Δημήτρης Μηλάκας
Τα χιλιάδες πτώματα Παλαιστινίων αμάχων (κατά κύριο λόγο παιδιών και γυναικών) από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στη Λωρίδα της Γάζας (μετά την τρομοκρατική επιδρομή της Χαμάς στα ισραηλινά κιμπούτς) δεν μπορούν να κρυφτούν κάτω από το χαλάκι προσευχής των ευσεβέστατων ηγετών των μουσουλμανικών χωρών.
Τα χιλιάδες πτώματα Παλαιστινίων αμάχων (κατά κύριο λόγο παιδιών και γυναικών) από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στη Λωρίδα της Γάζας (μετά την τρομοκρατική επιδρομή της Χαμάς στα ισραηλινά κιμπούτς) δεν μπορούν να κρυφτούν κάτω από το χαλάκι προσευχής των ευσεβέστατων ηγετών των μουσουλμανικών χωρών.
Ούτε το άφθονο αίμα που ρέει είναι, όπως φαίνεται, αρκετό για να «λαδωθεί» η ανθρωπιστική δυτική ευαισθησία προκειμένου να επιβληθεί η «συμπεφωνημένη» λύση για δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, έτσι ώστε να κλείσει η «αιώνια» πληγή στη Μέση Ανατολή.
Δεν υπάρχει κανείς «παίκτης» (μεγάλος ή μικρός, χριστιανός, Εβραίος ή μουσουλμάνος) στην περιοχή που να μην έχει κάποια στιγμή ομολογήσει ότι η βασική και απόλυτη προϋπόθεση για την ομαλοποίηση της κατάστασης στην περιοχή είναι η δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.
Αυτός (ο απο-εποικισμός των Εβραίων από τα παλαιστινιακά εδάφη και η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους) ήταν μέχρι και το 2020 ο απαράβατος όρος που έθεταν τα αραβικά κράτη (εκτός Αιγύπτου και Ιορδανίας, που είχαν προχωρήσει εδώ και δεκαετίες προς αυτήν την κατεύθυνση) για να ομαλοποιήσουν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ.
Το παλαιστινιακό ανάχωμα
Υπό αυτήν την έννοια, από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 μέχρι και το 2020 το παλαιστινιακό ζήτημα υπήρξε το ανάχωμα που εμπόδιζε την ομαλοποίηση των σχέσεων των αραβικών κρατών με το Ισραήλ, με αποτέλεσμα να συντηρείται η αστάθεια και ο διαρκής κίνδυνος για τα δυτικά (αμερικανικά) συμφέροντα στην εύφλεκτη περιοχή.
Μέσα σ’ αυτόν τον μισό αιώνα – από το 1970 μέχρι το 2020 – άλλαξαν πολλά. Στο συλλογικό θυμικό των αραβικών πληθυσμών το δράμα του παλαιστινιακού λαού «απονευρώθηκε» και διαχύθηκε μέσα στη «θάλασσα» ευρύτερων καταστροφικών δεινών που χτύπησαν τους αραβικούς πληθυσμούς στο Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη κ.λπ.
Όσο το παλαιστινιακό απομακρυνόταν από το πρώτο πλάνο του ενδιαφέροντος των αραβικών πληθυσμών τόσο οι ηγεσίες αυτών των χωρών προωθούσαν τις σχέσεις και τους δεσμούς τους με την Ουάσιγκτον.
Οι Συμφωνίες του Αβραάμ
Ολοένα περισσότερα αραβικά κράτη προσβλέπουν στα αμερικανικά ανταλλάγματα, παραμερίζοντας την παραδοσιακή εχθρότητα προς το Ισραήλ.
Με «υπόγειο» ενορχηστρωτή τη Σαουδική Αραβία και υπό την εποπτεία (και τα σοβαρά οικονομικά άλλα ανταλλάγματα) των ΗΠΑ, το Μπαχρέιν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ), το Σουδάν και το Μαρόκο, άρχισαν να αναδιαμορφώνουν τη γεωπολιτική φυσιογνωμία της περιοχής, αποκαθιστώντας διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ.
Το Παλαιστινιακό άρχισε έτσι να εγγράφεται στις… αραβικές καλένδες, καθώς με τις περιβόητες Συμφωνίες του Αβραάμ, που έγιναν επί διοίκησης Τραμπ στις ΗΠΑ το 2020, οι Παλαιστίνιοι και το πρόβλημά τους (δηλαδή της αναγνώρισής της κρατικής τους υπόστασης) εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους.
