Κανείς δεν πρέπει να έχει άποψη. Κανείς δεν πρέπει να διαφωνεί. Μόνο ο κ. Λευτέρης Ζαγορίτης δικαιούται να ομιλεί. Ο Γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας κρατάει για τον εαυτό του τον αποκλειστικό ρόλο του τιμητή των πάντων. Εχει δύο μέτρα και δύο σταθμά: Οταν οι άλλοι λένε τη γνώμη τους για το κόμμα, τους εγκαλεί, τους προσβάλλει, τους ανακαλεί στην τάξη. Οταν όμως εκείνος λέει το κοντό του και το μακρύ του για τις εκλογές είναι ο ξύπνιος, ο ηθικός, ο άμεμπτος.....
Ο κ. Ζαγορίτης ενσαρκώνει το πρότυπο κομματικού κυνός που αν κόψει φλέβα, θα στάξει γαλάζιο. Πιο νεοδημοκράτης δεν γίνεται, ως εκ τούτου κάθησε σε καρέκλα σχεδιασμένη για τον σωματότυπό του: Πρώτο βιολί στη Ρηγίλλης. Αυτός είναι ο πιο δύσκολος ρόλος, να δίνει κάποιος τον τόνο στην ορχήστρα, να είναι καλύτερος για να τον ακολουθούν. Ολα αυτά με τυφλή υπακοή, αναγνωρίζοντας την υπεροχή του μαέστρου. Αυτό που κατάφερε ο κ. Ζαγορίτης από τον Φεβρουάριο του 2006 ήταν να προκαλεί και να παρασύρει σε φάλτσες εκτελέσεις. Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές συνεχίζει να δημιουργεί παραφωνίες.
Ο κ. Λευτέρης Ζαγορίτης κάλεσε τους ψηφοφόρους να «μαυρίσουν» εκείνους που με προσωπικές συμπεριφορές δυσαρέστησαν τους νεοδημοκράτες. Επειδή δεν είναι άπειρο παιδαρέλι, η σύσταση δεν ξέφυγε κατά λάθος. Δεν τελούσε υπό καθεστώς οργής ούτε συνέτρεχε λόγος να ανακατευτεί σε μακρινές περιφέρειες, τώρα που βάζει τα δυνατά του για επανεκλογή. Συμπεραίνουμε ότι είχε σχεδιάσει τη δήλωση με την οποία αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα του αρχηγού του. Για να το πούμε πιο λιανά, ηθελημένα τον βγάζει ψεύτη. Ενώ λοιπόν το προεκλογικό μότο του Πρωθυπουργού είναι ότι επετεύχθη η αυτοκάθαρση, πετάγεται ο Γραμματέας και δείχνει με το δάχτυλο τα λερά ονοματεπώνυμα, εκείνα που «ενόχλησαν την παράταξη». Συμπεραίνουμε ότι ο κ. Ζαγορίτης λειτούργησε πολιτικά και μακροπρόθεσμα. Δηλαδή δεν πίστεψε ούτε μία στιγμή ότι με αυτόν τον τρόπο θα μαζέψει περισσότερους σταυρούς στη Β΄ Αθηνών όπου κατέρχεται, διεκδικώντας μία από τις λίγες έδρες που θα κερδίσει το κόμμα. Την προηγούμενη φορά, στην παρθενική υποψηφιότητά του, κατάφερε να μαζέψει 60.000 άτομα, οπότε κανονικά δεν θα πρέπει να φοβάται. Εκτός κι αν έχει τους λόγους του.
Μέσα σε τρία χρόνια ο κ. Ζαγορίτης δημιούργησε ένα σωρό οχτρούς. Αντί να εκμεταλλευτεί την προνομιακή θέση και να συνδέσει το κόμμα με την κυβέρνηση, προτιμούσε την επιτιμητική στάση απέναντι σε συναδέλφους του. Οι υπουργοί έγιναν αντίπαλο στρατόπεδο, σχημάτισαν το κονκλάβιο στο οποίο ο ίδιος δεν συμμετείχε. Είχε λοιπόν ράμματα για τη γούνα ολωνών. Οταν δεν στηνόταν μπροστά στα μικρόφωνα έκανε δουλίτσα, ως λέγεται, στο παρασκήνιο. Για κάποιον λόγο σέρνονταν φήμες τόσο ακραίες που δύσκολα γίνονται πιστευτές. Αφησε να διαρρεύσει, ως λέγεται, ότι η Νέα Δημοκρατία χάνει με μεγάλη διαφορά εξαιτίας της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη (με αφορμή την κοπάνα Καραβέλλα). Εκανε και ντιρέκτ επιθέσεις. Οταν ο κ. Δ. Αβραμόπουλος είπε ότι δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο δράσης, το πρώτο βιολί τον έβαλε στη θέση του: «Οι υπουργοί να κοιτάνε τα υπουργεία τους». Οταν ο κ. Αλογοσκούφης είπε κάτι ασαφές περί συνεργασίας των μεγάλων κομμάτων, του καταλόγισε «δήλωση ηττοπάθειας» . Οι συνάδελφοί του ανταπέδωσαν συχνά τα βέλη, κάποιες φορές διακριτικά. Ο κ. Ευ. Μεϊμαράκης συνόψισε: «Καθένας έχει τον δικό του τρόπο διοίκησης και κρίνεται εκ του αποτελέσματος».
Οι εκλογές είναι για τα κόμματα ό,τι είναι τα μεγάλα φεστιβάλ για τις ορχήστρες. Η καλή εκτέλεση ανταμείβεται, τα λάθη αποδοκιμάζονται. Ο κ. Λευτέρης Ζαγορίτης με τον αναβαθμισμένο ρόλο του ανεβαίνει στη σκηνή με το όργανό του ξεκούρδιστο. Οι ετοιμασίες της τελευταίας στιγμής είναι καθοριστικές. Το πρώτο βιολί προσέρχεται με βλοσυρό ύφος. Νιώθει «μίστερ Τέλειος» υποτιμώντας την ιστορική στιγμή. Η δύναμη της Νέας Δημοκρατίας ξεφούσκωσε και ο ίδιος έχει αποκτήσει αναρίθμητες εσωκομματικές αντιπάθειες. Εχοντας σχεδιάσει πολλές εκλογικές μάχες, στον Δικηγορικό Σύλλογο, σε δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, σε επιμελητήρια και συνδικάτα, έχει μεγάλη στρατηγική εμπειρία, πλην όμως η εμπειρία δεν είναι πάντοτε καλός οδηγός. Το παίξιμό του θα κριθεί. Αναμένουμε τα εκλογικά αποτελέσματα, τα κομματικά και τα προσωπικά. Πάντως τώρα, τελευταία στιγμή, δεν μπορεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και να αυτοσχεδιάσει αρμονικά. Το βιολί δεν είναι μπουζούκι.
Δημοσίευση σχολίου