του Παντελή Σαββίδη
Ο Ρόναλντ Μαϊνάρτους είναι Γερμανός σχολιαστής ο οποίος στο παρελθόν διετέλεσε και διευθυντής της Deutsche Welle στα ελληνικά. Έχει ασχοληθεί, δηλαδή, με την Ελλάδα. Είναι και συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ.
Σε μια προσπάθειά του να παρουσιάσει εξισορροπημένη την γερμανική πολιτική απέναντι στην Τουρκία και την Ελλάδα αναφέρεται σε δύο σύγχρονες περιπτώσεις. Τις κρίσεις του 20 και του 22 και σημειώνει τον διπλωματικό ρόλο που διαδραμάτισε η Γερμανία για την εκτόνωσή τους.
Δεν θα διαφωνήσω. Υπήρξε ένας τέτοιος ρόλος του Βερολίνου. [iEpikaira: Με ποιό τίμημα όμως και ποιόν απώτερο σκοπό; Το Γερμανικό δίλημμα, κατά τον Μαϊνάρτους είναι αν θα υποστηριχθεί η συμμετέχουσα στην ΕΕ Ελλάδα ή αν το Βερολίνο θα κρατήσει μια ουδέτερη στάση για να μπορεί να μεσολαβήσει.
Ιστορικά η πολιτική του Βερολίνου ήταν καταστροφική για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Η γενοκτονία που διέπραξαν οι Τούρκοι κατά των χριστιανικών λαών της ανατολής ήταν γερμανικής εμπνεύσεως και καθοδηγήσεως. Αλλά δεν ήταν, μόνο, αυτή η γερμανική υπονόμευση της Ελλάδας. Νωρίτερα, η ταυτόχρονα, το Βερολίνο όπως και η Ρώμη (χειρότερη και ύπουλη η ιταλική πολιτική) ήταν αντίθετες με την παραχώρηση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα. Χρειάστηκε η διπλωματική δεινότητα ενός Βενιζέλου, όπως αποκαλύπτεται στο σημερινό άρθρο του Δημήτρη Κόντη το οποίο δημοσιεύουν οι Ανιχνεύσεις) για να παραχωρηθούν τα Δωδεκάνησα, συμπεριλαμβανομένου και του Καστελόριζου στην Ελλάδα. Δυστυχώς, με τίμημα τη Βόρειο Ήπειρο. Αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Μόνο στα αθηναϊκά καφέ η παρακμιακή αθηναϊκή πιάτσα που τρομάζει με το σπάσιμο ενός λάστιχου αυτοκινήτου θεωρεί πως όλα ήταν δυνατά. Και επιτίθεται με περισπούδαστη ασχετοσύνη εναντίον του.
Το ζήτημα, όμως, είναι άλλο. Ο Μαϊνάρτους θεωρεί ότι η δήλωση της Αναλένα Μπέρμποκ, υπουργού εξωτερικών της Γερμανίας, ότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ελληνικά νησιά είναι ελληνικά έδωσε αφορμή στην Τουρκία να αμφισβητήσει την ουδετερότητα της Γερμανίας, επομένως και την δυνατότητά της να διαδραματίσει μεσολαβητικό ρόλο. Και εδώ είναι το ενδιαφέρον που εστιάζω.
Κανείς άνθρωπος που κινείται με τη στοιχειώδη λογική δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ελληνικότητα των νησιών.
Το κάνει η Τουρκία. Και όποιος επικαλεστεί την κοινή λογική με βάση τις συμφωνίες και τα πραγματικά δεδομένα, η Άγκυρα θεωρεί ότι παίρνει το μέρος της Ελλάδας, άρα, δεν είναι αντικειμενικός και ουδέτερος για διαμεσολάβηση.
Δηλαδή, για να γίνω σαφέστερος, η Τουρκία δημιουργεί ένα αφήγημα αμφισβήτησης κάποιας ελληνικής κυριαρχίας και ζητά από τη διεθνή κοινότητα να πάρει «αντικειμενική» θέση. Δηλαδή, να αμφισβητήσει και αυτή την ελληνική κυριαρχία και να αποδεχθεί τη λογική win win.Αμφισβητεί κάτι δεδομένο του άλλου και ζητά τον διαμοιρασμό του!!!
Απέναντι σε έναν τέτοιο αντίπαλο ο οποίος κάνει άλματα στην παραγωγή δικών του εξοπλιστικών μέσων (κάτι που του παρέχει βαθμούς αυτονομίας σε έναν πόλεμο), στην Αθήνα ασχολούνται με το πως θα περνούν καλά το βράδυ στο κρεβάτι τους.
Το αν μια μέρα εμφανιστούν οι Οθωμανοί δεν τους πολυαπασχολεί. Ίσως, να το βλέπουν και με ενδιαφέρον.
Η Γερμανία, από την άλλη, για να είναι ουδέτερη και αντικειμενική απέρριψε κατά την κορύφωση της κρίσης το αίτημα της Αθήνας για εμπάργκο όπλων στην Τουρκία (τα 6 υποβρύχια) και αποκλείει την Ελλάδα από συναντήσεις για τη Λιβύη ή μερικές φορές και για τα Βαλκάνια.
Ο Ρόναλντ Μαϊνάρτους είναι Γερμανός σχολιαστής ο οποίος στο παρελθόν διετέλεσε και διευθυντής της Deutsche Welle στα ελληνικά. Έχει ασχοληθεί, δηλαδή, με την Ελλάδα. Είναι και συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ.
Σε μια προσπάθειά του να παρουσιάσει εξισορροπημένη την γερμανική πολιτική απέναντι στην Τουρκία και την Ελλάδα αναφέρεται σε δύο σύγχρονες περιπτώσεις. Τις κρίσεις του 20 και του 22 και σημειώνει τον διπλωματικό ρόλο που διαδραμάτισε η Γερμανία για την εκτόνωσή τους.
Δεν θα διαφωνήσω. Υπήρξε ένας τέτοιος ρόλος του Βερολίνου. [iEpikaira: Με ποιό τίμημα όμως και ποιόν απώτερο σκοπό; Το Γερμανικό δίλημμα, κατά τον Μαϊνάρτους είναι αν θα υποστηριχθεί η συμμετέχουσα στην ΕΕ Ελλάδα ή αν το Βερολίνο θα κρατήσει μια ουδέτερη στάση για να μπορεί να μεσολαβήσει.
Ιστορικά η πολιτική του Βερολίνου ήταν καταστροφική για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Η γενοκτονία που διέπραξαν οι Τούρκοι κατά των χριστιανικών λαών της ανατολής ήταν γερμανικής εμπνεύσεως και καθοδηγήσεως. Αλλά δεν ήταν, μόνο, αυτή η γερμανική υπονόμευση της Ελλάδας. Νωρίτερα, η ταυτόχρονα, το Βερολίνο όπως και η Ρώμη (χειρότερη και ύπουλη η ιταλική πολιτική) ήταν αντίθετες με την παραχώρηση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα. Χρειάστηκε η διπλωματική δεινότητα ενός Βενιζέλου, όπως αποκαλύπτεται στο σημερινό άρθρο του Δημήτρη Κόντη το οποίο δημοσιεύουν οι Ανιχνεύσεις) για να παραχωρηθούν τα Δωδεκάνησα, συμπεριλαμβανομένου και του Καστελόριζου στην Ελλάδα. Δυστυχώς, με τίμημα τη Βόρειο Ήπειρο. Αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Μόνο στα αθηναϊκά καφέ η παρακμιακή αθηναϊκή πιάτσα που τρομάζει με το σπάσιμο ενός λάστιχου αυτοκινήτου θεωρεί πως όλα ήταν δυνατά. Και επιτίθεται με περισπούδαστη ασχετοσύνη εναντίον του.
Το ζήτημα, όμως, είναι άλλο. Ο Μαϊνάρτους θεωρεί ότι η δήλωση της Αναλένα Μπέρμποκ, υπουργού εξωτερικών της Γερμανίας, ότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ελληνικά νησιά είναι ελληνικά έδωσε αφορμή στην Τουρκία να αμφισβητήσει την ουδετερότητα της Γερμανίας, επομένως και την δυνατότητά της να διαδραματίσει μεσολαβητικό ρόλο. Και εδώ είναι το ενδιαφέρον που εστιάζω.
Κανείς άνθρωπος που κινείται με τη στοιχειώδη λογική δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ελληνικότητα των νησιών.
Το κάνει η Τουρκία. Και όποιος επικαλεστεί την κοινή λογική με βάση τις συμφωνίες και τα πραγματικά δεδομένα, η Άγκυρα θεωρεί ότι παίρνει το μέρος της Ελλάδας, άρα, δεν είναι αντικειμενικός και ουδέτερος για διαμεσολάβηση.
Δηλαδή, για να γίνω σαφέστερος, η Τουρκία δημιουργεί ένα αφήγημα αμφισβήτησης κάποιας ελληνικής κυριαρχίας και ζητά από τη διεθνή κοινότητα να πάρει «αντικειμενική» θέση. Δηλαδή, να αμφισβητήσει και αυτή την ελληνική κυριαρχία και να αποδεχθεί τη λογική win win.Αμφισβητεί κάτι δεδομένο του άλλου και ζητά τον διαμοιρασμό του!!!
Απέναντι σε έναν τέτοιο αντίπαλο ο οποίος κάνει άλματα στην παραγωγή δικών του εξοπλιστικών μέσων (κάτι που του παρέχει βαθμούς αυτονομίας σε έναν πόλεμο), στην Αθήνα ασχολούνται με το πως θα περνούν καλά το βράδυ στο κρεβάτι τους.
Το αν μια μέρα εμφανιστούν οι Οθωμανοί δεν τους πολυαπασχολεί. Ίσως, να το βλέπουν και με ενδιαφέρον.
Η Γερμανία, από την άλλη, για να είναι ουδέτερη και αντικειμενική απέρριψε κατά την κορύφωση της κρίσης το αίτημα της Αθήνας για εμπάργκο όπλων στην Τουρκία (τα 6 υποβρύχια) και αποκλείει την Ελλάδα από συναντήσεις για τη Λιβύη ή μερικές φορές και για τα Βαλκάνια.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου