Περηφάνια και... προκατάληψη

ΠΡΙΝ ΣΤΕΓΝΩΣΕΙ το μελάνι της επιστολής που έστειλε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στον Γιώργο Παπανδρέου, οι θεωρίες συνωμοσίας βρίσκονταν ήδη σε προχωρημένο στάδιο.«Βεβαρημένη ατζέντα στα ελληνοτουρκικά», «διμερής διάλογος εφ΄ όλης της ύλης για το Αιγαίο» και ούτω καθ΄ εξής... Προκαταλαμβάνεται το περιεχόμενο και το αποτέλεσμα της επιστολής, ωσάν η ύπαρξή της να σημαίνει αυτόματα την αποδοχή όλων των ζητημάτων που θέτει ή ακόμη περισσότερο σαν να πρόκειται για διμερή συμφωνία από την οποία δεσμεύονται οι δύο χώρες με υπογραφές......


Όμως, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Βεβαίως και η εμπειρία δείχνει ότι οι προθέσεις της τουρκικής πλευράς δεν είναι συνήθως αγνές.

Η χρονική συγκυρία βοηθά προς αυτήν την κατεύθυνση, καθώς στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου θα αξιολογηθεί η ενταξιακή πορεία της και η Άγκυρα προσπαθεί να κλέψει τις εντυπώσεις για να πείσει τις Βρυξέλλες πως αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για την εδραίωση σχέσεων καλής γειτονίας με την Ελλάδα.

Αλλά δεν μπορεί κάθε φορά που οι «κακοί» Τούρκοι παίρνουν μια πρωτοβουλία να φέρνουμε το τέλος του κόσμου, ούτε να καταφεύγουμε στη «θεωρία του διαβόλου», σύμφωνα με την οποία πάντα οι άλλοι- σήμερα οι Τούρκοι, αύριο οι Αμερικανοί, μεθαύριο κάποιοι άλλοι- φταίνε για τη στασιμότητα ή για τα αδιέξοδα στα «εθνικά θέματα».

Η φιλολογία γύρω από την επιστολή Ερντογάν θυμίζει τα πικρόχολα σχόλια που συνόδευσαν πριν από μερικούς μήνες την επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Τουρκία. Τότε έφταιγαν οι ΗΠΑ που προσέβαλαν την εθνική μας περηφάνια, καθώς ο Αμερικανός πρόεδρος «σνομπάρισε» την Ελλάδα. Ούτε κουβέντα για το γεγονός ότι όταν η Τουρκία έπαιρνε ρίσκο με ανοίγματα στην ευρύτερη περιοχή, η Ελλάδα ομφαλοσκοπούσε.

Μάλιστα, εν όψει ενός δύσκολου Δεκεμβρίου για τα ευρωτουρκικά, την Κύπρο και την ΠΓΔΜ, ο όρος «εθνικά θέματα» επανέρχεται με όλο και μεγαλύτερη επιμονή. Αν μη τι άλλο, δείχνει τον χρωματισμό και τη φόρτιση των ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής στην Ελλάδα με τρόπο που ενίοτε εμποδίζει την αντικειμενική εκτίμηση των καταστάσεων.

Η ιστορία δείχνει ότι οι άνθρωποι βλέπουν αυτό που περιμένουν να δουν και όχι αυτό που πραγματικά υπάρχει. Προκατάληψη, υποκρισία ή απλώς αδυναμία αποδοχής ότι κανένας δεν μας χρωστάει;