εύστοχο το είπε για την Ελλάδα του 2010 ο Χοακίν Αλμούνια. Ευτυχής, πρόδηλα, που απηλλάγη από τον πονοκέφαλο «Greece», φιλοσόφησε: «Η Ελλάδα θα βρεθεί να εφαρμόζει τα μέτρα του ΔΝΤ, χωρίς να πάρει και το δάνειο». Γιατί ο μέγας κακός των φαντασιώσεών μας επιβάλλει τρομερούς όρους, αλλά τουλάχιστoν δίνει ζεστό χρήμα για στήριξη. Ενώ η πεφιλημένη μας Κοινότητα…..Όλη η φιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω από την επίσκεψη των κοινοτικών εμπειρογνωμόνων-ελεγκτών στην Αθήνα για τη συζήτηση/διερεύνηση/προέγκριση του Προγράμματος Σταθερότητας που (υποτίθεται ότι) θα ηρεμήσει τις αγορές, κάτω απ’ αυτό το φως αξίζει να διαβάζεται. Μια φιλολογία που έχει δύο ακραίες εκπλήξεις: αφενός την άρνηση Ευ. Βενιζέλου (και Π. Μπεγλίτη: ας σημειωθεί, έχει την αξία του) να δουν οι ίδιοι τους κοινοτικούς υπαλλήλους, αφετέρου την επιμελημένη διαρροή προς τον Τύπο από έναν εκ των υπουργών (από εκείνους που είδαν, face to face, τους Κοινοτικούς, υποθέτει κανείς) ότι ένιωσε «εξευτελισμένος» από την όλη διαδικασία. Οι μεν πολιτικοί συντελεστές του Αμύνης, φρόντισαν να επεξηγήσουν: η κοινοτική αρμοδιότητα δεν επεκτείνεται, ούτε καν αγγίζει τα θέματα αμύνης (Ευ.Β.), αλλά και οι Έλληνες οφικιάλιοι καλά θα έκαναν να συναντούν τους Κοινοτικούς μόνο στο ανάλογο επίπεδο (Π.Μ.). Ο δε Εξευτελισθείς δεν χρειάστηκε διεξοδική επιχειρηματολογία προκειμένου να… κερδίσει τη στήριξη ευρύτατου μέρους των media. Όταν, μάλιστα, διέρρευσε και η πληροφόρηση ότι οι Βρυξελλιώτες θεώρησαν πως ένα επίπεδο συντάξεων 720 ευρώ είναι ικανοποιητικό για να ζήσει κανείς στην Ελλάδα του 2010, η οργή άρχισε να παίρνει τη θέση της ενόχλησης.
Ωραία. Ίσως έτσι ξαναμαζέψουμε την εθνική μας ομοψυχία! Όμως, στα σοβαρά είναι θέμα άμυνας, υπό την έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας κοκ, η πανσπερμία στρατοπέδων στα αστικά κέντρα της μη-μεθοριακής Ελλάδας του 2010, ή η διατήρηση μονάδων για λόγους περιφερειακής/κομματικής άσκησης πολιτικής; Στα σοβαρά είναι θέμα άμυνας, ανεξαρτησίας κοκ οι χρηματοδοτικές/διαχειριστικές πρακτικές; Σοβαρά είναι θέμα άμυνας πχ μια επισήμανση σχετικά με το πόσο καύσιμο δαπανάται ανά άσκηση σε ξηρά, θάλασσα ή αέρα; (Προσοχή: όχι πόσες ασκήσεις και πού, αλλά ποιο το μέσο μετρούμενο κόστος σε σχέση πχ με το πρότυπο ΝΑΤΟϊκό).
Αντίστοιχα, στα σοβαρά μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι οι παρατηρήσεις, όσο πικρές κι αν είναι, σχετικά με την τραγική αναποτελεσματικότητα των δαπανών της Υγείας, η αδιανόητη διαρροή πόρων σε επίπεδο νοσοκομείων (κι εδώ, οι χρηματοδοτικές/διαχειριστικές πρακτικές), η ακόμη πιο αδιανόητη αναντιστοιχία εισφορών και μήκους εργασιακού βίου με τις συντάξεις ανά τους οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης (από εδώ βγήκε το σχόλιο των 720 ευρώ), είναι προσβλητικές; Οι παρατηρήσεις είναι που εξευτελίζουν, οι προτάσεις, ή μήπως η τρισάθλια κατάσταση; Όσο για την τάση των Βρυξελλιανών ελεγκτών να ρωτούν, σε κάθε βήμα, ποιος ο χρονικός ορίζοντας και ποια η διαδικασία εφαρμογής κάθε μέτρου του Προγράμματος Σταθερότητας, το γεγονός και μόνο ότι γινόταν η συζήτηση τις ημέρες της ασύλληπτης πάλι κακοτεχνίας της τροπολογίας αναδρομικής φορολόγησης των γονικών παροχών και του μπάχαλου των τσιγάρων, θα όφειλε να είχε σιγήσει κάθε αντίρρηση. Ο Εξευτελισθείς, άλλωστε, θα μπορούσε να έχει πάει σπιτάκι του με μια παταγώδη παραίτηση – θα γινόταν και λαϊκός ήρωας! Εμείς οι ραγιάδες του ιθαγενούς πολιτικού συστήματος θα συνεχίσουμε, όμως, να εξευτελιζόμαστε όχι από τους Βρυξελλιώτες και τους Φρανκφουρτιανούς και τις παρατηρήσεις, αλλά από των αυτάρεσκων πολιτικών μας τις συμπεριφορές. Όχι;
Κατά τα άλλα, beggars can’t be choosers (οι ζητιάνοι δεν έχουν την πολυτέλεια της επιλογής). Κυριολεκτικά. Και των εμισσάριων της Κοινότητας οι στάσεις χθες, χάδι μπροστά στων αγορών τη συμπεριφορά αύριο. Οπότε; Οπότε αίσιον και ευτυχές το 2011. Το 2010, μόνη ευχή, να περάσει και να φύγει.
Δημοσίευση σχολίου