Ο πολιτικός “θάνατος” του κυβερνητικού σχήματος ήταν προανεγγελθείς ήδη από το 2010. Η αδυναμία αυτού του κυβερνητικού σχήματος, που επέλεξε και διατήρησε πεισματικά ο Γ. Παπανδρέου, δεν απέδωσε τίποτε και παρότι κλήθηκε επανειλλημένα από τον τύπο και τα κόμματα να αλλάξει δεν το έπραξε οδηγώντας τη χώρα σε συνεχή αδιέξοδα. Η απομάκρυνση βουλευτών του από την κυβερνητική πλειοψηφία, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αποστασία μιας και δεν υπάρχουν πολιτικά ή οικονομικά ανταλλάγματα. Οι συνεχείς δηλώσεις, κορυφαίων υπουργών (Βενιζέλος, Διαμαντοπούλου, Καστανίδης, κλπ) δείχνουν εδώ και μήνες ότι κάτι δεν λειτουργεί σωστά αλλά ταυτοχρόνως δεν οδηγεί πουθενά. Το πολιτικό σκηνικό οδηγείται “βίαια” και ταχύτατα σε κώμα και αυτό θα οδηγήσει σε κάτι νέο, ίσως μέσα από μια γέννα με πόνους και δάκρυα που η οικονομική καταστροφή φέρνει.
Η χθεσινή συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας
Κάρολο Παπούλια, ανέβασε το πολιτικό θερμόμετρο και έδειξε ότι ο κ. Παπανδρέου επιχειρεί να βρεί λύσεις στο αδιέξοδο που το αστείρευτο πείσμα του, σε πολιτικές επιλογές και προσωπικές φιλίες έφεραν τη χώρα.
Παρόλα αυτά το ΠΑΣΟΚ παραμένει πολιτικά κυρίαρχο – ακόμη – μιας και εξακολουθεί να διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που είναι το κρίσιμο μέγεθος, για τις όποιες πολιτικές αποφάσεις. Η “Νέα Δημοκρατία”, στη φάση αυτή δεν έχει με σαφήνεια τοποθετηθεί σχετικά με την πρόκληση εκλογών. Αλλά, η “πρωτιά” της στις δημοσκοπήσεις, δεν σημαίνει ότι μένει εκτός της “ποινής” που στο πολιτικό σύστημα ο λαός ενδέχεται να επιβάλλει. Ορθώς όμως απορρίπτει τις ευρωπαϊκές πιέσεις για συνάινεση μιας και δεν είναι υποχρεωμένη να δεχθεί ότι ορίζουν οι Βρυξέλλες, χωρίς να έχει η ίδια την ευθύνη της διακυβέρνησης. Αν οι Βρυξέλλες επιθυμούν να διασώσουν τον κ. Παπανδρέου, μέσω της “συναίνεσης”, εμφανώς ο
Α. Σαμαράς δεν υπουχρεούται να μετατραπεί σε “Ιφιγένεια”.
Το νέο Μνημόνιο, είναι σαφές ότι δεν γίνεται δεκτό, ως έχει, από τον Ελληνικό λαό. Ταυτοχρόνως όμως, είναι επίσης σαφές, ότι … άλλη λύση δεν υπάρχει αν ζητούμε από κάποιους να πληρώσουν για εμάς. Αν αποφασίσουμε πως προτιμάμε τη χρεωκοπία σαν χώρα, τότε ας πάμε σε … αντίσταση. Αλλά αυτό θα σημάνει πως, οι φτωχοί θα πέσουν σε πβαθύτερη φτώχεια και οι πλούσιοι θα οδηγηθούν σε μεγαλύτερο πλούτο, μιας και μαζί με την απόρρριψη του δανεισμού πιθανότατα δεν θα υπάρξουν οι αναγκαίες θεσμικές μεταβολές.
Το τέλος αυτής της πολιτικής κι αυτής της κυβέρνησης είναι πλησίστιο! Ας γίνει χωρίς να έρθει και το τέλος της χώρας…
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου