Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
H επικοινωνιακή διαχείριση της νέας πρωτοβουλίας, που βρίσκεται σ’ εξέλιξη για ελληνοτουρκική προσέγγιση, δεν μπορεί να αποκρύψει τις ενδείξεις που μαρτυρούν ότι η Ελληνική πλευρά έχει μπει σε μια πολύ ολισθηρή οδό, που θα έχει ως τίμημα νέες μεγάλες εθνικές υποχωρήσεις και γεωπολιτική απαξίωσή της έναντι της Τουρκίας.
Η πρώτη ένδειξη είναι η αναφορά του ίδιου του πρωθυπουργού σε ανάγκη υποχωρήσεων, πριν ακόμη από οποιαδήποτε συζήτηση και διαπραγμάτευση, για να ενθαρρύνει την Τουρκική πλευρά να εμπλακεί σοβαρά σε ουσιαστικές συζητήσεις.
Μια δεύτερη ένδειξη είναι οι επανειλημμένες διακηρύξεις από σοβαρούς παράγοντες της κυβερνήσεως, μεταξύ αυτών της αδελφής του πρωθυπουργού, ότι υπάρχει σήμερα μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία για την επίλυση των Ελληνοτουρκικών προβλημάτων. Σε τι συνίσταται ακριβώς αυτή η ιστορική ευκαιρία και από πού προκύπτει η ύπαρξή της; Μήπως έχει παραιτηθεί ο Ερντογάν και συνολικά η Τουρκική πολιτική από τις αυθαίρετες διεκδικήσεις τους έναντι της Ελλάδος; Μήπως εκτιμάται ότι, λόγω οικονομικών και άλλων προβλημάτων, θα πειθαναγκασθεί η Άγκυρα να υποχωρήσει, πιεζόμενη από τους Αμερικανούς συμμάχους;
Βλέπει όμως κανείς ότι η Τουρκία δεν υποχωρεί ούτε σε θέματα που ενδιαφέρουν άμεσα τις ΗΠΑ, όπως η συνεργασία με τη Ρωσία και η ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, παρά το γεγονός ότι η Άγκυρα χρησιμοποιεί το τελευταίο ως διαπραγματευτικό χαρτί για να αποσπάσει ανταλλάγματα.
Μήπως τελικά η «ιστορική ευκαιρία» συνίσταται στην παρουσία σήμερα στην Ελλάδα μιας κυβερνήσεως που είναι έτοιμη να κάνει άλματα στις υποχωρήσεις, στηριζόμενη στην άνετη πλειοψηφία της στη Βουλή, στον έλεγχο των μέσων μαζικής επικοινωνίας και στην ανυπαρξία ουσιαστικής αντιπολιτεύσεως;
Η υποψία αυτή ενισχύεται από την παρουσία σήμερα στο υπουργείο Εξωτερικών ενός υπουργού που είναι της απόλυτης εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού και δεν έχει καμιά δική του πολιτική άποψη για τα Ελληνικά εθνικά θέματα. Αντιθέτως, βαρύνεται από τη γνωστή δήλωση που έκανε, κατ’ εντολή, βεβαίως, του πρωθυπουργού, το 2020, κατά τη διάρκεια των γνωστών Τουρκικών αμφισβητήσεων των Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα. Είχε δηλώσει τότε ότι η Ελλάδα θα υπερασπίσει την εθνική κυριαρχία της, εάν παραβιασθούν τα χωρικά της ύδατα των 6 ναυτικών μιλίων! Η Άγκυρα δεν είχε, βεβαίως, καμιά τέτοια πρόθεση, γιατί αυτό ακριβώς ζητά από την Ελλάδα. Να παραμείνει στα 6 ναυτικά μίλια και να μην επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, όπως έχει δικαίωμα να το πράξει, μονομερώς, με βάση το διεθνές θαλάσσιο δίκαιο.
Η λογική όμως αυτή δεν σημαίνει μόνο απεμπόληση του δικαιώματος της χώρας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα ή μετατροπή του σε θέμα «πολιτικής διαπραγματεύσεως» και παζαριού μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Σημαίνει επίσης αδράνεια της χώρας να υπερασπίσει τα κυριαρχικά δικαιώματά της στην υφαλοκρηπίδα, η οποία, αντιθέτως προς την ΑΟΖ, υπάρχει εξ αρχής και αφ’ εαυτής (ab initio και ipso facto) και χωρίς ανακήρυξη.
Η δήλωση Γεραπετρίτη δεν αναιρέθηκε από τότε επισήμως και η Τουρκική πλευρά τη λαμβάνει, προφανώς, υπ’ όψιν, όταν ζητά να παραμείνει η Ελλάδα προσηλωμένη στη μυστική συμφωνία της Βέρνης μεταξύ Καραμανλή και Ετσεβίτ, του 1976, και στο κοινό ανακοινωθέν Σημίτη – Ντεμιρέλ στη Μαδρίτη, του 1997. Στόχος της Άγκυρας είναι να εμποδίσει την Ελλάδα να ασκήσει τα δικαιώματά της με βάση το διεθνές δίκαιο και να αξιοποιήσει τους ενεργειακούς πόρους στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Όταν, προσφάτως, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν δήλωσε, μετά τη συνάντησή του με τον έλληνα ομόλογό του Γεραπετρίτη, ότι η Τουρκία θέλει «δίκαιο μοίρασμα των πόρων του Αιγαίου», εννοεί, προφανώς και κατ’ εξοχήν, «δίκαιο μοίρασμα των πόρων του Αιγαίου» στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Στο πνεύμα αυτό, η Τουρκική πλευρά, εν όψει του νέου κύκλου συνομιλιών με την Ελληνική πλευρά, έστειλε Τουρκικό ερευνητικό σκάφος νότια του Καστελλορίζου, για να εκπέμψει το μήνυμα ότι η Τουρκία δεν θα δεχθεί εξόρυξη Ελληνικών υδρογονανθράκων ούτε ακόμα νότια της Κρήτης.
Ο Τουρκικός παραλογισμός και μαξιμαλισμός είναι γνωστός και δεν εκπλήττει. Το πρόβλημα όμως δημιουργείται όταν οι Τουρκικοί αυτοί παραλογισμοί έχουν συνέπειες, λόγω της παθητικής στάσεως και της αδράνειας της Ελληνικής πλευράς, και πολύ περισσότερο όταν η Ελληνική πλευρά αποδέχεται συζήτηση πάνω σ’ αυτές τις αυθαίρετες Τουρκικές αξιώσεις.
Οι ανησυχίες ενισχύονται από την παρουσία στο υπουργείο Εξωτερικών ενός άλλου προσώπου, το οποίο θα αναλάβει από Ελληνικής πλευράς τον «πολιτικό διάλογο» με την Τουρκία, τη συζήτηση και τη διαπραγμάτευση δηλαδή των «διαφορών» που προβάλλει η Άγκυρα και στις οποίες ενσωματώνει τις διεκδικήσεις της. Πρόκειται για την υφυπουργό Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, που είναι της απολύτου εμπιστοσύνης της Ντόρας Μπακογιάννη.
Ο πολιτικός διάλογος, μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στη Νέα Υόρκη, θα αρχίσει στις 16 Οκτωβρίου.
Ήδη όμως από τη Νέα Υόρκη και τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ήρθε το πρώτο μήνυμα του πώς αντιλαμβάνεται η Τουρκική πλευρά τη νέα προσπάθεια Ελληνοτουρκικής προσεγγίσεως. Ο Τούρκος Πρόεδρος ζήτησε, από το βήμα της Γενικής Συνελεύσεως, την αναγνώριση του ψευδοκράτους, θεωρώντας ότι το Κυπριακό είναι άλλο θέμα και δεν αποτελεί μέρος των Ελληνοτουρκικών προβλημάτων. Προφανώς εκτίμησε ότι η Ελληνική πλευρά δεν θα έθετε σε κίνδυνο τον νέο διάλογο για χάρη του Κυπριακού. Η αποστασιοποίηση από το Κυπριακό της κυβερνήσεως, ανεξάρτητα από τη ρητορική, δεν είναι μυστικό για κανέναν ενδιαφερόμενο στο Κυπριακό!
Ήρθαν, μετά, πληροφορίες για επικείμενη Ελληνοτουρκική συμφωνία στο Μεταναστευτικό. Η Άγκυρα επισείει την απειλή απελάσεως στα Ελληνοτουρκικά σύνορα 500.000 Σύρων, που είναι στην Κωνσταντινούπολη και τους οποίους θέλει ο Ερντογάν να απομακρύνει από εκεί. Ήρθε η ώρα για τον Ερντογάν να εξαργυρώσει την εργαλειοποίηση του Μεταναστευτικού. Όχι μόνο για χρήματα αλλά και για διπλωματικές παραχωρήσεις από την Ευρώπη. Η τελωνειακή αναβάθμιση θεωρείται ήδη δεδομένη. Το ζητούμενο τώρα είναι να πάρει και την άρση της βίζας για όλους τους Τούρκους υπηκόους.
Η Ελλάδα πρωτοστατεί, σε συνεργασία με τη Γερμανία. Τι σημαίνει όμως η άρση της βίζας για την άμυνα του Αιγαίου, όταν θα μπορεί κάθε Τούρκος υπήκοος να κυκλοφορεί στα νησιά και σε όλη, άλλωστε, την Ελλάδα χωρίς βίζα; Τι σημαίνει για την Ελλάδα ως σύνορο της Ευρώπης, όταν το σύνορο θα μετατεθεί στην Τουρκία, που θα προβάλλεται ως δήθεν «προστάτης» της Ευρώπης και οι υπήκοοί της θα κυκλοφορούν ελεύθερα σ’ όλη την Ευρώπη, χωρίς να είναι χώρα-μέλος;
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
H επικοινωνιακή διαχείριση της νέας πρωτοβουλίας, που βρίσκεται σ’ εξέλιξη για ελληνοτουρκική προσέγγιση, δεν μπορεί να αποκρύψει τις ενδείξεις που μαρτυρούν ότι η Ελληνική πλευρά έχει μπει σε μια πολύ ολισθηρή οδό, που θα έχει ως τίμημα νέες μεγάλες εθνικές υποχωρήσεις και γεωπολιτική απαξίωσή της έναντι της Τουρκίας.
Η πρώτη ένδειξη είναι η αναφορά του ίδιου του πρωθυπουργού σε ανάγκη υποχωρήσεων, πριν ακόμη από οποιαδήποτε συζήτηση και διαπραγμάτευση, για να ενθαρρύνει την Τουρκική πλευρά να εμπλακεί σοβαρά σε ουσιαστικές συζητήσεις.
Μια δεύτερη ένδειξη είναι οι επανειλημμένες διακηρύξεις από σοβαρούς παράγοντες της κυβερνήσεως, μεταξύ αυτών της αδελφής του πρωθυπουργού, ότι υπάρχει σήμερα μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία για την επίλυση των Ελληνοτουρκικών προβλημάτων. Σε τι συνίσταται ακριβώς αυτή η ιστορική ευκαιρία και από πού προκύπτει η ύπαρξή της; Μήπως έχει παραιτηθεί ο Ερντογάν και συνολικά η Τουρκική πολιτική από τις αυθαίρετες διεκδικήσεις τους έναντι της Ελλάδος; Μήπως εκτιμάται ότι, λόγω οικονομικών και άλλων προβλημάτων, θα πειθαναγκασθεί η Άγκυρα να υποχωρήσει, πιεζόμενη από τους Αμερικανούς συμμάχους;
Βλέπει όμως κανείς ότι η Τουρκία δεν υποχωρεί ούτε σε θέματα που ενδιαφέρουν άμεσα τις ΗΠΑ, όπως η συνεργασία με τη Ρωσία και η ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, παρά το γεγονός ότι η Άγκυρα χρησιμοποιεί το τελευταίο ως διαπραγματευτικό χαρτί για να αποσπάσει ανταλλάγματα.
Μήπως τελικά η «ιστορική ευκαιρία» συνίσταται στην παρουσία σήμερα στην Ελλάδα μιας κυβερνήσεως που είναι έτοιμη να κάνει άλματα στις υποχωρήσεις, στηριζόμενη στην άνετη πλειοψηφία της στη Βουλή, στον έλεγχο των μέσων μαζικής επικοινωνίας και στην ανυπαρξία ουσιαστικής αντιπολιτεύσεως;
Η υποψία αυτή ενισχύεται από την παρουσία σήμερα στο υπουργείο Εξωτερικών ενός υπουργού που είναι της απόλυτης εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού και δεν έχει καμιά δική του πολιτική άποψη για τα Ελληνικά εθνικά θέματα. Αντιθέτως, βαρύνεται από τη γνωστή δήλωση που έκανε, κατ’ εντολή, βεβαίως, του πρωθυπουργού, το 2020, κατά τη διάρκεια των γνωστών Τουρκικών αμφισβητήσεων των Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα. Είχε δηλώσει τότε ότι η Ελλάδα θα υπερασπίσει την εθνική κυριαρχία της, εάν παραβιασθούν τα χωρικά της ύδατα των 6 ναυτικών μιλίων! Η Άγκυρα δεν είχε, βεβαίως, καμιά τέτοια πρόθεση, γιατί αυτό ακριβώς ζητά από την Ελλάδα. Να παραμείνει στα 6 ναυτικά μίλια και να μην επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, όπως έχει δικαίωμα να το πράξει, μονομερώς, με βάση το διεθνές θαλάσσιο δίκαιο.
Η λογική όμως αυτή δεν σημαίνει μόνο απεμπόληση του δικαιώματος της χώρας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα ή μετατροπή του σε θέμα «πολιτικής διαπραγματεύσεως» και παζαριού μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Σημαίνει επίσης αδράνεια της χώρας να υπερασπίσει τα κυριαρχικά δικαιώματά της στην υφαλοκρηπίδα, η οποία, αντιθέτως προς την ΑΟΖ, υπάρχει εξ αρχής και αφ’ εαυτής (ab initio και ipso facto) και χωρίς ανακήρυξη.
Η δήλωση Γεραπετρίτη δεν αναιρέθηκε από τότε επισήμως και η Τουρκική πλευρά τη λαμβάνει, προφανώς, υπ’ όψιν, όταν ζητά να παραμείνει η Ελλάδα προσηλωμένη στη μυστική συμφωνία της Βέρνης μεταξύ Καραμανλή και Ετσεβίτ, του 1976, και στο κοινό ανακοινωθέν Σημίτη – Ντεμιρέλ στη Μαδρίτη, του 1997. Στόχος της Άγκυρας είναι να εμποδίσει την Ελλάδα να ασκήσει τα δικαιώματά της με βάση το διεθνές δίκαιο και να αξιοποιήσει τους ενεργειακούς πόρους στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Όταν, προσφάτως, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν δήλωσε, μετά τη συνάντησή του με τον έλληνα ομόλογό του Γεραπετρίτη, ότι η Τουρκία θέλει «δίκαιο μοίρασμα των πόρων του Αιγαίου», εννοεί, προφανώς και κατ’ εξοχήν, «δίκαιο μοίρασμα των πόρων του Αιγαίου» στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Στο πνεύμα αυτό, η Τουρκική πλευρά, εν όψει του νέου κύκλου συνομιλιών με την Ελληνική πλευρά, έστειλε Τουρκικό ερευνητικό σκάφος νότια του Καστελλορίζου, για να εκπέμψει το μήνυμα ότι η Τουρκία δεν θα δεχθεί εξόρυξη Ελληνικών υδρογονανθράκων ούτε ακόμα νότια της Κρήτης.
Ο Τουρκικός παραλογισμός και μαξιμαλισμός είναι γνωστός και δεν εκπλήττει. Το πρόβλημα όμως δημιουργείται όταν οι Τουρκικοί αυτοί παραλογισμοί έχουν συνέπειες, λόγω της παθητικής στάσεως και της αδράνειας της Ελληνικής πλευράς, και πολύ περισσότερο όταν η Ελληνική πλευρά αποδέχεται συζήτηση πάνω σ’ αυτές τις αυθαίρετες Τουρκικές αξιώσεις.
Οι ανησυχίες ενισχύονται από την παρουσία στο υπουργείο Εξωτερικών ενός άλλου προσώπου, το οποίο θα αναλάβει από Ελληνικής πλευράς τον «πολιτικό διάλογο» με την Τουρκία, τη συζήτηση και τη διαπραγμάτευση δηλαδή των «διαφορών» που προβάλλει η Άγκυρα και στις οποίες ενσωματώνει τις διεκδικήσεις της. Πρόκειται για την υφυπουργό Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, που είναι της απολύτου εμπιστοσύνης της Ντόρας Μπακογιάννη.
Ο πολιτικός διάλογος, μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στη Νέα Υόρκη, θα αρχίσει στις 16 Οκτωβρίου.
Ήδη όμως από τη Νέα Υόρκη και τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ήρθε το πρώτο μήνυμα του πώς αντιλαμβάνεται η Τουρκική πλευρά τη νέα προσπάθεια Ελληνοτουρκικής προσεγγίσεως. Ο Τούρκος Πρόεδρος ζήτησε, από το βήμα της Γενικής Συνελεύσεως, την αναγνώριση του ψευδοκράτους, θεωρώντας ότι το Κυπριακό είναι άλλο θέμα και δεν αποτελεί μέρος των Ελληνοτουρκικών προβλημάτων. Προφανώς εκτίμησε ότι η Ελληνική πλευρά δεν θα έθετε σε κίνδυνο τον νέο διάλογο για χάρη του Κυπριακού. Η αποστασιοποίηση από το Κυπριακό της κυβερνήσεως, ανεξάρτητα από τη ρητορική, δεν είναι μυστικό για κανέναν ενδιαφερόμενο στο Κυπριακό!
Ήρθαν, μετά, πληροφορίες για επικείμενη Ελληνοτουρκική συμφωνία στο Μεταναστευτικό. Η Άγκυρα επισείει την απειλή απελάσεως στα Ελληνοτουρκικά σύνορα 500.000 Σύρων, που είναι στην Κωνσταντινούπολη και τους οποίους θέλει ο Ερντογάν να απομακρύνει από εκεί. Ήρθε η ώρα για τον Ερντογάν να εξαργυρώσει την εργαλειοποίηση του Μεταναστευτικού. Όχι μόνο για χρήματα αλλά και για διπλωματικές παραχωρήσεις από την Ευρώπη. Η τελωνειακή αναβάθμιση θεωρείται ήδη δεδομένη. Το ζητούμενο τώρα είναι να πάρει και την άρση της βίζας για όλους τους Τούρκους υπηκόους.
Η Ελλάδα πρωτοστατεί, σε συνεργασία με τη Γερμανία. Τι σημαίνει όμως η άρση της βίζας για την άμυνα του Αιγαίου, όταν θα μπορεί κάθε Τούρκος υπήκοος να κυκλοφορεί στα νησιά και σε όλη, άλλωστε, την Ελλάδα χωρίς βίζα; Τι σημαίνει για την Ελλάδα ως σύνορο της Ευρώπης, όταν το σύνορο θα μετατεθεί στην Τουρκία, που θα προβάλλεται ως δήθεν «προστάτης» της Ευρώπης και οι υπήκοοί της θα κυκλοφορούν ελεύθερα σ’ όλη την Ευρώπη, χωρίς να είναι χώρα-μέλος;
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου