του Μ. Στητού Η έλλειψη πολιτικής σε ένα σημαντικό θέμα είναι κάτι απαράδεκτο για οργανωμένες κοινωνίες, αλλά φυσιολογικό για την ελληνική. Η απλή παράνοια και διγλωσσία-η οποία συνιστά δόλο ή ανικανότητα- είναι ακόμη περισσότερο ασυγχώρητο. Αλλά όταν αυτό συνδυάζεται με απάτη, και δη κρατική, τότε το μίγμα συνιστά… μολότωφ!.....
Εξηγούμεθα: εδώ και χρόνια υφιστάμεθα το προσβλητικό σφυροκόπημα με πανάκριβες διαφημίσεις πληρωμένες από εμάς να χρησιμοποιούμε τις δημόσιες συγκοινωνίες και όχι το ΙΧ μας. Αυτοί που το αποφάσισαν, που κάνουν την διαφημιστική εκστρατεία κλπ φυσικά δεν δίνουν το παράδειγμα. Χρησιμοποιούν τα ακριβά προσωπικά τους ή τα ακόμη ακριβότερα δημόσια αυτοκίνητα. Το βράδυ, που ο κόσμος θέλει να κυκλοφορήσει κατά πλειοψηφία για ψυχαγωγία, τα ΜΜΕ απλά αργούν.
Υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις, μη πρακτικές. Δηλαδή εκεί ή θα έχεις όχημα ή θα σε γδέρνει το ταξί, που ακριβαίνει αλματωδώς και συχνά. Η δημόσια συγκοινωνία είναι για τα ανδράποδα, που πηγαίνουν στη δουλειά, αλλά όχι όταν θέλουν να ψυχαγωγηθούν. Και η δημόσια συγκοινωνία είναι άθλια. Είναι ακριβή, αναξιόπιστη, επισφαλής. Μέσες σπάνε, πόδια κουράζονται, πορτοφόλια πετάνε. Στη σημερινή κιόλας εποχή, με την πανδημία γρίπης, θα έπρεπε να αποθαρρύνεται παντί τρόπω η κυκλοφορία με τέτοιους όρους.
Για να δώσει το κράτος κίνητρο για χρήση των ΜΜΕ, χωρίς να μειώσει το κόμιστρο και να βελτιώσει τις υπηρεσίες, απλά κτυπά με βαρείς λογαριασμούς τελών και φόρου καυσίμων τους ΙΧήδες. Άσχημο, πλην απολύτως θεμιτό. Αλλά όταν δύο φορές μέσα σε 9 χρόνια ευθέως πριμοδοτεί από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή από τα δικά μας χρήματα, την αγορά ΙΧ, και μάλιστα ακριβών, τότε τι να πει κανείς;
Η πρόσφατη μείωση του τέλους ταξινόμησης υπέρ της συμπαθούς τάξης των εισαγωγέων, των βενζινοπωλών και των Γερμανών αυτοκινητοβιομηχάνων και αυτοκινητεργατών επέτρεψε σε πολλούς να αποκτήσουν ακριβό μέσο με κόστος για τους υπόλοιπους φορολογούμενους που καλούνται να πληρώσουν τα έσοδα που έχασε το δημόσιο. Το ίδιο είχε κάνει το 1999 ο κ Παπαντωνίου καταργώντας το φόρο πολυτελείας σε ακριβά αυτοκίνητα, ένεκα ενός δημοσιονομικού πλεονάσματος. Αντί να το μοιραστεί όλος ο λαός κατά κάποιο τρόπο (είχε προταθεί η μείωση του ΦΠΑ στο ρεύμα) το καρπώθηκαν ως έκπτωση στις αυτοκινητάρες οι λίγοι.
Είναι λοιπόν προφανές ότι η απόκτηση και χρήση του ΙΧ δεν αποθαρρύνεται. Όντως συνιστά οικονομική, κοινωνική και βιοτική βελτίωση, πιθανώς και Πρώτη ανάγκη πλέον. Αν είναι έτσι, γιατί προσπαθούν να μας πείσουν να χρησιμοποιούμε ΜΜΜ; Κάποιος θα πει: προωθείται η απόκτηση ΙΧ, για να φορολογείται αγρίως, αλλά όχι η χρήση του. Να το έχουμε στο γκαράζ. Αυτό θα ήταν φορομπηχτικό, φρικαλέο, αλλά λογικό. Κι όμως, με την κίνηση του, από τέλη και φόρους καυσίμου, το κράτος έχει ακόμη περισσότερα έσοδα. Να γιατί μιλάμε για ψυχοπαθολογικές καταστάσεις.
Μέχρι εδώ είμαστε στην διπροσωπία, τη διγλωσσία και την πιθανή σχιζοφρένεια. Υποσχεθήκαμε όμως και στοιχεία απάτης. Διαβάσατε στα ταινιοκείμενα των δελτίων Ειδήσεων, αρχές Δεκεμβρίου, ότι διατίθενται οι ετήσιες κάρτες απεριορίστων διαδρομών προς πώληση; ΕΚΕΙ είναι η απάτη.
Κι εξηγούμεθα: το ίδιο είχε γίνει και πέρσι. Αφού λοιπόν οι εξαπατηθέντες πλήρωσαν για ένα χρόνο, το Φεβρουάριο και χωρίς καμία προειδοποίηση πρωτύτερα (ώστε να αγοράσουν τις κάρτες) άρχισε η αναβάθμιση του Ηλεκτρικού. Πρόκειται για μια τεράστια ταλαιπωρία, της οποίας τα χαρακτηριστικά θα δούμε σε λίγο. Σε πρώτη φάση, ας τονίσουμε ότι ολόκληρα μέρη της διαδρομής τίθενται εκτός λειτουργίας. Αρχίσαμε με τα Σαββατοκύριακα -είπαμε, βοηθάμε τα ανδράποδα να πάνε στη δουλειά, για την ψυχαγωγία τους αδιαφορούμε, κι ας έχουν πληρώσει ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ. Μετά επεκταθήκαμε και μεσοβδόμαδα- αδιαφορούμε για τα ανδράποδα γενικώς.
Αυτά τα τμήματα εξυπηρετούνται (λέμε τώρα) από έκτακτες λεωφορειακές γραμμές. Μερικοί δε σταθμοί απλά καταργούνται, και δεν εξυπηρετούνται με κανέναν τρόπο για μήνες. Προφανώς, σε μια τέτοια εξέλιξη κανείς πυκνώνει τα δρομολόγια για να αντισταθμίσει τις καθυστερήσεις που γίνονται στα μετεπιβιβάσεις. Αλλά ούτε αυτό γίνεται,. Αντίθετα, αραιώσαν και τα δρομολόγια, με αποτέλεσμα απίστευτες σκηνές στα βαγόνια, προσβλητικές για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, επικίνδυνες για ζωή και ακεραιότητα. Και, σε εποχές πανδημίες, για την Δημόσια Υγεία. Για την ασφάλεια, ούτε λόγος. Όσο και αν στριμωχτούν, οι πορτοφολάδες μπορούν να δουλέψουν.
Σε μια τυπική χρήση του ηλεκτρικού, ένας άνθρωπος θα μπει άπαξ και θα βγει άπαξ. Όταν όμως έχει μετεπιβίβαση για ένα κομμάτι της διαδρομής (πχ Ταύρος-Φάληρο) αν ξεκινήσει από Ομόνοια για Πειραιά θα μπει και θα βγει έξι φορές, σκαρφαλώνοντας σε λεωφορεία και μπαινοβγαίνοντας στις σκάλες και τις αποβάθρες των σταθμών: θα μπει στην Ομόνοια, θα βγει στον Ταύρο όπου θα μετεπιβιβαστεί σε λεωφορείο, θα κατέβει στο Φάληρο όπου θα μπει ξανά στον Ηλεκτρικό και θα βγει στον Πειραιά!
Δημοσίευση σχολίου