Είναι σε όλους πια γνωστές οι προσπάθειες που κατέβαλα και οι δυνάμεις που εξάντλησα, ώστε να μετατραπεί η μετεκλογική κρίση ηγεσίας της Ν.Δ. σε ευκαιρία μιας συνολικής στρατηγικής ανασύνταξης της ελληνικής Κεντροδεξιάς.
Θεώρησα τη σύνδεση της διαδικασίας για την εκλογή προέδρου με ένα τολμηρό άνοιγμα στην κοινωνία ως αναγκαία προϋπόθεση ανάκτησης της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού, αναβάπτισης στην ετυμηγορία του και επανόδου σε τροχιά εξουσίας με τη δύναμη της θέλησης του.
Άλλωστε, κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος, νομιμότερος και αποτελεσματικότερος εγγυητής της ενότητας μας και πολλαπλασιαστής της αντιπροσωπευτικότητάς μας και της συνοχής μας από την ίδια την κοινωνία στην οποία αναφερόμαστε και από την οποία προερχόμαστε.
Θέλησα, ταυτόχρονα, να αποσυνδέσω τις προσωπικές μου φιλοδοξίες από την πολιτική μου επιμονή στη συμμετοχή του μεγαλύτερου αριθμού φίλων και μελών του κόμματος μας στην εκλογή της νέας ηγεσίας, ώστε να μην υπάρξει η παραμικρή υπόνοια ότι μια θέση, που για μένα ήταν θέση αρχής, θα μπορούσε να προβάλλεται μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει μια προσωπική στρατηγική.
Απέσυρα γι' αυτό την υποψηφιότητα μου για την προεδρία του κόμματος πριν το έκτακτο Συνέδριο μας λάβει τις τελικές του αποφάσεις για τις προτεινόμενες καταστατικές αλλαγές.
Στο δρόμο αυτό, του αγώνα για τον εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό του κόμματος μας, συναντήθηκα με τον Αντώνη Σαμαρά, που πρόσθεσε τις δικές του δυνάμεις στις δικές μου προσπάθειες.
Δεν ήταν ούτε μία τυχαία σύμπτωση ούτε μία απλή τακτική συμφωνία. Ήταν μία κοινή αντίληψη που δεν θα μπορούσε να μείνει χωρίς συνέχεια.
Σε ό,τι, άλλωστε, με αφορούσε είχα απλώς αποσύρει για τους λόγους που εξήγησα την υποψηφιότητα μου, δεν σκόπευα όμως να αποσύρω επ' ουδενί τις ιδέες μου, τις θέσεις μου και τις απόψεις μου για το μέλλον της παράταξης μας.
Πολύ δε περισσότερο, δεν θα μπορούσα να υποστείλω τη σημαία πίσω από την οποία πίστευα -και πιστεύω- ότι πρέπει να συνταχθούμε για να χαράξουμε μια νέα πορεία, τόσο εν όψει της εκλογικής διαδικασίας της 29ης Νοεμβρίου όσο, κυρίως, μετά από αυτήν. Δεν θα μπορούσα, κατά συνέπεια, να σιωπήσω καλυπτόμενος πίσω από την «ασφαλή» θέση του παρατηρητή των εξελίξεων και του ουδέτερου απέναντι στην έκβαση τους.
Η στάση ουδετερότητας ίσως να ήταν συμβατή με την προσωπική μου συμπάθεια απέναντι σε όλους τους διεκδικητές της ηγεσίας. Ισως, ακόμα, να ήταν αποδεκτή ως συνέχεια της προσωπικής μου μέχρι σήμερα πορείας, που ήταν μία πορεία αναζήτησης συνθέσεων, συναινέσεων και κοινών παρονομαστών.
Δεν θα μπορούσε, όμως, να είναι αποδεκτή ως στάση ευθύνης απέναντι στις κρίσιμες περιστάσεις που γνωρίζει η χώρα μας και η παράταξη μας.
Γι' αυτό θεώρησα χρέος μου να παρέμβω στις εξελίξεις, να μην κρυφτώ πίσω από τη σιωπή, να μη βολευτώ με μισόλογα και υπεκφυγές.
Στο κάτω κάτω, το ζήτημα της εκλογής νέας ηγεσίας δεν είναι ζήτημα προσωπικών προτιμήσεων και υπολογισμών, αλλά στρατηγικών απόψεων και στόχων.
Η υποστήριξη μου στο πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά ήταν σχεδόν αυτονόητη από τη στιγμή που μαζί δώσαμε την πρώτη μάχη για την απαλλαγή της παράταξης μας από τους αναχρονισμούς και τις καταδικασμένες πρακτικές της κομματικής γραφειοκρατίας, του νεποτισμού, των κληρονομικών δικαιωμάτων, των αδιαφανών διαδικασιών, των προσωπικών μηχανισμών και των αυθαίρετων αποφάσεων ερήμην της βάσης.
Μαζί, κατά συνέπεια, θα έπρεπε να δώσουμε και την οριστική μάχη, για να γίνει η παράταξη μας το πρώτο αστικό κόμμα σταθερών αρχών και όχι εναλλασσομένων αρχηγών. Το πρώτο ανοιχτό κόμμα στην κοινωνία.
Το πρώτο κόμμα που θα διεκδικούσε, ως ανοιχτό κόμμα, την αυθεντική εκπροσώπηση των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας μας, των δυνάμεων που δίνουν τη δική τους καθημερινή μάχη για την καινοτομία, την παραγωγικότητα, την ανταγωνιστικότητα και τη γνησιότητα των εθνικών μας παραδόσεων και των αναπτυξιακών μας δυνατοτήτων. Το μέλλον της παράταξης μας δεν βρίσκεται εκεί που λιμνάζει μια μετακινούμενη εκλογική μάζα χωρίς προσανατολισμό και καθαρό οικονομικό και κοινωνικό στίγμα.
Το μέλλον της παράταξης μας βρίσκεται εκεί που χτυπάει η καρδιά και ενεργοποιείται το μυαλό των αστικών στρωμάτων και των εργαζομένων στις πόλεις και την ύπαιθρο, που θέλουν και μπορούν να ηγηθούν των εξελίξεων αντιστεκόμενοι στις δυνάμεις της αδράνειας, της οπισθοδρόμησης και των συντεχνιακών κεκτημένων.
Ή θα κερδίσουμε τη μάχη των ιδεών που θα επιτρέψουν σ' αυτές τις δυνάμεις ν' ανοίξουν τα φτερά τους ή θα χάσουμε οριστικά την ευκαιρία να ξαναεμπνεύσουμε στην ελληνική κοινωνία την αυτοπεποίθηση που δικαιούται.
Θα κερδίσουμε το στοίχημα αν δημιουργήσουμε, αμέσως μετά την εκλογή του νέου προέδρου, τις δομές που θα επιτρέψουν στο κόμμα μας να αυξήσει τη συνοχή του, να διασφαλίσει την ενότητα του, να κάνει πράξη τη συλλογικότητά του και να προϊδεάσει με τη θεσμική λειτουργικότητα του για την αποτελεσματικότητα του κράτους που θα δημιουργήσει επιστρέφοντας στην εξουσία.
Θα κερδίσουμε το στοίχημα αν προηγουμένως αποκτήσουμε την πυξίδα μιας ιδεολογίας που δεν ντρέπεται για τον εαυτό της, αλλά γίνεται οδηγός μιας εθνικής προσπάθειας για ένα καλύτερο μέλλον.
Θα κερδίσουμε το στοίχημα μας εγγυώμενοι μια Ελεύθερη Δημοκρατική Οικονομία με κοινωνική δικαιοσύνη, απαράγραπτα εθνικά δίκαια, αδιαπραγμάτευτα πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και περιβαλλοντικά δικαιώματα.
Δεσμευθήκαμε, με τον Αντώνη Σαμαρά, να βάλουμε τις βάσεις της νέας νικηφόρας πορείας μας προς το Τακτικό Συνέδριο, που θα πρέπει να πραγματοποιηθεί μέχρι το Πάσχα του 2010. Μέσα από αυτό, η μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη θα ξαναβρεί το χαμένο της κύρος, την αξιοπιστία που πρέπει να τη χαρακτηρίζει και την προοπτική που της αξίζει.
Δημοσίευση σχολίου