«Η Άγκυρα επιμένει να απειλεί τη Λευκωσία να μην προχωρήσει στις γεωτρήσεις που έχουν προγραμματιστεί στην Ανατολική Μεσόγειο στις αρχές Οκτωβρίου». Ο τούρκος υπουργός Ενέργειας Γιλντίζ, μετά την επίσκεψη Ερντογάν στο Κάιρο, προανήγγειλε μία συνεργασία Άγκυρας και Καΐρου σε θέματα γεωτρήσεων, κάτι που αν θα συνέβαινε θα απέκλειε δυναμικά την Ελλάδα να κηρύξει την δική της ΑΟΖ (την σχετική συζήτηση περί ΑΟΖ ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Δ. Δρούτσας την είχε χαρακτηρίσει …μόδα!. Οι Τούρκοι ως …παρωχημένοι προσπαθούν και με απειλές να κατοχυρώσουν ΑΟΖ εκεί που δεν δικαιούνται!)
Η Άγκυρα έχει παγιδευτεί στο ρόλο του ηγέτη που ευελπιστεί να παίξει στον μουσουλμανικό κόσμο. Ο Ερντογάν θα επισκεφτεί τις χώρες της «Αραβικής Άνοιξης», που δεν αποκλείεται να αποδειχθεί «Αραβικός χειμώνας», καθώς μετά τις εξεγέρσεις απελευθερώνονται φονταμενταλιστικές δυνάμεις, που θα διεκδικήσουν μερίδιο στη νομή της εξουσίας. Σε επίδειξη δύναμης ζητά από την Κύπρο να μην προβεί σε γεωτρήσεις στο οικόπεδο 12, ενώ σε μια συμβολική κίνηση δύναμης ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Μπεσίρ Αταλάι, πραγματοποίησε επίσκεψη στα Κατεχόμενα. Σύμφωνα με τον κ. Αταλάι, η Τουρκία είναι αποφασισμένη να λάβει κάθε μέτρο ώστε να διασφαλισθεί η ειρήνη και η ευημερία των Τουρκοκυπρίων. Ζητά επίσης από τη Λευκωσία να εγκαταλείψει κάθε πρωτοβουλία που θέτει σε κίνδυνο την εξεύρεση λύσης του Κυπριακού!
Η απάντηση της Λευκωσίας σε όλα αυτά ήταν αρνητική, με το επιχείρημα (ολίγον αφελές για την πραγματική ζωή) ότι δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο για όσο διάστημα η Άγκυρα επιμένει να απειλεί ένα κράτος - μέλος της ΕΕ από την άσκηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων! Η Λευκωσία φρόντισε πάντωςν α δημιουργήσει ένα πλέγμα σχέσεων επιλέγοντας στρατηγική μι αμερικανική εταιρία, την Nobl Energy, στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ, και φραστική αναγνώριση του δικαιώματός της από την Ρωσία. Η εταιρεία ήρθε σε επαφή με όλους τους παράγοντες - την Κυπριακή κυβέρνηση, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ - και πήρε διαβεβαιώσεις ότι μπορεί να εργαστεί υπό απόλυτη προστασία. Μόνο έτσι ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει στις γεωτρήσεις.
Η Τουρκία γνωρίζει ότι αν πραγματοποιήσει οποιαδήποτε απειλή εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα υποστεί το κόστος διπλωματικών συνεπειών, χωρίς συμμάχους στον θρησκευτικό της χώρο, καθώς οι κοσμικές αραβικές χώρες ενδέχεται να αποστασιοποιηθούν αφού δυσανασχετούν με την παρεμβατικότητά της, ενώ οι βαθειά μουσουλμανικές την θεωρούν αρκούντως κοσμική! Παράλληλα αρχίζει να συνειδητοποιεί η Άγκυρα ότι χρειάζεται την Δύση. Η αποτίμηση της Ιστορίας της καταδεικνύει ότι το τουρκικό κράτος από το 1922 μέχρι σήμερα έχει οικοδομηθεί μόνο σε στενή συνεργασία με την Δύση (ΝΑΤΟ, Ευρώπη, Δυτικοί οργανισμοί και θεσμοί), και όχι με την μουσουλμανική Ανατολή. Κατά συνέπεια θα ήταν παραφροσύνη οποιαδήποτε πολεμική κίνηση εις βάρος της Κύπρου (Ωστόσο αν κάτι δείχνει η ιστορία είναι πως οι άνθρωποι, αλλά και τα κράτη επαναλαμβάνουν τις παραφροσύνες...).
Η Τουρκία για πρώτη φορά βρίσκεται τώρα εγκλωβισμένη στην εικόνα δύναμης που φιλοτέχνησε, με τις πομπώδεις διακηρύξεις προκειμένου να ηγηθεί του ισλαμικού κόσμου. Ωστόσο το πεδίο όπου θα δοκιμασθεί η πολιτική της είναι η Γ.Σ. του ΟΗΕ, καθώς στις 23 Σεπτεμβρίου θα τεθεί θέμα αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους. Οι παλαιστίνιοι διαπιστώνουν πλέον ότι το όραμά τους για ελεύθερη πατρίδα εντάσσεται και εγκλωβίζεται στους ηγεμονικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς της γείτονος, ενώ η πικρή πείρα τους έχει διδάξει ότι εκείνο που αναγκαιούνται είναι πολιτική και διπλωματική υποστήριξη και όχι ψυχροπολεμικές ιαχές υπό την υπόκρουση ενδεχομένως της κλαγγής των όπλων.
Επαμφοτερίζουσα είναι η θέση της χώρας μας. Η Ελλάδα βυθισμένη στην οικονομική ανέχεια, δεν αποτελεί εκείνον τον αποφασιστικό παράγοντα, που θα μπορούσε να παρέμβει, ως έχει δικαίωμα, στα γεγονότα. Ε.Ε. συζητά για κοινή θέση στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, αλλά καθώς δεν υπάρχει ακόμη ενιαία εξωτερική πολιτική, είναι πολύ πιθανό να αφεθεί κάθε χώρα να ακολουθήσει την δική της διαδρομή στο συγκεκριμένο θέμα. Η χώρα μας, αν δεν αλλάξουν οι αποφάσεις, οδεύει προς αρνητική ψήφο, ή σε αποχή. Ανατρέπει έτσι μια πολιτική δεκαετιών. Φυσικά η μονομερής προσκόλληση στον αραβικό κόσμο, που κάθε άλλο παρά ενιαίος είναι, δε προσέφερε ( Από την εποχή του Αντρέα περιμέναμε τα πετροδολάρια). Ωστόσο η μεταπήδηση στο άλλο άκρο μας στερεί την δυνατότητα να είμαστε ο εχέγγυος συνομιλητής αμφοτέρων των πλευρών ανατρέποντας και τα οφέλη που προσπορίζει μια τέτοια στάση.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου