Ακυρώνεται κάθε λογική ελπίδα και προσδοκία Πολλά λέχθηκαν για τις «εντατικές». Άλλα τόσα γράφτηκαν. Το μήνυμα της Χίλαρι Κλίντον έτυχε διφορούμενης υποδοχής. Για τους λίγους… «αθεράπευτους», που ακόμα πιστεύουν ότι από τέτοιες διαδικασίες μπορεί να προκύψει λύση, έγινε δεκτό με ικανοποίηση, αφού ήταν και η μόνη «θετική είδηση» των τελευταίων εβδομάδων....
Σπεύδουν να το ερμηνεύσουν ως «πραγματικά έντονο ενδιαφέρον των ΗΠΑ» και να συμπεράνουν βιαστικά ότι «επομένως είναι βέβαιο ότι κάτι θα γίνει…». Οι περισσότεροι πολιτικοί παρατηρητές, όμως, το αντιμετώπισαν με ειρωνεία και πικρό μειδίαμα... Ακόμη και μέσα στο ίδιο το ΑΚΕΛ, αν και σ’ ασήμαντο βαθμό, προκάλεσε κάποια μικρή αναστάτωση. Διότι φέρνει στην επιφάνεια τις πολύ κακές μνήμες από το τηλεφώνημα Κόλιν Πάουελ στον Δημήτρη Χριστόφια, το 2004.
Οι εντατικές….
Παρά το γεγονός ότι η ίδια η λογική των πολυδιαφημισμένων «εντατικών» ήταν οι δυο ηγέτες «να στρωθούν κάτω μέχρι να βγει καπνός», ο Πρόεδρος Χριστόφιας αναγκάστηκε δυο φορές να διακόψει. Τη μια για να βρεθεί δίπλα στην οικογένεια Χατζηκωστή, την ώρα του δράματος για το χαμό του Άντη και την άλλη για να παρευρεθεί στην κηδεία του. Εξάλλου, ο πόνος και η θλίψη, μαζί με την απορία, οργή και αγανάκτηση, που έφερε η ψυχρή δολοφονία του προικισμένου ηγέτη στο χώρο των κυπριακών Μ.Μ.Ε., επισκίασαν εντελώς την, ήδη, προβληματική διαδικασία των «εντατικών».
Παραταύτα, ο Δημήτρης Χριστόφιας είναι αναγκασμένος από τις ίδιες τις δικές του επιλογές να… «τραβήξει το κουπί». Τώρα πια, όμως, έχει συναίσθηση ότι σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις είναι εναντίον ή τουλάχιστον διαφοροποιούνται ριζικά από αυτή τη διαδικασία. Η συνείδηση, μάλιστα, αυτού του γεγονότος, μαζί με την αίσθηση ότι «ακόμη και ο Νίκος Αναστασιάδης» τον περιμένει πια στη γωνία, αφήνουν ένα και μόνο ερώτημα ανοιχτό: Με ποιον τρόπο θα μπορέσει -αν τελικά μπορέσει- ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να βγει όρθιος από αυτή τη διαδικασία, που χαρακτηρίζεται από τις ίδιες, δυστυχώς, τις δικές του αντιφάσεις; Το μέγιστο που μπορεί να ελπίζει είναι να μπει στην άκρη η προκλητική τουρκική, αναθεωρημένη κιόλας πρόταση. Κάτι τέτοιο, όμως, σημαίνει ότι θα επιστρέψουμε πιο πίσω και από την εκκίνηση. Δηλαδή, στο σημείο όπου υπήρχαν ακόμη οι περιβόητες «αγεφύρωτες διαφορές»…
Το συμπέρασμα
Ωστόσο, δυο πράγματα είναι σίγουρα. Πρώτο, η κοινή γνώμη είναι παγερά αδιάφορη και δεν τρέφει καμία ελπίδα ή αυταπάτη. Στην καλύτερη περίπτωση, θεωρεί ότι «αυτό είναι το καθιερωμένο θέατρο που παίζεται εδώ και χρόνια». Δεύτερο, αυτές οι εντατικές συνομιλίες γίνονται στη σκιά της τουρκικής πρωτοβουλίας, λόγω της υποβολής του πακέτου Νταβούτογλου (πρώτου αλλά και αναθεωρημένου). Όσο και αν η ελληνική πλευρά προσπαθεί να απαγκιστρωθεί από το τελεσίγραφο της τελευταίας στιγμής, που κατέθεσε ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ και εσχάτως ο Αχμέτ Νταβούτογλου, η πραγματικότητα είναι ότι τα τουρκικά έγγραφα αποτελούν σημείο αναφοράς, ή τουλάχιστον σημείο αναφοράς. Τραγική ειρωνεία είναι ότι όλοι αυτοί εδώ στη Λευκωσία, που δεν έπαυαν να προαναγγέλλουν κάποια «τουρκική κίνηση» της τελευταίας στιγμής, που θα έδινε τελική ώθηση για λύση, έχουν ξαφνικά σιγήσει... Όχι μόνο δεν ήρθε κάποιο «αντίδωρο» από τη μεριά του Ερντογάν, αλλά μια τουρκική «τορπίλη» που ακυρώνει κάθε λογική ελπίδα ή προσδοκία.
Η δολοφονία…
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ασχέτως αν τελικά δεν έχει, όπως αποδεικνύεται, κάποιο πολιτικό υπόβαθρο η στυγερή δολοφονία του Άντη Χατζηκωστή, το βέβαιο όμως είναι ότι ήρθε σαν βαρύγδουπη κίνηση αποσταθεροποίησης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, όποια και αν ήταν τα κίνητρα των νυχτοβατών δολοφόνων, πρόκειται για ένα βαρύ πλήγμα στο οικοδόμημα της δημοκρατίας και μια τυφλή, ασύμμετρη απειλή στην ομαλή πολιτική ζωή και στις πολιτικές ελευθερίες. Οι πραγματικές επιπτώσεις αφορούν το ευρύτερο σκηνικό του δημόσιου βίου της χώρας. Μια τρομακτική αίσθηση ανασφάλειας μας έχει κυριεύσει τον τελευταίο καιρό. Η κυρίαρχη εντύπωση είναι ότι ζούμε σε ένα κράτος όπου υποχθόνιοι και εγκληματικοί κύκλοι μπορούν να δρουν ανενόχλητα, και να επιβάλλουν νόμους τυφλής βίας. Ακόμα κι αν δεν έχουν καμιά σχέση ανάμεσά τους, κανείς δεν μπορεί να μη συνδυάσει τα τελευταία εξωφρενικά κρούσματα. Οι νεκροί ξεθάβονται και οι ζωντανοί δολοφονούνται μπροστά στο σπίτι τους.
Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, ιστοσελίδες και ιστότοποι στην Ελλάδα, την Κύπρο και αλλού, αλλά και η ιδιωτική ηλεκτρονική δικτύωση τις μέρες αυτές ανέσυραν στη μνήμη το περίφημο ηλεκτρονικό μνημόνιο του Χοσέ Ντιάζ προς Αλεξάντερ Ντάουνερ, ημερομηνίας 2 Ιουνίου 2009, το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ «χαρακτήριζε» τον Άντη Χατζηκωστή και το συγκρότημα ΔΙΑΣ-ΣΙΓΜΑ ως «εμπόδιο». Μπορεί να είναι «απλή σύμπτωση» ότι όλα τα κρούσματα βίας και αφόρητα εξωφρενικών προκλήσεων στρέφονται εδώ και μερικές εβδομάδες μόνο εναντίον της «μιας πλευράς»; Η καχυποψία, η πικρία και η ανασφάλεια πάντα δημιουργούν μιαν ατμόσφαιρα που… μυρίζει μπαρούτι. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο Πρόεδρος Χριστόφιας υποτίθεται ότι μπαίνει σε καταληκτική διαδικασία διαπραγματεύσεων, οι οποίες θεωρητικά θα αλλάξουν τα πάντα σε αυτή τη χώρα. Πιστεύει άραγε ο ίδιος, έστω κατ’ ελάχιστο, σε μια τέτοια κατάληξη;
Οι αντιφάσεις
ΠΑΡΑΣΥΡΟΜΕΝΟΣ σε αυτή τη διαδικασία διαπιστώνει μια-μια τις ίδιες τις αντιφάσεις του διαβήματός του. Πρώτα, η βοήθεια που θέλησε να δώσει στον σύντροφο Ταλάτ, επιτρέποντας το σκηνικό των καταληκτικών «εντατικών», ενώ δεν υπήρχε στην πραγματικότητα έδαφος, έχει ως αποτέλεσμα την τραβηγμένη πέρα και από τ’ άκρα τουρκική πρόταση. Διότι, αν ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ πρόκειται να χρησιμοποιήσει προεκλογικά την εντύπωση ότι «οι συνομιλίες βρίσκονται σε δρόμο που οδηγεί σε συμφωνία», τότε με την ίδια ακριβώς προεκλογική διάθεση θα έπρεπε να «πλειοδοτήσει». Αφήνοντας άφωνο τον Δημήτρη Χριστόφια, που θα πρέπει να ψελλίζει ότι «όλα αυτά είναι έξω από το πλαίσιο των Η.Ε.». Δεύτερο, οι ίδιες οι δικές του υποχωρήσεις και πρωτοβουλιακές «προσφορές» όχι μόνο δεν βρίσκουν καμία απάντηση από την τουρκική πλευρά, αλλά χρησιμοποιήθηκαν ως βάθρο γι' ακόμα πιο ακραίες απαιτήσεις. Τρίτο, το ίδιο το «επιχείρημα», ότι θα πρέπει να βοηθήσει τον Ταλάτ διότι διαφορετικά έρχεται ο Έρογλου, ακυρώνεται από την ώρα που ο Ταλάτ προσέρχεται με θέσεις που δεν υπολείπονται σε τίποτα των τοποθετήσεων του Έρογλου. Τέταρτο, η ίδια η συγκατάνευσή του σε σκηνικό τελικών διαπραγματεύσεων λογικά του αφαιρεί το δικαίωμα να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχει κοινή βάση. Όμως, οι τουρκικές θέσεις δείχνουν ότι ούτε κατ’ ελάχιστο δεν πέτυχε στις πολύμηνες προσπάθειές του για να «κλειδωθεί» τουλάχιστον η κοινή βάση. Πέμπτο, οι προφανώς απαράδεκτες τουρκικές προτάσεις, εκτός του ότι δικαιώνουν απόλυτα τους επικριτές του από την πλευρά της κυβέρνησης συνεργασίας, οδηγούν φυσιολογικά ακόμα και τον ΔΗΣΥ και τον Νίκο Αναστασιάδη όχι μόνο να κρατήσουν καθαρά αποστάσεις, αλλά και να ασκήσουν για πρώτη φορά κριτική και στο Κυπριακό. Είναι ενδεικτικό ότι αυτές τις μέρες, μιλώντας διαδοχικά σε κομματικές συγκεντρώσεις και στο Πολιτικό Γραφείο του ΔΗΣΥ, ο Νίκος Αναστασιάδης υιοθετεί μια φραστική φόρμουλα, που για χρόνια συνηθίσαμε να ακούμε από χείλη όπως, π.χ., εκείνα του Βάσου Λυσσαρίδη. «Ελπίζω, βέβαια, να διαψευσθούν οι διαπιστώσεις και οι προβλέψεις μας, λέει ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, αλλά αυτές οι διαδικασίες οδηγούν σε ναυάγιο».
Δεν πάει άλλο...
Ο ΠΟΝΟΣ, η βαθύτατη θλίψη, αλλά και οργή και αγανάκτηση από το στυγερό έγκλημα εις βάρος του χαρισματικού ηγέτη μας στο μεγαλύτερο συγκρότημα ΜΜΕ στην Κύπρο κυριεύει το προσκήνιο. Η αίσθηση όλων είναι αυτό που όλοι νιώθουν αμέσως μετά το συγκλονισμό και τη βαθιά συγκίνηση: Δεν πάει άλλο... Εκείνο που «δεν πάει άλλο» δεν είναι πια μόνο η σχέση μας με την κατοχή και την τουρκική πλευρά. Αλλά είναι και η ίδια η κατάσταση πραγμάτων μέσα σε αυτή την πολιτεία, που μοιάζει διάτρητη σαν ξέφραγο αμπέλι. Οι διαπραγματεύσεις που κάνει ο Δ. Χριστόφιας δεν πείθουν σχεδόν κανέναν. Θα μπορούσε, άραγε, η κυβέρνησή του να βρει κάποιες κινήσεις και ενέργειες που να πείσουν ότι μπορεί τουλάχιστον να αντιμετωπίσει την ανομία και τις ασύμμετρες απειλές κατά του κυπριακού Ελληνισμού;
Δημοσίευση σχολίου