Του Νικολάου Ν. Μίχου.
Η έκφραση “ελληνική διπλωματία” ήταν για ατέλειωτες δεκαετίες ένα πολιτικό ανέκδοτο. Μια φοβική, άτολμη – και ουκ ολίγες φορές – δουλική στάση από πλευράς Ελλάδος, διαμόρφωνε το πολιτικό τοπίο στη χώρα αλλά και τις εξελίξεις στην Βαλκανική κι ειδικά στη νοτιοανατολική Μεσόγειο όπου η χώρα μας ακολουθούσε ασθμαίνοντας τις επιταγές των ΗΠΑ, οι οποίες ανέκαθεν χάιδευαν την Τουρκία για λόγους γεωπολιτικούς. Και μιλάμε για μια Ελλάδα που ήταν πάντα πιστή σύμμαχος κι ας αντιμετωπίζονταν ως παρίας της συμμαχίας.
Από την εποχή Μεταξά, του ελληνικού έπους του ’40, με τις μετέπειτα ελληνικές κυβερνήσεις που άλλαζε η βασιλική Αυλή κατά το δοκούν – πειθαρχώντας στις επιταγές ξένων πρεσβειών – ως τον Παπαδόπουλο και τη Χούντα των Συνταγματαρχών, η ελληνική διπλωματία αποτελούσε απλά ένα υπαλληλικό εργαλείο του εκάστοτε πρέσβη της X ισχυρής χώρας. Ειδικά για τους τελευταίους δεν αξίζει τίποτα απολύτως ν’ αναφέρουμε πέραν του ότι οι κινήσεις τους είχαν την απόλυτη έγκριση της αμερικάνικης πρεσβείας κι η περιβόητη λαοπρόβλητη “Επανάστασις” μόνο εθνοσωτήρια δεν ήταν – βλέπε Κύπρο.
Αργότερα στην εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος επέλεξε (αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του κατά το 1974) την καταστροφική έξοδο της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την επίθεση της Τουρκίας στην Κύπρο, δεν άλλαξε κάτι το ουσιώδες εκεί στον πάτο που κείτονταν η ελληνική διπλωματία, μιας και από την επόμενη μέρα της εξόδου ήδη κινούνταν διαδικασίες για επιστροφή στη συμμαχία. Κοινώς μια τρύπα στο νερό από την οποία απέμεινε μόνο το σύνθημα “Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία”. Μια κατ’ επίφαση “διπλωματική κίνηση” για το θεαθήναι και για ικανοποίηση του κοινού λαϊκού αισθήματος και μόνο. Άλλωστε, το 1980 η χώρα μας επέστρεψε στο ΝΑΤΟ, έχοντας φυσικά απολέσει το όποιο έρεισμα της είχε απομείνει. Ανέκαθεν τη δεξιά την ενδιέφερε η επικοινωνία κι όχι η ουσία.
Μια αναλαμπή είχε η ελληνική διπλωματία την εποχή του ατίθασου κι απρόβλεπτου Ανδρέα Παπανδρέου, με την προσέγγιση που επεδίωξε και πέτυχε με τον αραβικό κόσμο αλλά και την σθεναρή του στάση στα ελληνοτουρκικά…
…για να γκρεμοτσακιστεί και πάλι την εποχή της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας με Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον τότε Υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά και να ισοπεδωθεί την εποχή του τάχα μου “μεταρρυθμιστή” Κώστα Σημίτη με την κρίση στα Ίμια, την παράδοση Οτσαλάν, την κρίση των S-300 στην Κύπρο και τη δημιουργία των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο την οποία κληροδότησε και στις επόμενες ελληνικές κυβερνήσεις.
Η εποχή του Κώστα Καραμανλή του νεότερου παρουσίασε κάποια στοιχεία διαφοροποίησης από τις επιταγές Αμερικής και ΝΑΤΟ, προσπάθησε να δημιουργήσει κάποιες συνθήκες απεγκλωβισμού της ελληνικής διπλωματίας μέσω της ελληνορωσικής προσέγγισης, αλλά η εξαφάνισή του από την ελληνική πολιτική σκηνή απλά ξανάσφιξε την τανάλια .
Η κυβέρνηση του αμερικανοτραφή Γιωργάκη Παπανδρέου που μας οδήγησε στην αγκαλιά του ΔΝΤ κι η μετέπειτα καταστροφική διακυβέρνηση από το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου που φτωχοποίησε κι αλυσόδεσε τη χώρα προσφέροντάς την θυσία στο βωμό των τραπεζών και των δανειστών, εξαφάνισαν παντελώς από την γεωπολιτική σκηνή την Ελλάδα, αφήνοντας την χωρίς φωνή, χωρίς καμιά δυνατότητα άσκησης επιρροής, χωρίς καμιά απολύτως διεθνή παρουσία κι εγκλωβίζοντάς την σ’ ένα άχαρο τούνελ να παλεύει για την οικονομική επιβίωσή της, τη στιγμή που γύρω μας άρχισε ν’ αλλάζει άρδην το γεωπολιτικό σκηνικό με την “αραβική Άνοιξη” που οδήγησε σε νέες περιπέτειες την πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Το 2015 εν μέσω οικονομικής αφαίμαξης της χώρας λόγω των μνημονίων, μια αριστερή κυβέρνηση με ερασιτέχνες στην πολιτική σκηνή κατάφερε όσα δεν είχαν καταφέρει οι προηγούμενοι …επαγγελματίες της πολιτικής, των πολιτικών οικογενειών και των πολιτικών τζακιών. Μια πραγματική υπέρβαση ενός λαού που επέλεξε λίγο πριν τον επιθανάτιο ρόγχο του ν’ αφήσει την τύχη του στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του. Εν μέσω καθημερινού αγώνα στα ναρκοπέδια που είχαν στρώσει δανειστές και εγχώριοι υπάλληλοί τους – πολιτικοί των προηγούμενων κομμάτων εξουσίας και κατευθυνόμενοι δημοσιογράφοι αυτών που έπλεξαν το σενάριο της “αριστερής παρένθεσης”, απεγκλώβισαν τη χώρα από τα νύχια των τραπεζών και των δανειστών και ταυτόχρονα την τοποθέτησαν στο γεωπολιτικό βάθρο που της αρμόζει, ξεσηκώνοντας τους πολίτες ευρωπαϊκών χωρών που έφτασαν στο σημείο να πλημμυρίζουν τις πλατείες των πόλεών τους, σ’ ένα κύμα νεώτερου φιλελληνισμού και σπέρνοντας παράλληλα τον τρόμο στις συντηρητικές ηγεσίες των χωρών τους.
Η ελληνική διπλωματία με τον Υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά επικεφαλής, ύψωσε ανάστημα κι αναγεννήθηκε από τις στάχτες της. Συμμαχίες με χώρες του Νότου (Γαλλία – Ισπανία – Πορτογαλία) αλλά και της Βαλκανικής (Ελλάς – Σερβία – Βουλγαρία – Ρουμανία), ήρθαν ως ασπίδα κι αντίβαρο στις επιταγές του συντηρητικού Βορρά των εξουσιαστών. Η Ευρώπη των νεοφιλελεύθερων γιάπηδων και των τραπεζών, βρέθηκε αντιμέτωπη με τη Ευρώπη των λαών και των πολιτών. Ο τουρκικός παράγοντας με το “πραξικόπημα” στην Τουρκία αποδυναμώθηκε, ενώ σφυρηλατήθηκε μια ισχυρή συμμαχία της Ελλάδας με Ισραήλ, Αίγυπτο, Ιορδανία φέρνοντας και την Αμερική κοντά στις ελληνικές θέσεις. Χωρίς φόβο για το όποιο πολιτικό κόστος, επιχειρήθηκαν λύσεις σε εθνικά ζητήματα στο Κυπριακό και στο Μακεδονικό. Η Συμφωνία των Πρεσπών έδειξε ότι η Ελλάδα έχει το σθένος να ξεκολλήσει από το υποτακτικό σε ξένες δυνάμεις παρελθόν της και να κόψει γόρδιους δεσμούς.
Η πατριδοκαπηλία της συντηρητικής δεξιάς κι ακροδεξιάς που βρήκαν πεδίο δόξης λαμπρό ώστε να επανέλθουν μετά τα οικονομικά τους εγκλήματα εις βάρος του λαού, σε αγαστή συνεργασία με το επιχειρηματικό και ενημερωτικό κατεστημένο που βομβάρδιζε σε καθημερινή βάση με ψεύδη και αναλήθειες έναν λαό ο οποίος ενημερωνόταν μέσω των κατευθυνόμενων δημοσιογράφων και ενημερωτικών τους σταθμών και μόνο, απέδειξε πως η πραγματικότητα μπορεί να σκεπαστεί μ’ ένα πέπλο ψεύδους και η ιστορία μπορεί να μετατραπεί σε φάρσα.
Η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη που προέκυψε πριν επτά μήνες, μέσα σε ελάχιστο καιρό επανέφερε την “τάξη” βάζοντας τη χώρα στην ορθή, δεξιά τροχιά και πάλι. Η ελληνική διπλωματία στα χειρότερά της – αλήστου μνήμης εποχές – η χώρα να βολοδέρνει σχεδόν ακυβέρνητη, οι δεξιοί επαγγελματίες των οικογενειακών τζακιών να έχουν αποδειχθεί μαθητευόμενοι μάγοι, τα δημόσια ταμεία να χρηματοδοτούν έπιπλα, ταξίδια, φιέστες και βασιλόπιτες αξίας δεκάδων χιλιάδων Ευρώ, η σκληρότητα της αστυνομικής βίας σε έξαρση για να τραβήξει την προσοχή των πολιτών από την παντελή απουσία της χώρας στις διεθνείς εξελίξεις κι όλα αυτά χωρίς καμιά λογοδοσία των κυβερνητικών που κινούνται με αριστοκρατικό αέρα και συνεχή ταξίδια αναψυχής βουλευτών, υπουργών και πρωθυπουργού σε καθημερινή βάση.
Η όποια φτωχή, διεθνής παρουσία του Πρωθυπουργού – όταν απομένει χρόνος από τις εξορμήσεις και τις εκδρομές – αντίστοιχη κάποιου ηγέτη Μπανανίας που εκλιπαρεί για την προσοχή των υπερδυνάμεων στις υποθέσεις του κρατιδίου του. Και το μόνο κέρδος της χώρας να είναι κάποιες φωτογραφίες του πρωθυπουργικού ζεύγους και μελών της Κυβέρνησης με κάποιους ηγέτες χωρών για το Instagram, παρεμβάσεις λίγων δευτερολέπτων για εθνικά ζητήματα όπως στον Λευκό Οίκο τις προάλλες και πλήρης αποκλεισμός της Ελλάδος από διεθνείς συναντήσεις που καθορίζουν το μέλλον της – βλέπε Βερολίνο.
Η χώρα να πνίγεται στο προσφυγικό (που η Κυβέρνηση Μητσοτάκη διαφήμιζε και παινεύονταν ότι θα έλυνε την επόμενη των εκλογών) κι η ταραχοποιός Τουρκία να έχει στήσει τσαντίρι στην αυλή μας επαναφέροντας κάθε αξίωση που είχε τις τελευταίες δεκαετίες. Πανάκριβα εξοπλιστικά συστήματα όπως γαλλικές φρεγάτες και αμερικάνικα μαχητικά F-35 των οποίων η παραγγελία από μόνη της θα λειτουργούσε ως κράχτης των ελληνικών απαιτήσεων και μοχλός ικανοποίησης πάγιων αιτημάτων μας, προσπερνιούνται αδιάφορα από τις χώρες πώλησής τους, σαν να πρόκειται για μια απλή παραγγελία σε ψητοπωλείο. Η Ελλάδα “προβλέψιμη σύμμαχος” και πάλι, όπως με ιδιαίτερη χαρά ανακοίνωσε πριν λίγες μέρες ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον Ντόναλντ Τραμπ.
Το αποτέλεσμα;
Σε επτά μόνο μήνες, μια χώρα που είχε καταφέρει μέσα σε τέσσερα χρόνια να ορθοποδήσει κι είχε αρχίσει να κινείται ως μια μικρή υπερδύναμη, με μια διπλωματία που ουδεμία σχέση είχε με το παρελθόν, σεβαστή σε φίλους και εχθρούς, να έχει μεταμορφωθεί και πάλι σε βάτραχο που αναπολεί τα βαλτόνερα.
Και το πολιτικό μέλλον της Ελλάδας;
Α, αυτό βρίσκεται σε αναμονή και διαλογίζεται ως νέος Βούδας.
Προσπαθεί ακόμη να σκεφτεί και να αποφασίσει πώς να χρησιμοποιήσει το 32% που έλαβε στις προηγούμενες εκλογές, ποια ιδεολογική τροχιά ν’ ακολουθήσει χωρίς να δυσαρεστήσει τις ομάδες …των 53 ατόμων, …των 51 ατόμων, …των 25 ατόμων του πάλαι ποτέ 3% που ζουν στον πολιτικό τους μικρόκοσμο, ασχολείται με θέματα εσωκομματικού δημοψηφίσματος για την αλλαγή ονόματος, ζητήματα οργανωτικά του συνεδρίου, αλλά και τα όρια της διεύρυνσης και τέτοια φοβερά, τρομερά και άκρως σημαντικά.
Τώρα, αν και τα προαναφερόμενα φοβερά και τρομερά θέματα κονιορτοποιούν το τιτάνιο έργο τεσσεράμισι ετών, αν και την ώρα του “διαλογισμού” των στελεχών της νυν Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, στα δημόσια ταμεία γίνεται πάρτι από τους νυν χρυσοποίκιλτους άρχοντες της αριστοκρατίας που κάνουν μακροβούτια σαν τον Σκρουτζ στο θησαυροφυλάκιό του και γλεντάνε με τους κόπους του λαού, αν κι ο λαός ακόμη κινείται μαστουρωμένος από τον πατριδοκάπηλο δεξιό σανό που έφαγε προεκλογικά και συνεχίζει να ενημερώνεται από τα δημοσιογραφικά φερέφωνά τους, δεν φαίνεται ν’ απασχολεί πολλούς εκεί στο Σύριζα πέραν κάποιων αιθεροβαμόνων και του Αλέξη Τσίπρα που παλεύουν χωρίς να πάρουν στιγμή ανάσα, έχοντας στο πλευρό τους όλους όσους κράτησαν πλάτη, όσους δεν εγκατέλειψαν στιγμή τον αγώνα και στήριξαν την όλη προσπάθεια ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, όταν φοβεροί και τρομεροί ιδεολόγοι με τα αριστερόμετρα ανά χείρας, έτρεχαν να διασώσουν τις θεωρίες και τα ιδεολογήματά τους, μην τυχόν και στιγματιστούν.
Θέλουμε να ελπίζουμε πάντως – όταν κι όποτε καταλήξει ο Σύριζα σε απόφαση του ιδεολογικού του προσήμου – να υφίσταται χώρα και τόπος για να κυβερνήσει.
Γιατί όταν πέσουν σμήνη ακρίδων σε μια σοδειά, πολλά δεν απομένουν, παρά μόνο μασημένα κοτσάνια και χέρσα γη.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου