Κοινωνική έκρηξη προ των πυλών; Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις. Οι εφτά στους 10 πολίτες προβλέπουν κλιμάκωση των αντιδράσεων και οι πέντε στους δέκα δηλώνουν διάθεση για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις. Η καύσιμος ύλη υπάρχει άφθονη, η αφορμή μπορεί να δοθεί ανά πάσα στιγμή [οι μηχανισμοί καταστολής βρίθουν ανθρώπων με κοντό μυαλό και έλλειμμα επαγγελματισμού], απομένει λοιπόν για να συμπληρωθεί το παζλ, να βρεθούν τα πολιτικά και συνδικαλιστικά υποκείμενα που θα εκφράσουν και θα καθοδηγήσουν το εξεγερσιακό πνεύμα της κοινωνίας.
Σύμφωνα με μια παραδοσιακή αριστερή αντίληψη οι προϋποθέσεις για την ανατροπή μιας κατάστασης δημιουργούνται όταν οι «από κάτω» έχουν φτάσει στα όρια της αντοχής τους και δεν θέλουν να διαιωνιστεί το καθεστώς στο οποίο ζουν, ενώ οι «από πάνω» δεν μπορούν να κυβερνήσουν πια με τον τρόπο που το έκαναν. Είμαστε σ’ αυτό το σημείο τούτη την ώρα; Θα μπορούσε να διακινδυνεύσει κανείς μια αρνητική απάντηση αν και, όπως λέει ο Τσόμσκι, «το τι θα γίνει στη συνέχεια είναι αδύνατον να προβλεφθεί γιατί έτσι ήταν πάντοτε με τις ανθρώπινες υποθέσεις». Και εξηγούμαστε:
1] Η πρόταση της κυβέρνησης για την έξοδο από την κρίση είναι όντως σκληρή γιατί πλήττει κυρίως τις λαϊκές τάξεις και τα μεσαία στρώματα. Ωστόσο ρεαλιστική εναλλακτική λύση δεν έχει κατατεθεί από κανέναν άλλο χώρο. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν διαφωνεί επί της ουσίας, διαφωνεί ως προς τη δοσολογία. Στη συνείδηση των πολιτών αυτό δεν συνιστά μια διαφορετική στρατηγική. Επιπλέον η Ν.Δ είναι πολιτικά ανυπόληπτη λόγω των θλιβερών επιδόσεων της την περίοδο 2004-2009. Για τους περισσότερους είναι η βασική υπεύθυνη για το σημερινό χάλι της ελληνικής οικονομίας και εκκρεμεί η βαθιά αυτοκριτική της.
2] Η Αριστερά είναι μια δύναμη καταγγελίας, ικανή να πυροδοτεί τη δυσφορία του κόσμου και να οργανώνει διαδηλώσεις, αλλά ανήμπορη να πείσει ότι είναι σε θέση να ασκήσει εξουσία μέσα στο πλαίσιο του συστήματος. Άλλωστε είναι αμφίβολο κι αν το θέλει. Το ΚΚΕ το έχει πει καθαρά ότι θα χρειαστεί πολλή δουλειά και αρκετός χρόνος προκειμένου να δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα επιτρέψουν στο μπλοκ των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων να θέσει ζήτημα εξουσίας. Οπότε μέχρι τότε, μας καλεί να είμαστε ανυπάκουοι [δεν μας λέει όμως πώς] και να οπλιστούμε με υπομονή, περιμένοντας από την πρωτοπορία του κινήματος [ιδιότητα κτηθείσα εν υπηρεσία] να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αναλάβει πρωτοβουλίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μεριά του ζητάει συνεχώς δημοψηφίσματα: στην Ελλάδα για το πρόγραμμα λιτότητας της κυβέρνησης και στην Ευρώπη για το σύμφωνο σταθερότητας, ενώ εσχάτως άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και οι αντιευρωπαϊκές τάσεις ενός τμήματος του, που βάζει στόχο την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Όπως γίνεται φανερό οι παραπάνω αντιλήψεις [τουλάχιστον σήμερα] είναι συντριπτικά μειοψηφικές στην κοινωνία γιατί είναι αμυντικές και δεν δίνουν καμία προοπτική στον χειμαζόμενο λαό.
3] Τα συνδικάτα τα οποία πρέπει να σηκώσουν το βάρος της αντίστασης, αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα συνοχής. Οι εργαζόμενοι δεν τα εμπιστεύονται γιατί στο παρελθόν έχουν λειτουργήσει ως ιμάντες μεταβίβασης της κυβερνητικής γραμμής ή ως «γραμμόφωνα» των κομματικών γραφειοκρατιών. Επιπροσθέτως οι ηγεσίες τους πάσχουν από έλλειψη φαντασίας ως προς τις μορφές δράσης, αφού το ρεπερτόριο τους εξαντλείται στις καθιερωμένες πορείες στο κέντρο των πόλεων, στις συμβολικές καταλήψεις δημοσίων κτιρίων και στα σπρωξίματα με τα ΜΑΤ έξω από τη Βουλή και τα υπουργεία. Το τελετουργικό της «επαναστατικής γυμναστικής» επαναλαμβάνεται με εκνευριστικά όμοιο τρόπο προκαλώντας αφόρητη πλήξη. Η ρουτίνα οδηγεί στην απομαζικοποίηση κι αυτή με τη σειρά της στη μείωση της διαπραγματευτικής ισχύος του συνδικαλιστικού κινήματος. Την κατάσταση επιβαρύνει και η ανοχή απέναντι στις προκλητικές δράσεις δυναμικών μειοψηφιών. Η πατέντα «300 άτομα κλείνουν τους δρόμους επί ώρες» και η λογική «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» μπορεί να βολεύουν τους επαγγελματίες διαδηλωτές και τις κλειστές ηγετικές ομάδες, αλλά αποκαρδιώνουν την πλειονότητα των πολιτών. Πρώτο ζητούμενο η επινόηση νέων και πρωτότυπων μορφών πάλης, ικανών να συσπειρώσουν τους εργαζόμενους και να απειλήσουν τις ισορροπίες.
Κοντολογίς: Η φράση του Μάο, που έχει γίνει πια κλισέ, «μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση» πρέπει να συμπληρωθεί με το ερώτημα: «ωραία κατάσταση, αλλά για ποιόν;». Μήπως τελικώς για τα κόμματα εξουσίας τα οποία στηρίζουν την ισχύ τους στην προσφορά ψευδαισθήσεων αλλαγής με τις περιοδικές μεταμφιέσεις τους, ποντάροντας ταυτοχρόνως στην προγραμματική αφλογιστία των αριστερών αντιπάλων τους, μερικοί εκ των οποίων μάλιστα νοσταλγούν τους χαμένους «παραδείσους» που κατέρρευσαν χωρίς ν’ ανοίξει μύτη, ντύνοντας τις σκοτεινές προθέσεις τους με μεγάλες λέξεις;
Δημοσίευση σχολίου