Η στιγμή που επέλεξε ο Ερντογάν για να εξαπολύσει τη νέα σκληρή ρητορική επίθεση στο Ισραήλ δεν ήταν τυχαία: Έγινε παρουσία του πρωθυπουργού του Λιβάνου Χαρίρι που εκπροσωπεί μια χώρα η οποία μαζί με τη Συρία και την Παλαιστινιακή Οργάνωση Χαμάς είναι οι στόχοι της τουρκικής διπλωματίας, στην προσπάθεια κατοχύρωσης ερεισμάτων στον αραβικό κόσμο:- Για τη Συρία η προσέγγιση με την Τουρκία έχει βαρύνουσα σημασία, καθώς πρώτον, πρόκειται για χώρα σύμμαχο των ΗΠΑ και δεύτερον....... για μια περιφερειακή δύναμη που λειτουργεί ως παράλληλη και δυνητικά εναλλακτική επιλογή σε σχέση με τη στενή συνεργασία Δαμασκού - Τεχεράνης. Επιπλέον, η Αγκυρα μόνον κέρδος μπορεί να αποκομίσει προσφέροντας διαμεσολάβηση ανάμεσα στη Συρία από την μια μεριά και τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. από την άλλη.
- Για τον Λίβανο μια στενή σχέση με την Αγκυρα θα εξισορροπούσε την κυρίαρχη επιρροή της Συρίας την οποία επιχείρησαν να τερματίσουν ΗΠΑ, Γαλλία και Ισραήλ στην περίοδο 2005-6 διαταράσσοντας το Στάτους Κβο που είχε διαμορφωθεί από το 1990. Λόγω του καλού κλίματος που υπάρχει στις σχέσεις Τουρκίας - Συρίας, η όποια επιρροή της Αγκυρας στον Λίβανο εξισορροπεί την επικυριαρχία της Δαμασκού, χωρίς όμως να την αμφισβητεί.
- Για τη Χαμάς με τα σημερινά δεδομένα η μεσανατολική δραστηριοποίηση της τουρκικής διπλωματίας είναι σανίδα σωτηρίας στη χειρότερη για την ισλαμική οργάνωση, εσωτερική και εξωτερική συγκυρία των τελευταίων ετών: Στη Γάζα η δυσαρέσκεια του πληθυσμού είναι καταγεγραμμένη, η εσωτερική κρίση στο Ιράν υποθηκεύει τη στήριξη της Τεχεράνης, ενώ η ριζοσπαστικοποιημένη πλέον πολιτικά ισλαμική οργάνωση δεν θα ήθελε να αναζητήσει αποκλειστική στήριξη στη Σαουδική Αραβία.
Το Ισραήλ δεν θίγεται τόσο από τη σκληρή επικριτική ρητορική του Ερντογάν όσο από τις επιπτώσεις της τουρκικής δραστηριοποίησης στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή: Παρά το γεγονός ότι η επιστροφή της Αγκυρας στη Μέση Ανατολή περιορίζει εκ των πραγμάτων τα περιθώρια κινήσεων της Τεχεράνης, ταυτόχρονα ενισχύει τη δυναμική της εμπλοκής όλων των δυνάμεων της περιοχής σε μια διαπραγμάτευση για τη συνολική επίλυση του Μεσανατολικού.
Την προοπτική αυτή αντιμάχεται το Ισραήλ, καθώς η παρουσία του Ιράν και της Τουρκίας σε μια συνολική διαπραγμάτευση διαμορφώνει δυσμενείς για το εβραϊκό κράτος συσχετισμούς, καθώς Αγκυρα και Τεχεράνη συμπληρώνουν το κενό που άφησε η παραίτηση της Αιγύπτου από τις Παναραβικές της φιλοδοξίες, αλλά και η κατεδάφιση του ισχυρού και ενιαίου Ιράκ μετά την αμερικανική εισβολή του 2003.
Η διμερής αμυντική συνεργασία Ισραήλ-Τουρκίας υπάρχει πλέον μόνον σε συμβολικό επίπεδο με την επίσκεψη Μπάρακ στην Αγκυρα την Κυριακή να αποτελεί μια προσπάθεια για μια έστω επικοινωνιακή αναζωογόνησή της.
Ο μεγάλος κερδισμένος από τη διμερή αυτή συνεργασία που συνήψε η Στρατιωτική Ηγεσία της Τουρκίας με την κυβέρνηση του Ισραήλ στις αρχές του 1996 είναι η Αγκυρα: Εξανάγκασε τη Συρία υπό την απειλή τελεσιγράφου να σταματήσει να στηρίζει τον Οτσαλάν και το ΡΚΚ το 1998, μια κίνηση που έστρωσε το έδαφος για την προσέγγιση των δύο χωρών μετά την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ την άνοιξη του 2003, μια προσέγγιση που ήταν η πρώτη κίνηση επιστροφής της τουρκικής διπλωματίας στη Μέση Ανατολή.
πηγη Ινφογνώμων Πολιτικά
Δημοσίευση σχολίου