Αυτούς που αυθορμήτως δηλώνουν το ενδιαφέρον τους να διεκδικήσουν την προεδρία του κόμματος, αλλά κάπου στη μέση υποχωρούν διότι αδυνατούν να συλλάβουν καν ως ιδέα την έννοια και την προοπτική της προσωπικής ήττας κι εκείνους που υποστηρίζουν ότι δέχονται ασφυκτικές πιέσεις για να καταθέσουν την υποψηφιότητά τους, αλλά υποχωρούν σκεπτόμενοι το συλλογικό καλό. .....
Σ΄ αυτήν ακριβώς τη δεύτερη κατηγορία φαίνεται πως κατατάσσει τον εαυτό του ο πρώην υπουργός Παιδείας Άρης Σπηλιωτόπουλος. Σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξή του ο κ. Σπηλιωτόπουλος ανέφερε: «Δεν έκρυψα ποτέ ότι πιέστηκα. Δεν έκρυψα ποτέ ότι αυτή η πίεση με προβλημάτισε. Όπως δεν έκρυψα ποτέ το γεγονός ότι εάν εγώ είχα υποκύψει σ΄ αυτήν την πίεση δεν θα ήμουν χρήσιμος στην παρούσα συγκυρία, διότι θα προσέφερα ακόμη μία υποψηφιότητα στις ήδη υφιστάμενες, θα άνοιγα το παιχνίδι και ενδεχομένως να δυσκόλευα την κατάσταση στη Ν.Δ.».
Τι κρύβεται όμως πίσω από τις λέξεις του κ. Σπηλιωτόπουλου;
Αφενός η παραδοχή ότι θα επιθυμούσε να είναι υποψήφιος και αφετέρου η αγωνία για το πολιτικό του μέλλον. Το άγχος που διακατέχει όλα τα στελέχη της γενιάς του, όσους ανήκουν σ΄ αυτήν την περίφημη γενιά των 40ρηδων, στελέχη που βρέθηκαν σε επιτελικές θέσεις και διαπιστώνουν τώρα πως η επόμενη στάση που θα κάνει το γαλάζιο τρένο- αν το αφήσουν να περάσει- θα είναι το νωρίτερο σε μία δεκαετία. Το ίδιο δεν έγινε και με το ΠΑΣΟΚ; Ο Γ. Παπανδρέου έχασε δύο εκλογικές αναμετρήσεις και βρέθηκε στην εξουσία έπειτα από περίπου έξι χρόνια, για να παραμείνει αρχηγός του κόμματός του τουλάχιστον για όσο διάστημα θα κυβερνά τη χώρα ως Πρωθυπουργός. Περίπου το ίδιο αναμένεται να συμβεί και με τον νέο πρόεδρο της Ν.Δ. Ακόμη κι αν χάσει τις επόμενες εκλογές, θεωρείται βέβαιο πως ούτε θα παραιτηθεί ούτε θα του ζητηθεί να το πράξει. Το θέμα λοιπόν για τη γενιά του κ. Σπηλιωτόπουλου είναι ότι πρέπει να βρει την κατάλληλη δοσολογία σ΄ ένα παιχνίδι ρίσκου και προσωπικών φιλοδοξιών...
Δημοσίευση σχολίου