Εχει ή δεν έχει πολιτικό βάθος η αναμέτρηση της Ντόρας Μπακογιάννη με τον Αντώνη Σαμαρά - νοουμένου βεβαίως ότι πρόκειται για διαπάλη στους κόλπους ενός κόμματος; Κρύβεται τίποτα σοβαρότερο πίσω από τις ατάκες αλληλοϋπονόμευσης των δύο υποψηφίων; Αν ναι, τότε η έκβαση αυτής της σύγκρουσης ενδιαφέρει όχι μόνο τους οπαδούς και ψηφοφόρους της ΝΔ....
αλλά και την ελληνική κοινωνία ευρύτερα. Αν όχι, τότε αφορά μόνο τους δύο υποψηφίους προσωπικά και τους στενούς συνεργάτες τους, οι οποίοι προσδοκούν επίσης από τη νομή της κομματικής -και αργότερα, της κρατικής- εξουσίας.
Πολιτικό βάθος έχει αυτή η διαμάχη - και μάλιστα σοβαρό. Ντόρα και Σαμαράς εκφράζουν δύο διαφορετικές αντιλήψεις στους κόλπους της Δεξιάς, με σημαντικές αποκλίσεις μεταξύ τους στον ιδεολογικοπολιτικό τομέα. Αφήνοντας κατά μέρος τα στοιχεία της προσωπικής αντιπαράθεσης, ας επιχειρήσουμε εμείς την προσέγγιση των ιδιαίτερων πολιτικών πεποιθήσεων των δύο υποψηφίων σε μεγαλύτερο βάθος από αυτό που επιτρέπει η συζήτηση στους κόλπους της ΝΔ.
Η Ντόρα Μπακογιάννη εκπροσωπεί σε πολιτικό επίπεδο τον αχαλίνωτο νεοφιλελευθερισμό. Την κυρίαρχη τάση, δηλαδή, του σύγχρονου καπιταλισμού: ασυδοσία των αγορών, κοινωνική αναλγησία απέναντι στα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα, μυθώδεις αμοιβές στα «γκόλντεν μπόις», που κερδίζουν εκατομμύρια κερδοσκοπώντας με τα χρήματα των άλλων. Αυτή η τάση θεωρεί εχθρό τα εθνικά κράτη. Εθνική κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία, εθνικά συμφέροντα αντιμετωπίζονται ως ενοχλητικά εμπόδια που δυσχεραίνουν την απεριόριστη εξουσία των αγορών. Ως κατάλοιπα του παρελθόντος που πρέπει να εκλείψουν.
Ο Αντώνης Σαμαράς, αντίθετα, εκφράζει την παραδοσιακή «πατερναλιστική» αντίληψη της ευρωπαϊκής Δεξιάς, βάσει της οποίας ένα τμήμα του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου πρέπει να διατίθεται συστηματικά για την άνοδο της ευημερίας των λαϊκών μαζών. Το εθνικό κράτος και τα συμφέροντά του κατέχουν κεντρικό ρόλο στην αντίληψη αυτή. Από αυτό απορρέουν και οι «πατριωτικές» αντιλήψεις του Α. Σαμαρά σε όλα τα κρίσιμα θέματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, οι οποίες βρίσκονται σε ριζική διάσταση με την «κοσμοπολίτικη» στάση της Ντόρας στο Σκοπιανό, στο Κυπριακό, στα Ελληνοτουρκικά.
Η έκβαση της μάχης δεν θα προσδιοριστεί μόνο από την προσωπικότητα, τους μηχανισμούς και τις εσωκομματικές συμμαχίες του Σαμαρά και της Ντόρας, ούτε από τη στάση των ΜΜΕ απέναντί τους. Ο νικητής θα βασιστεί πρωτίστως στην απήχηση της ιδεολογίας του και της πολιτικής του, ισχύοντος φυσικά πάντα του ρητού «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Στην κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού οφείλει πρωτίστως η Ντόρα τη διαφαινόμενη υπεροχή της. Στην ανυπαρξία διακριτού πολιτικού στίγματος πέραν αυτών του Σαμαρά και της Ντόρας οφείλεται και η αποχώρηση Αβραμόπουλου.
Στην οικονομική κρίση, η οποία υποχρέωσε τους δεξιούς και μη ηγέτες όλων των ευρωπαϊκών χωρών, αρχής γενομένης από τον Σαρκοζί και τη Μέρκελ, στον κρατικό παρεμβατισμό και στην προσωρινή λήψη μέτρων ενίσχυσης τραπεζών, επιχειρήσεων και μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων, οφείλεται εν μέρει και η εντυπωσιακή ενίσχυση του «φαινομένου Σαμαρά».
Οι ιδέες που εκφράζει βρέθηκαν ξαφνικά σε εναρμόνιση με την πολιτική των δεξιών ηγετών της Γαλλίας και της Γερμανίας. Επαψαν να είναι «ντεμοντέ». Το «έγκλημα Καραμανλή» συνίσταται στο ότι ενώ η διεθνής και εγχώρια συγκυρία παρείχε μοναδική ευκαιρία επικράτησης της εκσυγχρονισμένης εκδοχής του «πατερναλιστικού καραμανλισμού» του ιδρυτή της ΝΔ, ο ταπεινωτικά απελθών πρωθυπουργός όχι μόνο δεν παρέσχε την οφειλόμενη πολιτική υποστήριξη στον Αντώνη Σαμαρά, αλλά «αυτομόλησε» στο νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο. Καταβάλλει κάθε προσπάθεια να βοηθήσει την εκλογή της Ντόρας.
Το πικρό ερώτημα είναι: όταν ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής, με το βάρος όχι της προσωπικότητας αλλά του ονόματός του, αποκηρύσσει εμπράκτως τον καραμανλισμό, είναι άραγε δυνατόν να τον διασώσει εντελώς μόνος του και ενάντια σε όλους ο Α. Σαμαράς; Τρομερά δύσκολο, αν όχι αδύνατον.
Δημοσίευση σχολίου