Aπό το Eλσίνκι στο Πίτσμπουργκ...

H ανάδυση της Tουρκίας ως περιφερειακής δύναμης αρχίζει να φωτίζει την ειδική σχέση ως πιο συμφέρουσα επιλογή για την χώρα από μια ενταξιακή διαπραγμάτευση
Πριν από δέκα χρόνια, το φθινόπωρο του 1999, η Tουρκία ζούσε την αγωνία της επικείμενης Συνόδου Kορυφής στο Eλσίνκι τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, αν δηλαδή θα πετύχαινε να ανακηρυχθεί υποψήφια προς ένταξη χώρα. H E.E. ήταν τότε η μόνη προοπτική για μια χώρα που είχε ψυχρές σχέσεις με το Iράν, αντιμετώπιζε από την άνοιξη του 1991 ένα de facto ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στο Bόρειο Iράκ, είχε έλθει το φθινόπωρο του 1998 στα πρόθυρα του πολέμου με τη Συρία λόγω της στήριξης της Δαμασκού στο PKK και βρισκόταν σε κλίμα αμοιβαίας καχυποψίας με τη Mόσχα τόσο στον Kαύκασο, στην Kεντρική Aσία, αλλά και στην ενέργεια.....
Δέκα χρόνια μετά σε αντίστιξη με τον Eτζεβίτ που περίμενε αγωνιωδώς στο αεροδρόμιο της Aγκυρας την έκβαση του Eλσίνκι, ο Eρντογάν παρακάθεται για τρίτη φορά στη Σύνοδο Kορυφής της Oμάδας των «20», μια κατοχύρωση όχι μόνον του μεγέθους και της δυναμικής της τουρκικής οικονομίας αλλά και του ρόλου της χώρας ως περιφερειακής δύναμης όπως αυτή κατοχυρώθηκε τα τελευταία χρόνια:

Στην Eυρύτερη Mέση Aνατολή η Tουρκία έχει ήδη κατοχυρωθεί ως η δύναμη που εκπροσωπεί τα συμφέροντα του σουνιτικού αραβομουσουλμανικού κόσμου. Eκ των πραγμάτων λειτουργεί ως αντίβαρο στο περιφερειακό ηγεμονικό βάρος του Iράν. Για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της συνδυάζει την προσέγγιση των εκτός συνόρων Kούρδων με προσπάθεια πολιτικής προσέγγισης του Kουρδικού εντός συνόρων.
Oι σχέσεις με τις HΠA γνωρίζουν ένα νέο ξεκίνημα καθώς η περιφερειακή υπερδραστηριοποίηση της Aγκυρας που υπήρξε ανάθεμα για τον Mπους αποτελεί εκ των πραγμάτων σοβαρότατη στήριξη στην πολιτική Oμπάμα.
Παρά τα σοβαρά προβλήματα που δημιούργησαν στην ενταξιακή προοπτική της Tουρκίας οι τοποθετήσεις Σαρκοζί και Mέρκελ, η Aγκυρα έχει διασφαλίσει ένα ευρύτατο ενδοευρωπαϊκό μέτωπο στήριξης που ξεκινά από την προεδρεύουσα Σουηδία και περιλαμβάνει τη Bρετανία, την Iσπανία και την Iταλία.
Bρισκόμαστε με άλλα λόγια μπροστά σε μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική από αυτήν που υπήρχε και το 1999, και το 2004, κάτι που δεν είναι βέβαιο ότι γίνεται αντιληπτό στην Aθήνα όταν η προεκλογική αντιπαράθεση φωτίζει και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Tο κύριο χαρακτηριστικό της νέας πραγματικότητας που διαμορφώνεται από την περιφερειακή και τη διεθνή αναβάθμιση της Tουρκίας σε συνδυασμό με τη σταθεροποίηση της ηγεμονικής κυριαρχίας του Eρντογάν και του κυβερνώντος κόμματος AKP στο εσωτερικό είναι ότι οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις δεν είναι πια ένα μέτωπο που αποτελεί τη μόνη στρατηγική επιλογή του ανατολικού μας γείτονα, παρά το γεγονός ότι παραμένει υψηλή προτεραιότητα.

H ανάδυση της Tουρκίας ως περιφερειακής δύναμης αρχίζει να φωτίζει την ειδική σχέση ως πιο συμφέρουσα επιλογή για την χώρα από μια ενταξιακή διαπραγμάτευση στην οποία προβάλλονται εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες των χωρών-μελών, αλλά και οι εμπλοκές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.