Η απερίφραστη καταδίκη των δολοφονικών ενεργειών κατοχικών δυνάμεων αποτελεί αυτονόητο καθήκον. Έχουν ήδη γραφεί πολλά γι΄αυτό, και ορθώς. Ωστόσο, δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητες και οι ευθύνες των μη κυβερνητικών οργανώσεων που διοργάνωσαν τις αντίστοιχες διαδηλώσεις. Και στις δύο περιπτώσεις επιλέγονται «δυναμικές μέθοδοι» αμφισβητήσεως μιας παράνομης στρατιωτικής κατοχής. Και στις δύο περιπτώσεις γίνονται υπολογισμοί επικοινωνιακού χαρακτήρος. Αν οι δυνάμεις κατοχής αποτύχουν να παρεμποδίσουν την άρση του αποκλεισμού, έχουμε μία τεράστια επιτυχία. Το κύρος των δυνάμεων κατοχής υφίσταται δεινό πλήγμα. Αν πάλι αντιδράσουν βιαίως, τότε αναδεικνύεται μία ακόμη φορά η βαναυσότητα και η παρανομία του καθεστώτος κατοχής. Οι εικόνες της βίας κάνουν τον γύρο του κόσμου, και η διεθνής κοινή γνώμη βρίσκεται αντιμέτωπη με μία απαράδεκτη κατάσταση. Οι επιδιώξεις της πρόσφατης νηοπομπής προς την Γάζα έγιναν σαφείς λίγο πριν την τραγική κατάληξη της. Όταν προτάθηκε από τις ισραηλινές αρχές να εκφορτωθεί η ανθρωπιστική βοήθεια σε ισραηλινό λιμένα, να επιθεωρηθεί και μετά να προωθηθεί στην Γάζα, οι διοργανωτές της αποστολής απέρριψαν την πρόταση. Προφανής στόχος της κινητοποιήσεως δεν ήταν λοιπόν η προώθηση της τόσο αναγκαίας ανθρωπιστικής βοηθείας στην Γάζα, αλλά η έμπρακτη αμφισβήτηση της ισραηλινής κατοχής με την άρση του αποκλεισμού του λιμένος.
Το πρόβλημα βεβαίως είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις τα πράγματα ξεφεύγουν συχνά από τον έλεγχο, και η απώλεια ανθρωπίνων ζωών καταλήγει να εξαρτάται από τυχαία περιστατικά. Ό,τι συνέβη και στην Κύπρο, συνέβη και στα ανοικτά της Γάζας. Η απώλεια δύο ανθρωπίνων ζωών στην πρώτη περίπτωση και εννέα στην δεύτερη προκάλεσε την αγανάκτηση της διεθνούς κοινής γνώμης, δεν άλλαξε όμως τίποτε επί της ουσίας. Ούτε η κατοχή της Κύπρου ήρθη, ούτε ο αποκλεισμός της Γάζας θα ακυρωθεί, επειδή κάποιοι διαδηλωτές αποφάσισαν να αντιπαρατεθούν με τις κατοχικές δυνάμεις. Υπάρχουν προσφορότεροι και λιγότερο αιματηροί τρόποι, για να επιδιωχθεί αυτό.
Στην νομική επιστήμη υπάρχει η έννοια της «ενσυνείδητης αμέλειας». Σ’αυτήν ο δράστης γνωρίζει ότι η πράξη του ενδέχεται να έχει δυσάρεστες συνέπειες, αν και πιστεύει ότι θα τις αποφύγει. Και στις δύο περιπτώσεις οι διοργανωτές των διαδηλώσεων τελούσαν εν γνώση του γεγονότος ότι ο ισραηλινός ή ο τουρκικός στρατός δεν επρόκειτο να επιτρέψουν την άρση του –παρανόμου– αποκλεισμού τον οποίο είχαν επιβάλει σε Κύπρο και Γάζα. Ακόμη και αν ήλπιζαν ότι τα χειρότερα δεν θα συνέβαιναν, όφειλαν να γνωρίζουν ότι σε παρόμοιες συνθήκες οι απώλειες ανθρωπίνων ζωών είναι πιθανές και να συνυπολογίσουν αυτό στις αποφάσεις τους. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να έγινε.
Αυτό δεν αφαιρεί από τις κατοχικές δυνάμεις την πλήρη ευθύνη για τις δολοφονίες. Ωστόσο δεν είναι άμοιροι ευθυνών και αυτοί οι οποίοι έφεραν τα πράγματα σε αυτό το σημείο, ώστε η ζωή κάποιων διαδηλωτών να κρέμεται από μία κλωστή. Το καθήκον σεβασμού της ανθρώπινης ζωής ισχύει έναντι πάντων, κρατών και μη κυβερνητικών οργανώσεων.
NEWSTIME
Δημοσίευση σχολίου