Οι σχέσεις των μέσων ενημέρωσης με την εκτελεστική εξουσία δεν είναι πάντοτε αθώες. Συχνά τα Μ.Μ.Ε ξεχνούν τον καταστατικό ρόλο τους και αναλαμβάνουν είτε να εξυπηρετήσουν οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα είτε να προωθήσουν τις επιλογές των κυβερνήσεων των χωρών τους.Υπάρχουν εφημερίδες και τηλεοπτικά δίκτυα που έχουν προνομιακή πρόσβαση σε μηχανισμούς και ειδικές υπηρεσίες και εξ αυτού του λόγου ό,τι μεταδίδουν απηχεί τις προθέσεις των συγκεκριμένων κύκλων. Όπως υπάρχουν και μέσα ενημέρωσης που παραδοσιακά κινούνται στη λογική κάποιων κομμάτων και αποτελούν τους έγκυρους ιμάντες μεταβίβασης πληροφοριών στην κοινή γνώμη. Αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά.Στην Ελλάδα όμως, που είναι ο παράδεισος των θεωριών συνωμοσίας, οτιδήποτε κακόβουλο εναντίον της Ελλάδας δημοσιεύεται στον ξένο τύπο θεωρείται προϊόν σχεδίου πίσω από το οποίο κρύβεται η κυβέρνηση της χώρας. Και αμέσως αρχίζουν τα σχετικά σχόλια περί ανθελληνικής προπαγάνδας. Η αγκύλωση είναι χρόνια και ενίοτε παίρνει διαστάσεις υστερίας παράγοντας ακραία φαινόμενα. Τελευταίο κρούσμα ήταν το επίμαχο δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Focus με το κακής ποιότητας εξώφυλλο του. Το πολιτικό σύστημα δεν το αντιμετώπισε ως μια απόπειρα χυδαίου λαϊκισμού ενός δημοσιογραφικού οργανισμού που απευθυνόταν περισσότερο στους Γερμανούς πολίτες, αλλά ως μια προσπάθεια να δυσφημιστεί η Ελλάδα και να χειραγωγηθεί το φρόνημα των απείθαρχων κατοίκων της.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ.Πάγκαλος θυμήθηκε τον κρατικό χρυσό που απαλλοτρίωσαν οι ναζιστές την περίοδο της κατοχής , άλλοι επανέφεραν στο προσκήνιο το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων καλώντας την ελληνική κυβέρνηση να κινηθεί εδώ και τώρα, ο πρόεδρος της Βουλής Φ.Πετσάλνικος κάλεσε τον Γερμανό πρέσβη για να εκφράσει τη δυσφορία του σώματος των βουλευτών.
Στο χορό μπήκαν και ορισμένα έντυπα καθώς και ο γνωστός θίασος των ευρωσκεπτικιστών, ανακατεύοντας την πρόσφατη και την παλιότερη ιστορία με την κουτάλα της εθνικοφροσύνης. Αίφνης η Γερμανία ενοχοποιήθηκε για όλα τα δεινά της Ελλάδας, διεκδικώντας την πρωτιά στον κατάλογο των μισητών εχθρών μας από τους Αμερικανούς-τους κλασικούς υπονομευτές της εθνικής μας ανεξαρτησίας.
Ο συνδυασμός κομπλεξισμού και μεγαλαυχίας στη στάση μας απέναντι στους άλλους και κυρίως απέναντι στη Δύση παρακολουθεί τον ελληνικό βίο εδώ και πολλά χρόνια και εκδηλώνεται κάθε φορά που η χώρα αντιμετωπίζει μείζονα προβλήματα επιβίωσης και οι ηγεσίες της δεν είναι σε θέση να τονώσουν την αυτοπεποίθηση των πολιτών.
Ο κομπλεξισμός είναι το αποτέλεσμα των συγκρίσεων ανάμεσα στο δικό μας επίπεδο ζωής και στο επίπεδο των Ευρωπαίων. Η υστέρηση στα θέματα του εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης, της οικονομικής ανάπτυξης, του κράτους δικαίου, των συστημάτων κοινωνικής προστασίας, εκφράζεται με το παράπονο «γιατί είμαστε τόσο πίσω;»
Αντί όμως αυτή η κατάσταση να οδηγήσει στην αφύπνιση και την ενεργοποίηση των δημιουργικών δυνάμεων του έθνους ώστε να καλυφθεί η απόσταση, μερικοί προτιμούν να βρουν τη θαλπωρή στο καταφύγιο της ιστορίας, αφού προηγουμένως την έχουν κόψει και ράψει στα ιδεοληπτικά μέτρα τους. Έτσι για την κακοδαιμονία μας πάντοτε ευθύνονται κάποιοι άλλοι. Οι ξένοι με τους ντόπιους υπηρέτες τους που έχουν κάνει βαλθεί να μας καταστρέψουν.
Στο σημείο αυτό παρεισφρέει η μεταφυσική. Γιατί άραγε θέλουν να μας αφανίσουν; Μα γιατί είμαστε ο περιούσιος λαός, αυτός που ανακάλυψε τη δημοκρατία και έχτισε πολιτισμό, ενώ εκείνοι την ίδια περίοδο ζούσαν στις σπηλιές. Αντί λοιπόν να μας ευγνωμονούν [εμάς τους κληρονόμους του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού ,σύμφωνα με την προσφιλή θεωρία της αδιάσπαστης συνέχειας] για τα πολύτιμα δώρα που τους προσφέραμε, μας τιμωρούν γιατί μας φθονούν.
Βολικές ναρκωτικές ερμηνείες για να μας καθησυχάσουν και ταυτοχρόνως να μας απαλλάξουν από την υποχρέωση του αναστοχασμού για τις επιλογές μας στη διαδρομή του χρόνου. Στο μύλο αυτό ρίχνουν νερό και οι ηγεσίες. Λειτουργώντας με υστεροβουλία επιχειρούν να μεταθέσουν τις δικές τους ευθύνες στις πλάτες άλλων. Πλείστα όσα τα παραδείγματα: Για την Μικρασιατική Καταστροφή φταίνε μόνο οι ξένοι. Για τον εμφύλιο πόλεμο πρωτίστως οι ξένοι. Για τη δικτατορία κυρίως οι ξένοι. Για την εισβολή στην Κύπρο αποκλειστικά οι ξένοι. Εμείς απλώς ήμασταν τα θύματα της ραδιουργίας τους.
Θέλουμε ωστόσο να ξεχνάμε-προφανώς γιατί δεν ταιριάζει με την ηρωική εθνική αφήγηση που έχουμε κατασκευάσει- ότι είναι οι ξένοι που κράτησαν ζωντανή την ελληνική επανάσταση με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, όταν το πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό της χώρας σπαρασσόταν από τις εμφύλιες έριδες, ότι είναι οι ξένοι που σταμάτησαν τον τουρκικό στρατό το 1897 λίγο έξω από την Αθήνα, σώζοντας μας από τους τυχοδιωκτισμούς των «νευροπαθών ψευδοπατριωτών» [Β.Γαβριηλίδης].
Ο διεθνής στίβος δεν είναι ένας χώρος όπου κυκλοφορούν ιδεαλιστές. Το παραμύθι του προλεταριακού διεθνισμού που διακίνησε επί χρόνια ο κρατικοποιημένος μαρξισμός-λενινισμός έχει τελειώσει. Άλλωστε η πιο κραυγαλέα διάψευση του ήταν το δόγμα Μπρέζνιεφ περί «περιορισμένης εθνικής ευθύνης». Οι συμμαχίες κτίζονται πάνω σε κοινά συμφέροντα. Αυτό το ήξερε πολύ καλά ο Ελευθέριος Βενιζέλος και γι αυτό κατάφερε να μεγαλώσει την Ελλάδα επιλέγοντας τους σωστούς συμμάχους τη σωστή στιγμή.
Το αντίπαλο δέος για την Ελλάδα τούτη την ώρα είναι τα διαρθρωτικά προβλήματα της και ο νεοφιλελευθερισμός που ως κυρίαρχη ιδεολογία στα 2/3 του πλανήτη καθορίζει τις προτεραιότητες της οικονομικής πολιτικής στις προβληματικές χώρες. Στοχοποιώντας λάθος εχθρούς [σήμερα τους Γερμανούς, αύριο τους Βρετανούς και μεθαύριο κάποιους άλλους] απλώς παρατείνουμε την παραμονή μας στη ζώνη των ψευαδαισθήσεων.
Δημοσίευση σχολίου