Τα αμερικανικά ανταλλάγματα από τη μία, η «αδιαφορία» των αραβικών πληθυσμών για τους Παλαιστίνιους από την άλλη και κυρίως η εμφάνιση στο προσκήνιο δύο «νέων» ισχυρών παικτών (Ιράν και Τουρκία) με γεωπολιτικές φιλοδοξίες στην περιοχή, διευκόλυναν τελικά την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας (θεωρούμενης «μητρόπολης» του αραβικού κόσμου) να προχωρήσει κι αυτή στην απόφαση για αποκατάσταση των σχέσεών της με το Ισραήλ.
Αυτήν την, ειλημμένη, απόφαση της Σαουδικής Αραβίας να ικανοποιήσει τις αμερικανικές απαιτήσεις και να προχωρήσει (και) στη θεσμική αποκατάσταση των σχέσεών της με το Ισραήλ τίναξε στον αέρα η τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στα ισραηλινά εδάφη και η υπέρμετρη στρατιωτική αντίδραση του Τελ Αβίβ.
Άγκυρα και Τεχεράνη
Ο πόλεμος που ξέσπασε (και το αίμα που χύνεται) επανέφερε και πάλι το Παλαιστινιακό σε πρώτο πλάνο του ενδιαφέροντος στις αραβικές κοινωνίες, δυσκολεύοντας τις ηγεσίες/ελίτ των αραβικών χωρών να συνεχίσουν να υποστηρίζουν τις δυτικόστροφες επιλογές τους.
Το Ιράν είναι γνωστός «σπόνσορας» της λιβανέζικης Χεζμπολάχ, η οποία παρεμπιπτόντως συμμετέχει στην κυβέρνηση της χώρας. Ήδη έχουν καταγραφεί σοβαρές εχθροπραξίες μεταξύ ισραηλινών δυνάμεων και ανδρών της Χεζμπολάχ στα σύνορα Ισραήλ – Λιβάνου και έχουν εκτοξευθεί απειλές εκατέρωθεν μεταξύ Τελ Αβίβ και Τεχεράνης, που κινητοποιούν Αμερικανούς και άλλους Δυτικούς που τρέμουν τις συνέπειες επέκτασης του πολέμου.
Γνωστές επίσης είναι και οι μακροχρόνιες σχέσεις του καθεστώτος του Ερντογάν με τη Χαμάς. Η Άγκυρα, εκτός από σαφή πολιτική υποστήριξη, θεωρείται, μαζί με το Ιράν, η δύναμη που βοήθησε επιμελητειακά/εξοπλιστικά τη Χαμάς, προκειμένου να οργανώσει την επίθεση κατά του Ισραήλ.
Ήδη τόσο το Ιράν όσο και η Τουρκία εμφανίζονται – εν μέσω των σφοδρών ισραηλινών βομβαρδισμών στη Λωρίδα της Γάζας – ως οι δύο μουσουλμανικές χώρες – προστάτες των Παλαιστινίων και των δικαίων τους, φέρνοντας σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τις ηγεσίες των αραβικών χωρών.
Σε ό,τι έχει να κάνει με τη στάση του Ιράν στην τρέχουσα κρίση για τη Δύση και τις ΗΠΑ, τα πράγματα είναι λίγο πολύ αναμενόμενα, καθώς η Τεχεράνη είναι σαφής «εχθρός». Τα πράγματα περιπλέκονται με τη στάση της Τουρκίας, η οποία είναι μεν ενταγμένη στο ΝΑΤΟϊκό σύμπλεγμα, αλλά (και) στην προκειμένη περίπτωση οι θέσεις της βρίσκονται πολύ μακριά από τις ευρωατλαντικές επιλογές…
Ολοένα περισσότερα αραβικά κράτη προσβλέπουν στα αμερικανικά ανταλλάγματα, παραμερίζοντας την παραδοσιακή εχθρότητα προς το Ισραήλ.
Με «υπόγειο» ενορχηστρωτή τη Σαουδική Αραβία και υπό την εποπτεία (και τα σοβαρά οικονομικά άλλα ανταλλάγματα) των ΗΠΑ, το Μπαχρέιν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ), το Σουδάν και το Μαρόκο, άρχισαν να αναδιαμορφώνουν τη γεωπολιτική φυσιογνωμία της περιοχής, αποκαθιστώντας διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ.
Το Παλαιστινιακό άρχισε έτσι να εγγράφεται στις… αραβικές καλένδες, καθώς με τις περιβόητες Συμφωνίες του Αβραάμ, που έγιναν επί διοίκησης Τραμπ στις ΗΠΑ το 2020, οι Παλαιστίνιοι και το πρόβλημά τους (δηλαδή της αναγνώρισής της κρατικής τους υπόστασης) εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους.
Τα αμερικανικά ανταλλάγματα από τη μία, η «αδιαφορία» των αραβικών πληθυσμών για τους Παλαιστίνιους από την άλλη και κυρίως η εμφάνιση στο προσκήνιο δύο «νέων» ισχυρών παικτών (Ιράν και Τουρκία) με γεωπολιτικές φιλοδοξίες στην περιοχή, διευκόλυναν τελικά την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας (θεωρούμενης «μητρόπολης» του αραβικού κόσμου) να προχωρήσει κι αυτή στην απόφαση για αποκατάσταση των σχέσεών της με το Ισραήλ.
Αυτήν την, ειλημμένη, απόφαση της Σαουδικής Αραβίας να ικανοποιήσει τις αμερικανικές απαιτήσεις και να προχωρήσει (και) στη θεσμική αποκατάσταση των σχέσεών της με το Ισραήλ τίναξε στον αέρα η τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στα ισραηλινά εδάφη και η υπέρμετρη στρατιωτική αντίδραση του Τελ Αβίβ.
Άγκυρα και Τεχεράνη
Ο πόλεμος που ξέσπασε (και το αίμα που χύνεται) επανέφερε και πάλι το Παλαιστινιακό σε πρώτο πλάνο του ενδιαφέροντος στις αραβικές κοινωνίες, δυσκολεύοντας τις ηγεσίες/ελίτ των αραβικών χωρών να συνεχίσουν να υποστηρίζουν τις δυτικόστροφες επιλογές τους.
Το Ιράν είναι γνωστός «σπόνσορας» της λιβανέζικης Χεζμπολάχ, η οποία παρεμπιπτόντως συμμετέχει στην κυβέρνηση της χώρας. Ήδη έχουν καταγραφεί σοβαρές εχθροπραξίες μεταξύ ισραηλινών δυνάμεων και ανδρών της Χεζμπολάχ στα σύνορα Ισραήλ – Λιβάνου και έχουν εκτοξευθεί απειλές εκατέρωθεν μεταξύ Τελ Αβίβ και Τεχεράνης, που κινητοποιούν Αμερικανούς και άλλους Δυτικούς που τρέμουν τις συνέπειες επέκτασης του πολέμου.
Γνωστές επίσης είναι και οι μακροχρόνιες σχέσεις του καθεστώτος του Ερντογάν με τη Χαμάς. Η Άγκυρα, εκτός από σαφή πολιτική υποστήριξη, θεωρείται, μαζί με το Ιράν, η δύναμη που βοήθησε επιμελητειακά/εξοπλιστικά τη Χαμάς, προκειμένου να οργανώσει την επίθεση κατά του Ισραήλ.
Ήδη τόσο το Ιράν όσο και η Τουρκία εμφανίζονται – εν μέσω των σφοδρών ισραηλινών βομβαρδισμών στη Λωρίδα της Γάζας – ως οι δύο μουσουλμανικές χώρες – προστάτες των Παλαιστινίων και των δικαίων τους, φέρνοντας σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τις ηγεσίες των αραβικών χωρών.
Σε ό,τι έχει να κάνει με τη στάση του Ιράν στην τρέχουσα κρίση για τη Δύση και τις ΗΠΑ, τα πράγματα είναι λίγο πολύ αναμενόμενα, καθώς η Τεχεράνη είναι σαφής «εχθρός». Τα πράγματα περιπλέκονται με τη στάση της Τουρκίας, η οποία είναι μεν ενταγμένη στο ΝΑΤΟϊκό σύμπλεγμα, αλλά (και) στην προκειμένη περίπτωση οι θέσεις της βρίσκονται πολύ μακριά από τις ευρωατλαντικές επιλογές…
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου