Η σημερινή ημέρα θα μείνει στην ελληνική Ιστορία, καθώς πέφτει στο νερό η πρώτη ελληνική φρεγάτα FDI HN “ΚΙΜΩΝ”, η πρώτη από τις τρεις, μέχρι στιγμής, της συγκεκριμένης κλάσης. Ο βασικός συμβολισμός της ημέρας θα έπρεπε να αφορά ευρύτερα τον Ελληνισμό, όχι απλά το Πολεμικό Ναυτικό. Θα έπρεπε να συμβολίζει -και να διακηρύσσεται- ότι η οικονομική θυσία που συνεπάγεται η απόκτηση πλοίων αυτού του εκτοπίσματος και δυνητικών επιχειρησιακών δυνατοτήτων, αποτελεί απόδε9ιξη της απόφασής μας να επιβιώσουμε, σε ένα γεωπολιτικό περιβάλλον που γίνεται ολοένα και πιο απειλητικό. βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο, στο τέλος της οποίας θα υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι…
Δυστυχώς, παρά τις διακηρύξεις, στην πράξη δεν προκύπτει ότι υπάρχει συναίσθηση της ανωτέρω πραγματικότητας. Η ευκολία με την οποία επηρεάζεται η προτεραιοποίηση των απολύτως απαραίτητων εξοπλιστικών προγραμμάτων για τη διατήρηση ενός στοιχειώδους ισοζυγίου ισχύος στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο, αποτελεί ισχυρή ένδειξη περί του αντιθέτου. Κι όπως έχει αποδείξει η ιστορική εμπειρία, αυτές οι ολιγωρίες πληρώνονται. Διότι όταν το σχοινί τεντώνεται ολοένα και περισσότερο, προσεγγίζει διαρκώς στο σημείο που θα κοπεί. Εκεί τα δεδομένα αλλάζουν και από τη θεωρία περνάμε στην πράξη…
Η Ελλάδα πρέπει να κάνει μια τελευταία οικονομική θυσία. Τουλάχιστον όσον αφορά τον αεροναυτικό τομέα που εκ των πραγμάτων έχει πάρει προτεραιότητα, θα έπρεπε να υπάρχει σχέδιο το οποίο να τηρείται ευλαβικά. Και δεν θα έπρεπε να είναι ο κορυφαία προτεραιοποιημένος τομέας για… κόψιμο χρηματοδότησης όταν έρχονται οι πάσης φύσεως αναποδιές. Τα ποσά που απαιτούνται είναι πολύ μεγάλα. Εξίσου πολύ μεγάλο ήταν όμως και το διάστημα που οι Ένοπλες Δυνάμεις εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους. Τα προβλήματα συσσωρεύθηκαν και τώρα η πολιτική ηγεσία έχει δίκιο να διαπιστώνει το τεράστιο έργο που εκκρεμεί.
Δεν είναι δυνατόν να μην αντιλαμβανόμαστε ότι σοβαρή συζήτηση για “αξιόμαχο” Πολεμικό Ναυτικό που διασφαλίζει την αποτροπή δεν μπορεί να γίνεται με τις μισές κύριες μονάδες επιφανείας να έχουν ηλικία 40 ετών και βάλε και μια σειρά ακόμα να οδεύουν στο εν λόγω ορόσημο σε μια δεκαετία. Δεν μπορεί κανείς να περιμένει μπας και δημιουργηθεί ναυπηγική βιομηχανία για να κατασκευάζονται τα πλοία στην Ελλάδα. Τουλάχιστον όσον αφορά μια κρίσιμη μάζα ναυτικής ισχύος, δηλαδή την εξασφάλιση άμεσης δυνατότητας απόσυρσης των υπέργηρων και μη εκσυγχρονισμένων ολλανδικών φρεγατών “S” (Kortenaer).
Εξίσου προβληματικό είναι το ότι δεν δείχνουμε να αντιλαμβανόμαστε στην πράξη ότι ένα 20-30% του αεροπορικού στόλου (F-16 Block 50), εντελώς οριακά θα προλάβει “το τρένο” της αναβάθμισης – εκσυγχρονισμού, ώστε να εξασφαλιστεί επιχειρησιακός βίος 15-20 ετών. Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι προτεραιότητα αποτελεί η εξυγίανση της οικονομίας, ώστε μέσω της ανάπτυξης και της αύξησης του ΑΕΠ, αυτό που σήμερα φαντάζει -και είναι- δυσβάστακτη οικονομική θυσία, να είναι εκ των πραγμάτων μικρότερη. Το σκεπτικό αυτό δεν ισχύει για δυο απλούς, πρακτικούς λόγους.
Αφενός, διότι το κόστος απόκτησης καινούργιων μαχητικών αεροσκαφών, στον αριθμό που απαιτείται για “να βγαίνουν” οι οροφές της Δομής Δυνάμεων είναι πολλαπλάσιο. Γι’ αυτό ετεροχρονίζεις το πρόβλημα, αντιμετωπίζοντάς το με κλάσμα του κόστους (αναβάθμιση / νέα όπλα), έτσι ώστε να “αγοραστεί” χρόνος περίπου δυο δεκαετιών, χωρίς συμβιβασμούς στην αποτρεπτική σου αξιοπιστία.
Αφετέρου, η εμπειρία έχει αποδείξει, ότι η Ελλάδα είναι ικανή να τινάξει τα πάντα στον αέρα με συνοπτικές διαδικασίες. Είμαστε, συλλογικά, επιρρεπείς στη φθηνή συνθηματολογία και στην άκριτη -προεκλογικά- υιοθέτηση εύκολων υποτίθεται λύσεων, αλλά και αυτοκαταστροφικών ιδεολογημάτων. Δυστυχώς, αυτά τα τελευταία, αφορούν και τη βασική απειλή που αντιμετωπίζει η χώρα, που ήταν και παραμένει η “σύμμαχος” Τουρκία.
Παρότι στις διακηρύξεις της η κυβέρνηση επιμένει ότι δεν τρέφει ψευδαισθήσεις από τη δυνατότητα εξεύρεσης πραγματικών λύσεων… σε προβλήματα που υποδεικνύει η Τουρκία. Και γνωρίζοντας ότι οι απαιτήσεις της είναι εντελώς παράλογες, παριστάνει τον σύγχρονο και τον δημοκράτη, λέγοντας “ελάτε να συζητήσουμε“. Στο διεθνές περιβάλλον δεν ακούσαμε κανέναν να λέει ξεκάθαρα “συζήτηση επί θεμάτων κυριαρχίας δεν χωράει. Είναι πολύ πιο βολικό κι ανέξοδο να καλείς σε “πολιτισμένη συζήτηση“.
Ας μην παραμυθιαζόμαστε όμως. Μια χώρα που έχει δείξει στην πράξη ότι δεν διστάζει τον 21ο αιώνα να σφάξει -πόσους αιχμαλώτους πολέμου έχουν εκτελέσει οι Τουρκοαζέροι στο Ναγκόρνο Καραμπάχ;- για να πετύχει το γεωπολιτικό της όραμα που εκτείνεται στα βάθη της Ασίας, ενώ η ατζέντα υπάρχει και προς δυσμάς… δεν θα διστάσει να κάνει τα ίδια εάν η ευκαιρία παρουσιαστεί. Αυτή την ευκαιρία δεν πρέπει ποτέ να δώσουμε. Δεν είναι εύκολο για την παρανοϊκή και πάσχουσα από σύνδρομο καταδίωξης Τουρκία, διότι οι παράμετροι της εξίσωσης είναι διαφορετικοί. Ο όποιος εξοπλιστικός εφησυχασμός όμως, τροφοδοτεί τον τουρκικό αλυτρωτισμό, ο οποίος πλέον δεν κρύβεται.
Οι όποιοι συμβιβασμοί θα είναι τακτικού χαρακτήρα. Εάν η στρατηγική είναι το να διατηρούνται όλα σε καταστολή, ώστε να αξιοποιηθεί το χρονικό διάστημα για να ενισχυθεί η χώρα σε όρους “σκληρής ισχύος” (και να σοβαρευτεί στην κατεύθυνση της συνεπούς και αδιάλειπτης φροντίδας όσων αγοράζονται…) έχει λογική. Και θα πρέπει να είναι έτοιμη να αντιδρά όταν οποιοσδήποτε εγείρει θέμα εξοπλισμών, όταν απέναντι υπάρχει μια χώρα που παρότι έχει οικονομικούς δείκτες τρομακτικά επιδεινωμένους, δεν έκανε ούτε χιλιοστό πίσω στην εξοπλιστική της φρενίτιδα.
Κι ας υπάρχουν ηλίθιοι ή καλοπληρωμένοι, άρα εθνικώς επικίνδυνοι, εντός των τειχών, που εξακολουθούν να “οραματίζονται” συμφωνίες αμοιβαίας μείωσης των εξοπλισμών. Άρα σήμερα ΔΕΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ούτε για την πρώτη FDI HN “ΚΙΜΩΝ”, ούτε για την επιστροφή της “ανάστροφης” πλώρης στο Αιγαίο. Χαιρόμαστε απλώς, για ένα βήμα που γίνεται προς τη σωστή κατεύθυνση. Και αγωνιούμε ώστε να μην επικρατούν ψευδαισθήσεις, ότι με μια μοίρα σύγχρονα μαχητικά και τρία καράβια γίναμε υπερδύναμη.
Προφανώς πιέζουμε ώστε η επιλογή που έγινε να δικαιολογήσει μέχρι τελευταίου ευρώ την επένδυση. Η ταχύτητα ναυπήγησης όπως αποδεικνύεται στην πράξη, προφανώς δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους. Δεν χρειάζονται υπεκφυγές. ΠΡΕΠΕΙ ΑΜΕΣΑ να ενεργοποιηθεί το δικαίωμα προαίρεσης (option) για μία ακόμα φρεγάτα του τύπου. Η εξασφάλιση εμπλοκής της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας μπορεί να γίνει σε πολλαπλά επίπεδα. Προτάσεις υπάρχουν πολλές. Ας ασχοληθούν. Κι αν ποτέ αποκτήσουμε ναυπηγεία, κάτι εξαιρετικά αμφίβολο, απαιτείται να επιλέξουμε κάτι που θα ναυπηγηθεί σε βάθος χρόνου σε μεγάλους αριθμούς, είτε για το Πολεμικό Ναυτικό είτε για την Ακτοφυλακή / Λιμενικό.
Παραδείγματος χάριν, εάν οι FDI δεν ήταν τρεις αλλά έξι, η χώρα θα μπορούσε να διαπραγματευθεί άλλους όρους. Τώρα, όσον αφορά στις κορβέτες, δείχνουμε να ποντάρουμε στην “ευρωκορβέτα”, που γεφυρώνει κατά κάποιον τρόπο τα συμφέροντα Γάλλων (Naval Group) και Ιταλών (Fincantieri) μέσω της κοινοπραξίας Naviris. Ο χρόνος υλοποίησης είναι όμως εξίσου κρίσιμος παράγοντας. Ας φροντίσουν οι κρατούντες να ρωτήσουν το Ναυτικό ζητώντας την πραγματική κατάσταση και τους κινδύνους που το απειλούν κάθε μέρα. και δεν είναι μόνο οι κορβέτες… είναι οι ΤΠΚ, είναι τα υποβρύχια. Κοινώς, ας σταματήσουμε να παίζουμε με την καλή μας τύχη.
Δημοσίευση σχολίου