Τραγικός ο σύγχρονος άνθρωπος.Οσο κι αν ζεί γερά στο παρόν ,ριζωμένος στέρεα στο σήμερα και στην γύρω του υλική πραγματικότητα, την στερημένη απο αρχές και αξίες ανώτερες και διαυγέστερες, έρχονται στιγμές που νοιώθει ακατανίκητη την ανάγκη να γυρίσει στο χθές.Μια νοσταλγία,ίσως, μια ρομαντική διάθεση τον έλκει ακαταμάχητα προς το απώτερο παρελθόν.Βέβαιο είναι,ακόμα,πως το σήμερα τον κουράζει τον κάνει ώρες-ώρες να πνίγεται και να ασφυκτιά.Ερχονται στιγμές που αισθάνεται ,πως είναι κάτι βαθύτερο ,κάτι περισσότερο απο μοντέρνος,σύγχρονος,βολεμένος στις ανέσεις μιας ρηχής υποκουλτούρας και μιας επίπεδης τεχνολογικής προόδου.Και τότε η ώθηση για μια επιστροφή στις ρίζες του, για μια δημιουργική και ουσιαστική γνωριμία με ο,τι κάποτε ήταν,με ο,τι διαιώνιο και βαθύτερο τον κάνει να ξεχωρίζει γίνεται ανυποχώρητη.Δέσμιος της πιο αδυσώπητης ιδεολογικής τυρρανίας που εγκαθιδρύθηκε ποτέ στο κόσμο...... ,έρμαιο της αχαλίνωτης κραιπάλης προς ο,τι μικρό ,ασήμαντο και τιποτένιο, τυφλά υποταγμένος μέσα στη κόλαση ενός τρόπου ζωής που έχασε καθετί το φυσικό,το γνήσιο,το αυθεντικό,το ωραίο το αληθινό παραδέρνει ασύνειδος μέσα στο χάος ,οδεύει πάνω σε μια ολισθηρή τροχιά που δεν έχει αρχή ,δεν έχει κατεύθυνση,δεν έχει τέλος και το χειρότερο έχει την αυταπάτη ότι προοδεύει και ζει καλύτερα απο πριν.Αυτό το τελευταίο σημείο ,αυτή η παραλυτική ψευδαίσθηση είναι ίσως και το πιο σημαδιακό στοιχείο της κρίσης,της παγκόσμιας ,της πανανθρώπινης κρίσης.Εαν αυτός ο μύθος εξακολουθήσει να υπάρχει για πολύ ,εαν΄,όπως συμβαίνει τώρα η κατεστημένη συμβατική σκέψη δεν αποτινάξει την τυρρανία του δόγματος ,εαν ο ίδιος ο άνθρωπος δεν ενσκήψει βαθιά μέσα του να δει και να συναντήσει την βιωματική ουσία ,τον ομφάλιο λώρο που τον συνδέει με την προγονική του αγνότητα και να βρει απελευθερωμένες τις άυλες αξίες της τιμής,του ηρωισμού, του αγώνα ,τη διέξοδο που θα επιτρέψει την απόδραση απο τη θανάσιμη παγίδα της προιούσας παρακμής ,που τον αιχμαλώτισε τότε πρέπει να δεχθούμε ότι το ανθρώπινο είδος βρίσκεται στα πρόθυρα μιας μεγάλης καταστροφής.
Η απόδραση απο την ιδεολογική μέγγενη της σημερινής απαξίας και η ανακάλυψη του ''άλλου'' πόλου ,σαν πνευματικής θέσης ,απο την οποία θα είναι δυνατή η ανατροπή του καθεστώτους της παρακμής και του θανάτου ,συνιστά το μεγαλύτερο χρέος της ανθρωπότητας και το ύψιστο αίτημα.Αίτημα που ταυτίζεται με το ένσικτο της αυτοσυντήρησης του ανθρώπου .Ο ''άλλος'' πόλος όχι μόνο δεν αποτελεί ''μεταφυσική αναζήτηση'' η χίμαιρα ,αλλά είναι το πιο πραγματικό πράγμα στο κόσμο αφου ταυτίζεται με την ίδια τη φύση μας,με την ίδια την αλήθεια.Αντίθετα το χιμαιρικό θα ήταν ετούτη η κατάσταση ,ετούτο το πνευματικό καθεστώς της υποκρισίας και της διαστροφής,η παρά φύση ζωή μας.
Οι κατακλυσμιαίες αλλαγές που επέρχονται στο πολιτικό χάρτη του πλανήτη μας με την αναδιάταξη του κόσμου σε μεγάλες γεωγραφικές ενότητες ,την διεύρυνση των υπερεθνικισμών σχηματισμών και την παράλληλη έκρηξη του εθνικισμού προετοιμάζουν το έδαφος για την αναπόφευκτη σύγκρουση.
Ο Ηράκλειτος ,ο μέγιστος των φιλοσόφων,κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο πόλεμος,με την έννοια του αγώνα,''πατήρ πάντων εστί''.Είναι δε η εσχατολογική πρόνοια του κοσμογονικού νόμου όταν η ανθρώπινη απρονοησία και ο εγωισμός υπερβαίνουν τα εσκεμμένα και βεβηλώνουν τον έναρχο λόγο.
Τα επόμενα χρόνια θα είναι κρίσιμα και καθοριστικά.
Μέσα στο ζόφο και την απογοήτευση του παρόντος ας αντικρύσουμε το φωτεινό μέλλον και ας συντονίσουμε τα βήματά μας προς την κατεύθυνσή του.Η απαλλαγή μας από φυλετικές ,εθνικιστικές ,γεωγραφικές δογματικές έννοιες και προκαταλήψεις ,η έμβια αναγωγή του έναρχου λόγου της τιμής ,του ηρωισμού, του αγώνα ,της δικαιοσύνης είναι η μόνη και απαραίτητη προυπόθεση για την αποτίναξη των αισθημάτων μειονεξίας που μας διακατέχουν ως λαού αλλά και την αναγέννηση του ανθρώπου.
Το παλαιό αρχαιοελληνικό θαύμα μας οδηγεί στο προορισμό μας.Επιστροφή στις ρίζες.
ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΡΜΙΚΙΑΡΗΣ
Δημοσίευση σχολίου