Στο μικρό χρονικό διάστημα που απομένει μέχρι την εκπνοή του τρέχοντος έτους, το εθνικό θέμα της Κύπρου θα μπει στην κρισιμότερη ίσως καμπή του. Οι πιέσεις οι οποίες θα ασκηθούν στην ελληνοκυπριακή πλευρά για παραχωρήσεις, που θα συνιστούν ουσιαστικά βήματα προς την επίλυση του προβλήματος, αναμένονται αφόρητες. Το δίλημμα που, κατά τα φαινόμενα και κατά τα τεκταινόμενα, θα αντιμετωπίσει, θα είναι λύση ή οριστική διχοτόμηση. Το ζητούμενο, όμως, είναι τι θα περιέχει η λύση αυτή. Θα είναι λύση δίκαιη, δημοκρατική και βιώσιμη ή λύση αγγλικής και τουρκικής προέλευσης;
Θα είναι λύση αρχών και αξιών του Διεθνούς Δικαίου ή λύση όρων Τουρκίας, που θα νομιμοποιήσει τα τετελεσμένα της εισβολής και τα εγκλήματα του Αττίλα; Θα είναι λύση που θα προέλθει από ειλικρινή και ανυπόκριτο διάλογο ή λύση που θα υποδειχθεί εκβιαστικά και με την απειλή καταλογισμού ευθυνών στην ελληνοκυπριακή κοινότητα μέσω της έκθεσης του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, τον προσεχή Νοέμβριο; Θα είναι λύση που θα αποκαθιστά τη διεθνή νομιμότητα ή λύση ανάλογη του Σχεδίου Ανάν;
Η ακολουθητέα, λοιπόν, πολιτική απαιτεί λεπτούς χειρισμούς. Εσφαλμένες επιλογές θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αποτελέσματα καταστροφικά για τον Ελληνισμό της νήσου. Περιθώρια για περαιτέρω διολίσθηση των Ελληνοκυπρίων από τις θέσεις τους δεν υπάρχουν. Εκείνο που προέχει είναι η αποφυγή λαθών, που θα μπορούσαν να γίνουν κατά την αποδοχή μιας λύσης, είτε με είτε χωρίς την υπογραφή τους.
Επειδή η αποφυγή των κινδύνων στη φάση αυτή παρουσιάζεται δύσκολη έως αδύνατη, πολλοί εκπρόσωποι της πολιτικής ζωής προβληματίζονται ως προς το πρακτέον. Μερικοί θεωρούν ότι, όποια προσπάθεια και αν αναληφθεί, είναι πολύ πιθανό να επιδεινώσει την υπάρχουσα κατάσταση. Οι προβληματισμοί τους είναι δικαιολογημένοι, αφού οι χώρες και οι διεθνείς οργανισμοί, που πιέζουν για λύση του προβλήματος, ξεκινούν από τη διαμορφωμένη κατάσταση και όχι από τους παράγοντες και τα αίτια που τη δημιούργησαν. Παραγνωρίζουν οι χώρες αυτές ότι το πρόβλημα δημιουργήθηκε με την ωμή και απροκάλυπτη τουρκική επέμβαση και ότι τα στρατεύματα του Αττίλα εξακολουθούν να έχουν υπό την κατοχή τους εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατά παράβαση των κανόνων του διεθνούς δικαίου και κάθε έννοιας νομιμότητας.
Όμως, η απραξία, η ακινησία και πολύ περισσότερο η παθητικότητα, στη φάση αυτή, δεν οδηγεί πουθενά. Θα επιτείνει το αδιέξοδο και θα επιταχύνει την εμφάνιση ή και τον πολλαπλασιασμό των κινδύνων. Ήδη στα κατεχόμενα, σύμφωνα με πληροφορίες που έρχονται στη δημοσιότητα, ο αριθμός των Τούρκων, οι οποίοι ενδιαφέρονται να αποκτήσουν την «τουρκοκυπριακή ιθαγένεια», συνεχώς αυξάνεται. Η σχετική διαδικασία μάλιστα διευκολύνθηκε πολύ από το καθεστώς Έρογλου, αφού η προαπαιτούμενη δεκαπενταετής διαμονή στα κατεχόμενα καταργήθηκε και ορίσθηκε η πενταετής διαμονή.
Με άλλα λόγια, η τουρκική πλευρά συνεχίζει να επιστρατεύει κάθε τρόπο και μέσο, προκειμένου να αλλοιώσει τη δημογραφική εικόνα της Κύπρου και να περιπλέξει ακόμη περισσότερο την επίλυση του ζητήματος.
Άλλωστε αυτό επιδιώκει επί τόσες δεκαετίες. Δεν επιθυμεί τη λύση και προσπαθεί να επιρρίψει τις ευθύνες στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Δική της επιλογή ήταν η πολιτική που πρέσβευε ότι «λύση είναι η μη λύση» και εκ των υστέρων την καταλογίζει στην ελληνοκυπριακή ηγεσία. Το παιχνίδι της προπαγάνδας, η Τουρκία το παίζει πολύ καλά. Εμφανίζεται στη διεθνή κοινότητα ως η μόνη που ενδιαφέρεται και επείγεται για τη λύση του προβλήματος. Με την προπαγάνδα της αυτή έγινε πειστική σε αρκετές χώρες της Ευρώπης και κατάφερε να «οργανώσει» αντικυπριακή συμμαχία στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αντίθετα, οι πολιτικές δυνάμεις στην Κύπρο παραμένουν δέσμιες άγονων αντιπαραθέσεων, διαχωριστικών γραμμών και ανταγωνισμών. Όμως, οι αντιπαραθέσεις, οι διαχωριστικές γραμμές και οι ανταγωνισμοί δεν επιτρέπουν τη σύμπηξη ενός ενιαίου μετώπου, που θα αρθεί στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων και θα αντιταχθεί με επιτυχία στους κινδύνους που απειλούν τη συνέχιση της ιστορικής παρουσίας του Ελληνισμού στην Κύπρο. Είναι προφανές ότι οι συνθήκες που διαμορφώνονται και θα διαμορφωθούν στο επόμενο διάστημα απαιτούν αλλαγή πλεύσης και συμπεριφοράς των πολιτικών δυνάμεων της Μεγαλονήσου. Η χάραξη μιας κοινής πορείας στο εθνικό θέμα και η αρραγής ενότητα στις διεκδικητικές πρωτοβουλίες, που πρέπει ν' αναληφθούν, υπαγορεύονται από την υπερήφανη και αξιοπρεπή στάση που επέδειξε ο Ελληνισμός της Κύπρου σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας του.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥΛΗ
Φιλόλογος-σχολικός σύμβουλος
SIGMALIVE
Δημοσίευση σχολίου