Δυσοίωνη παραμένει κάθε πρόβλεψη για το μέλλον του κυπριακού Ελληνισμού, την ώρα που η μητροπολιτική Ελλάδα ισορροπεί στα όρια της αβύσσου που λέγεται χρεωκοπία, η δε Τουρκία καλπάζει, οικονομικά και όχι μόνο. Η εντεινόμενη φοβία (δυστυχώς όχι μόνο του γράφοντος...), συνίσταται στο να μεταφραστεί η οικονομική σε γεωστρατηγική κατάρρευση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε Αιγαίο και Κύπρο.
Και ενώ η Ελλάδα βάλλεται πανταχόθεν, δεν απουσιάζουν στην ευρωπαική πολιτική και δημοσιογραφική σκηνή οι φωνές και οι γραφίδες που εκθειάζουν τις ''προσπάθειες εξευρωπαϊσμού'' του Τούρκου Πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, την ''αλλαγή νοοτροπίας'' (που φυσικά δεν αφορά στις σχέσεις των Τούρκων με Ελλάδα και Κύπρο), το ''όραμα και διάθεση'' των Τούρκων ηγετών να προxωρήσει η χώρα τους αποφασιστικά μπροστά.
Το χειρότερο: Οι ευρωπαικές ελίτ δεν βλέπουν ότι στα ελληνοτουρκικά θα μπορούσε να βρεθεί κοινή συναντίληψη και πιθανή λύση, ενώ στο κυπριακό δεν πιστεύουν ότι η Τουρκία είναι διατεθειμένη να
κάνει την όποια παραχώρηση, για να υπάρξει και εδώ μια λύση. Οι δημόσιες σχέσεις της Άγκυρας και η επιμονή των Τούρκων στα όσα απαιτούν, έχει περάσει και κατοχυρωθεί στις ευρωπαικές πρωτεύουσες, οι οποίες στα πλαίσια της Ε.Ε. ζητούν από την Τουρκία ''προσαρμογές'', άσχετες όμως με τα ελληνικά δίκαια, το ευρωπαικό κεκτημένο αλλά και τα διεθνώς ισχύοντα.
Να θυμίσουμε πως, δέκα χρόνια μετά τα πελώρια οικονομικά της αδιέξοδα, η τουρκική οικονομία τρέχει σε φρενήρεις ρυθμούς, με πλέον επιτυχημένο παράδειγμα τις 80 και πλέον κρατικές εταιρείες εξοπλιστικών προγραμμάτων, την ώρα που εδώ οι αναλογικά ελάχιστες επιχειρήσεις, όπως η ΕΛΒΟ, καταρρέουν.
Στις βουλευτικές εκλογές της Κυριακής 12 Ιουνίου, το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ερντογάν φαίνεται ότι θα εξασφαλίσει τρίτη συνεχόμενη θητεία, με τις δημοσκοπήσεις να του δίνουν πολύ υψηλά ποσοστά, κοντά στο 50%. Όπως εύγλωττα γράφτηκε σε τουρκική εφημερίδα, ''....στις εκλογές της 12ης Ιουνίου δεν αναζητείται κυβέρνηση, αλλά αντιπολίτευση''.
Το κεμαλικό Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CΗΡ) έρχεται δεύτερο με ποσοστό 25%-28% και το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (ΜΗΡ, των διαβόητων Γκρίζων Λύκων) τρίτο, γύρω στο 10%-12% (Φανταστείτε την εν Ελλάδι ''προοδευτική'' υστερία, αν πολιτική κίνηση ανάλογη των Γκρίζων Λύκων ελάμβανε τέτοια ποσοστά στη χώρα μας).
Ωστόσο, την πλειοψηφία των δύο τρίτων στο κοινοβούλιο, που χρειάζεται για να αλλάξει το Σύνταγμα, φαίνεται ότι δεν την πετυχαίνει ο Ερντογάν. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να διοργανώσει δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση.
Την ώρα που θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές και με βέβαιη την επικράτηση Ερντογάν, είναι σίγουρη η επικείμενη ολιστική επίθεσή του κατά του κεμαλισμού και της στρατογραφειοκρατίας. Ποιά θα είναι όμως η συμπεριφορά του απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο;
ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που πραγματοποίησε το Ίδρυμα Οικονομικών και Κοινωνικών Μελετών Τουρκίας, σχετικά με την τουρκική εξωτερική πολιτική, ο τουρκικός λαός σε ποσοστό 22% θα στήριζε μια ειρηνική λύση του Κυπριακού, που θα βασίζεται στο συμβιβασμό, ενώ 9% στηρίζει τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Η προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία στηρίζεται από το 8%, και η ανεξαρτητοποίηση των κατεχομένων μόνο από το 6%.
Αξίζει όμως να σημειωθεί πως, ως προς το κυπριακό, σε ερώτηση για την επίδραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην επίλυση του κυπριακού, οι απαντήσεις ήσαν 46% αρνητικές, και μόνο 29% θετικές. Αυτό σημαίνει πως η τουρκική κοινή γνώμη ''δεν θέλει'' την ΕΕ μέτοχο σε μια λύση που να διασφαλίζει ελευθερίες και ευρωπαικά κεκτημένα για το σύνολο των Κυπρίων. Ακριβώς αυτό που επιδιώκει δηλαδή και το σύνολο των τουρκικών πολιτικών ελίτ: Διαπραγμάτευση υπό τις λόγχες του ''Αττίλα'' και το αυξανόμενο γεωστρατηγικό βάρος της Άγκυρας, διαπράγματευση βάσει ισχύος και όχι βάσει του Διεθνούς Δικαίου και της ευρωπαικής έννομης τάξης.
Στην ίδια έρευνα, το 65% των Τούρκων βρίσκουν ''θετική'' την εξωτερική πολιτική που ακολουθεί η χώρα τους στο κυπριακό. Στην ουσία δηλαδή πιστοποιείται πως η μαξιμαλιστική τακτική της Άγκυρας έχει διαποτίσει και τον τουρκικό λαό, στοιχείο που φαίνεται παντού στη σημερινή Τουρκία αλλά και στα κατεχόμενα, όπου οι ''σκληρές'' δηλώσεις διαδέχονται η μια την άλλη. Ο εκεί ''πρωθυπουργός'' Ντερβίς Έρογλου, στην τελευταία του ομιλία κατηγόρησε ''...τους Έλληνες, που εποφθαλμιούν και θέλουν να μας πάρουν την Κερύνεια''. Πιό συγκεκριμένα είπε: ''Απευθυνόμενος σε αυτούς (σ.σ. τους Έλληνες Κυπρίους), τους λέω: Κοιτάξτε την Κερύνεια και πείτε μου αν είναι η Κερύνεια που αφήσατε. Η
Κερύνεια δεν είναι η παλιά πόλη των 4.000 κατοίκων. Σήμερα θα δείτε στην περιοχή χαμογελαστούς ανθρώπους και τουριστικές εγκαταστάσεις και επαύλεις. Άρα, είναι αδύνατο να πάρετε πίσω την πόλη. Πάψτε να δηλώνετε ότι η Κερύνεια είναι δική σας''.
Τις ίδιες ημέρες, γίνονταν τα αποκαλυπτήρια μνημείου για τους πεσόντες Τούρκους στρατιώτες στο κατεχόμενο χωριό Μια Μηλιά. Πρόκειται για το σημείο όπου ''έσπασαν'' οι γραμμές της Εθνικής Φρουράς στις 14 Αυγούστου 1974, έναν τόπο όπου εκτελέστηκαν εν ψυχρώ εκατοντάδες αξιωματικοί, οπλίτες και άμαχοι που εγκλώβισαν και συνέλαβαν οι ''Αττίλες''. Στα ''αποκαλυπτήρια'' παρέστη όλη η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του ψευδοκράτους, ο δε Έρογλου είπε εκεί πως ''...οι Τουρκοκύπριοι ζουν με υπερηφάνεια γιατί ίδρυσαν εδώ το δεύτερο τουρκικό κράτος, και εάν δεν συνέβαινε η ειρηνευτική επιχείρηση του 1974, σήμερα δεν θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε εδώ και να λέμε αυτά τα λόγια''.
Το ξαναλέμε λοιπόν, με κίνδυνο να καταστούμε αφόρητα μονότονοι: Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, που έχει καταστεί κάτι σαν προσωπική ''Μεγάλη Ιδέα'' για τον πρόεδρο Χριστόφια αλλά και την ψευδοπατριωτική νεοφιλελεύθερη ''δεξιά'' (ΔΗ.ΣΥ.) στην Κύπρο, δεν είναι λειτουργική αλλά διαλυτική λύση. Εάν είναι, γιατί δεν εγκρίθηκε το σχέδιο Ανάν, που ήταν κλασσική μορφή διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας;
Η εισβολή και κατοχή, και η συνακόλουθη αδυναμία του Ελληνισμού συνολικά να τις ανατρέψει, έδωσαν στην Τουρκία τη δυνατότητα να επιτύχει το διοικητικό, γεωγραφικό και -κυρίως- πληθυσμιακό διαχωρισμό της Κύπρου. Τα τετελεσμένα αυτά της εισβολής θέλει η Άγκυρα σήμερα να νομιμοποιήσει. Εμείς γιατί θα πρέπει να το κάνουμε; Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, με τουρκοποιημένο τον κυπριακό βορρά και συγκυρίαρχη την Άγκυρα στον ελεύθερο (;) νότο, θα είναι απλά μια τουρκική, αλλά και βρετανική, λύση νομιμοποίησης των τετελεσμένων της εισβολής.
Αυτό επιδιώκει σήμερα η Άγκυρα, ενώ σε βάθος χρόνου, στο προβλεπτό ή απώτερο μέλλον, στόχος των Τούρκων είναι η κατάληψη και τουρκοποίηση ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της Κύπρου και η έξωση του Ελληνισμού από το νησί.
ΜΙΑ ΡΗΞΙΚΕΛΕΥΘΗ ΑΛΛΑ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ
Για να απαγκλωβιστεί ο Ελληνισμός από τον παρόντα ολισθηρό κατήφορο στο κυπριακό, προαπαιτείται αλλαγή στρατηγικής κατά 180 μοίρες. Διότι αυτή που ακολουθείται, πολύ απλά χρεωκόπησε. Για να αλλάξει η στρατηγική της χώρας, και από συνοθύλευμα ψευδαισθήσεων και ευσεβοποθισμών να καταστεί ρεαλιστική και ορθολογική, πρέπει να αναδυθούν ηγεσίες σε Αθήνα και Λευκωσία που να θέλουν και να μπορούν.
Αν αυτό επισυμβεί, η μητροπολιτική Ελλάδα, εκτός από την οικονομική χρεωκοπία μπορεί να αποφύγει και την απώλεια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, της Κύπρου, η οποία απλά ''θα τελειώσει'' και θα πάψει να είναι μέρος του ευρύτερου Ελληνισμού. Θα καταστεί ένα βρετανοτουρκικό προτεκτοράτο, με κατοίκους στο νότο τύπου ''Σιγκαπούρης'', οι οποίοι μετά από δυό γενιές, εξαγγλισμένοι, θα θυμούνται αμυδρά ίσως, πως ''κάποτε'' ζούσαν εδώ κάποιοι Έλληνες πρόγονοί τους. Όπως οι καβαφικοί ''Ποσειδωνιάται''...
Εμείς στο σημείο αυτό διατυπώνουμε μια ρηξικέλευθη πρόταση, που και την Κύπρο θα ωθούσε σε πορεία εθνικής επιβίωσης με προοπτικές, και την ευρισκόμενη οικονομικά προ της καταστροφής Ελλάδα θα κρατούσε όρθια. Μια πρόταση που γνωρίζουμε πως ήδη εμφιλοχωρεί σε συγκεκριμένα τμήματα της κυπριακής πολιτικής διανόησης, αλλά χρειάζεται πολιτική διορατικότητα, ρεαλισμό και υψηλή στρατηγική για να πραγματοποιηθεί. Μια πρόταση που βεβαίως, προς υλοποίησή της, θα απαιτούσε σίγουρα όχι ηγεσίες όπως εκείνες που καταβαράθρωσαν το Δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου και εξόρισαν τους S-300 στο πουθενά.
Η Κύπρος έχει ''ανοιχτό δρόμο'' μπροστά της, με τα νέα ενεργειακά δεδομένα στην ανατολική Μεσόγειο, την προσέγγιση με το Ισραήλ και τις δυνατότητες που ανοίγονται προς κατακόρυφη γεωστρατηγική της αναβάθμιση. Αφού η ίδια δεν διαθέτει τα ''εργαλεία'' υπεράσπισης αυτού του πλούτου που φαίνεται πως προκύπτει, και με δεδομένο πως ακόμη και το Ισραήλ θα δυσκολευόταν από μόνο του να το πράξει (διαθέτει ισχυρότατη αεροπορία αλλά όχι μεγάλες μονάδες επιφανείας στο ναυτικό του), ας αναλάβει η Ελλάδα μέρος της ''ασφάλειας'' των θαλασσίων οικοπέδων όπου θα αρχίσουν οι γεωτρήσεις και εξορύξεις φυσικού αερίου.
Αν η Αθήνα σκεφτεί έξυπνα και αποκτήσει φρεγάτες ανοιχτής θάλασσας, με ''περιοχικές'' δυνατότητες, καθώς και ''άλλα'' οπλικά συστήματα, που μαζί με αυτά του Ισραήλ θα απέτρεπαν τουρκικούς τραμπουκισμούς στην περιοχή, θα μπορούσε, σε αντάλλαγμα για το ''περιβάλλον ασφαλείας'' που θα οικοδομούσε στην περιοχή, να προχωρήσει σε διακρατικές συμφωνίες με Λευκωσία και Τελ Αβίβ. Ας γίνουμε πιό συγκεκριμένοι: Μέρος του φυσικού αερίου που θα αντλείται από την κυρπιακή ΑΟΖ, να πωλείται σε τιμές ''συμβολικές'' στην Ελλάδα, η οποία θα το μεταπωλούσε στη Δύση (σε κανονικές τώρα τιμές), αποκτώντας ένα μοναδικό όλπο, που θα συνέβαλλε καταλυτικά στην οικονομική ανόρθωση της πατρίδας μας.
Σε ακόμη πιό απλά ελληνικά: Η Ελλάδα να συμμετέχει στην ''προστασία'' της περιοχής από συμβατικές (Τουρκία) όσο και ασύμμετρες απειλές, και να λάβει το σχετικό ''αντάλλαγμα'': Να γίνει μέτοχος στα κέρδη. Η Λευκωσία, εάν βρεθεί υπό διακυβέρνηση με πυγμή, μη πάσχουσα από ψευδοδιεθνιστικά οράματα ''τουρκαδερφοσύνης'', αναμφίβολα θα σταθεί θετικά απέναντι σε μια τέτοια ''κοινοπραξία'', η οποία θα ξανατοποθετήσει την Αθήνα στο χάρτη της ανατολικής Μεσογείου, αναβαθμίζοντας γεωστρατηγικά Ελλάδα και Κύπρο, ισχυροποιώντας τες και διαπραγματευτικά προς επίτευξη αξιοπρεπούς λύσης...
του Σταύρου Καρκαλέτση
Ιστορικός, Αμυντικός Αναλυτής, πρόεδρος ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου