Δημοσιεύεται στην εφημερίδα Independent άρθρο γνώμης του Denis McShane, πρώην υφυπουργού Εξωτερικών για την Ευρώπη (2002-2005) επί κυβέρνησης του Άντονι Μπλερ (Blair) για τις τελευταίες εξελίξεις που αφορούν το Βρετανικό Μουσείο (ΒΜ), όπου βρίσκονται τα κλεμμένα Μάρμαρα του Παρθενώνα.
Μεταξύ άλλων, ο συντάκτης, που είναι καταπέλτης για όσους ευθύνονται για το μεγάλο σκάνδαλο, αναφέρει:
«Υπάρχει κανένας θεσμός που να είναι συνυφασμένος με την αυτοεικόνα σπουδαιότητας του βρετανικού κατεστημένου που να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στον σκοπό του;
Η αστυνομία, ο στρατός, τα μαιευτήρια του NHS, το BBC, η έντιμη κυβέρνηση, το υπουργείο Εξωτερικών, το κοινοβούλιο – όλοι οι πυλώνες της εγωκεντρικής μας αυταρέσκειας είναι πλέον παγκόσμιος περίγελος. Το τελευταίο σύμβολο που κατέρρευσε είναι το Βρετανικό Μουσείο.
Είναι αδύνατο να παρακολουθήσει κανείς τις ανατροπές της υπόθεσης των κλεμμένων έργων τέχνης από το μουσείο, υπό την ανίκανη ηγεσία και την αυτοαναφορική διεύθυνσή του» σημειώνει το δημοσίευμα επικρίνοντας στη συνέχεια το συμβούλιο των διαχειριστών του ΒΜ.
Αναφέρει τα εξής:
«Υπάρχουν διάφορες Dames, συμπεριλαμβανομένης μιας πρώην High Mistress του St Paul’s School – ο πρόεδρος των διαχειριστών, George Osborne, πήγε στο St Paul’s για αγόρια. Ο Philipp Hildebrand, μεγάλο κεφάλι στην επενδυτική εταιρεία BlackRock, η οποία πλήρωσε τον Osborne 650.000 λίρες, είναι διαχειριστής.
Στη συνέχεια, υπάρχει η αγαπημένη κλασικίστρια όλων, η Mary Beard, η οποία τουλάχιστον γνωρίζει κάτι για τα ελληνιστικά έργα τέχνης.
Ο Γερμανός διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου, ο Hartwig Fischer, έδειξε ότι είναι καλός Ρωμαίος, καθώς έπεσε στο σπαθί του για να προστατεύσει τους ζάμπλουτους εγωπαθείς διαχειριστές που ελέγχουν το μουσείο […]
Έστειλαν στοιχεία για τα εγκλήματα, αλλά, όπως και άλλοι ατιμασμένοι στυλοβάτες του βρετανικού κατεστημένου, το Βρετανικό Μουσείο επιδόθηκε σε επιχείρηση πλήρους συγκάλυψης, προσβάλλοντας και δυσφημίζοντας τους πληροφοριοδότες. Ο Fischer επρόκειτο να φύγει ούτως ή άλλως αυτό το φθινόπωρο. Το νούμερο δύο του ανέλαβε άλλα καθήκοντα, με τον πατροπαράδοτο τρόπο συγκάλυψης των αποτυχιών του κατεστημένου.
Ωστόσο, τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης -ιδίως το BBC- είναι μέχρι στιγμής συνένοχα στο σκάνδαλο. Το μόνο πράγμα στο οποίο δεν γίνεται ποτέ αναφορά είναι η μεγαλύτερη κλεμμένη συλλογή έργων τέχνης του Βρετανικού Μουσείου: τα ‘Ελγίνεια Μάρμαρα’ ηλικίας 2.500 ετών, τα οποία είναι πλέον επισήμως γνωστά ως Μάρμαρα του Παρθενώνα.
Τα μάρμαρα έχουν μια εκπληκτική δύναμη επί του αγγλικού κατεστημένου. Απόλυτα λογικοί, καλλιεργημένοι καθηγητές και οι υπεύθυνοι για τον πολιτισμό της κυβέρνησης δειλιάζουν σε κάθε υπόνοια ότι η Βρετανία θα μπορούσε να επανορθώσει τη μεγαλύτερη πράξη αυτοκρατορικής λεηλασίας και πολιτιστικού βανδαλισμού στη βρετανική, και πράγματι στην ευρωπαϊκή, ιστορία.
Στο ξεκίνημα της κυβέρνησης του Tony Blair το 1997, βρέθηκα σε ένα αυτοκίνητο με τον νεοδιορισθέντα υπουργό Πολιτισμού, Chris Smith. Ήταν ένας παλιός φίλος, που ανήκε στην ίδια γενιά η οποία ως φοιτητές έκαναν ωτοστόπ στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1960 και θαύμαζαν με δέος το μεγαλείο των κτιρίων και των γλυπτών στη γενέτειρα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, της φιλοσοφίας, του θεάτρου και της δημοκρατίας.
Θεωρείτο τότε δεδομένο, το 1997, ότι τώρα που οι φιλισταϊκές κυβερνήσεις του James Callaghan, της Margaret Thatcher και του John Major βρίσκονταν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, η γενναία και τολμηρή κυβέρνηση των Νέων Εργατικών θα συμφωνούσε με την αγγλόφιλη σταρ του κινηματογράφου, Μελίνα Μερκούρη, την κορυφαία υπουργό Πολιτισμού της Ελλάδας, ότι τα μάρμαρα θα έπρεπε να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, εκεί όπου ανήκαν.
Ρώτησα τον Chris τι διακανονισμοί θα γίνονταν για την επιστροφή τους. Πάγωσε από τρόμο. “Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ Denis, μην αναφέρεις τα μάρμαρα στο κοινοβούλιο και μην αναφέρεις το ενδιαφέρον σου σε κανέναν στο Νο 10”. Δεν χρειάστηκε να μου εξηγήσει το γιατί. Η επιτυχία του Blair βασιζόταν εν μέρει στη μεγαλοφυή του αποπλάνηση του κατεστημένου […]Και ο Smith ήξερε ότι αν πήγαινε στον Blair και ζητούσε την επιστροφή των Mαρμάρων η υπουργική του καριέρα θα τελείωνε σύντομα.
Κανείς δεν γνωρίζει τον σημερινό υπουργό Πολιτισμού. Αυτός ή αυτή δεν έχει κανένα εθνικό προφίλ. Υπάρχει μια ευγενική καμπάνια για την επιστροφή των μαρμάρων, αλλά δυσκολεύονται να βρουν ακρόαση από τους μελλοντικούς υπουργούς των Εργατικών.
Και οι Εργατικοί έχουν παραμείνει περιέργως σιωπηλοί στην απαίτηση να αναληφθεί δράση για τις κλοπές, παρά το γεγονός ότι το διοικητικό συμβούλιο του Βρετανικού Μουσείου είναι γεμάτο με βαθύπλουτους επιχειρηματίες που βρίσκονται αρκετά κοντά στο κόμμα των Συντηρητικών και επικεφαλής του είναι ένας πρώην υπουργός Οικονομικών των Συντηρητικών που επέβαλε λιτότητα στη Βρετανία για να μας προσφέρει τη δεκαετία με τις χειρότερες επιδόσεις του Ηνωμένου Βασιλείου εδώ και αιώνες.
Όλα τα μάρμαρα πριονίστηκαν ή πετσοκόπηκαν με τσεκούρια στις αρχές του 19ου αιώνα από έναν συφιλιδικό μικρό αριστοκράτη των Τόρηδων, τον Λόρδο Έλγιν. Ισχυρίστηκε ότι είχε γραπτή άδεια από τους Τούρκους κατακτητές της Αθήνας, αλλά δεν υπάρχει καμία απόδειξη τέτοιου εγγράφου.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό θα είχε τόση εγκυρότητα όση και μια άδεια που εκδόθηκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από έναν Γερμανό διοικητή στην κατεχόμενη Γαλλία προς κάποιον ξένο που ήθελε να κλέψει ανεκτίμητη γαλλική τέχνη» σημειώνει το άρθρο περιγράφοντας ακολούθως πως ο Έλγιν μετέφερε τα Γλυπτά του Παρθενώνα στο ΗΒ και τα πώλησε στη συνέχεια στη βρετανική κυβέρνηση «και, έκτοτε, υπουργοί και καθηγητές υπερασπίζονται τη λεηλασία και το πλιάτσικο».
«Η Ελλάδα είναι πλέον μια εδραιωμένη δημοκρατία και αξίζει να αντιμετωπίζεται με λίγο σεβασμό, όχι με την περιφρόνηση των πολιτικών που βοήθησαν στην προώθηση του Brexit.
Το Λονδίνο έχει λίγους φίλους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η επανεκλεγμένη κεντροδεξιά κυβέρνηση της Ελλάδας έχει πολλούς. Έχουν γίνει πολλές προτάσεις για την εξεύρεση λύσεων χρησιμοποιώντας τις απίστευτες δυνατότητες τεχνητής νοημοσύνης της σύγχρονης αρχαιολογίας για να στείλουμε τα παράνομα μάρμαρα του Λονδίνου πίσω εκεί που ανήκουν, φέρνοντας συγχρόνως ένα νέο ρεύμα ελληνιστικών αντικειμένων στο Λονδίνο και δημιουργώντας ακριβή αντίγραφα για να τα θαυμάζουν οι τουρίστες.
Δεν θα συμβεί υπό το σημερινό κατεστημένο, αλλά η μεγαλύτερη πράξη πολιτιστικής λεηλασίας στην ευρωπαϊκή ιστορία θα διορθωθεί κάποια στιγμή» καταλήγει.
Σημειώνουμε οτι ο McShane παραιτήθηκε από βουλευτής το 2012 και εν συνεχεία καταδικάστηκε το 2013 για δήλωση ψευδών εξόδων.
Δημοσίευση σχολίου