-overlay.jpg)
Του Ευθ. Π. Πέτρου
ΕΙΧΑΜΕ ήδη επισημάνει, κατά την διάρκεια της μακράς προεκλογικής περιόδου, ότι ούτε από την Νέα Δημοκρατία ούτε από άλλο εκ των λεγομένων «μεγάλων» κομμάτων ακούσαμε κάποια εξαγγελία που να αφορούσε στα εθνικά θέματα.
Για την Κύπρο, ούτε συζήτησις! Αλλά και κατά την παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων της Κυβερνήσεως, ουδεμία αναφορά εγένετο στις προθέσεις της όσον αφορά στην διαχείριση των εθνικών θεμάτων.
Υπήρχαν βεβαίως υποψίες. Υπήρχαν ενδείξεις. Ο κ. Γιώργος Γεραπετρίτης, ο οποίος, αν και εξωκοινοβουλευτικός, ενελίχθηκε στην επίζηλη θέση του υπουργού Εξωτερικών, είχε σχολιάσει κατά το παρελθόν –από της θέσεως του υπουργού Επικρατείας– τις τουρκικές κινήσεις για έρευνες στο Αιγαίο, θέτοντας τις «κόκκινες γραμμές» της χώρας μας στα έξι μίλια των χωρικών μας υδάτων. Ο ίδιος εν συνεχεία και, από την νέα του θέση, ανεφέρθη στην υποστήριξη της εθνικής μας κυριαρχίας, αλλά δεν είπε ούτε λέξη για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα που εκτείνονται σε όλον το θαλάσσιο χώρο που υπόκειται στο FIR Αθηνών και στην ελληνική περιοχή ευθύνης ερεύνης και διασώσεως.
Θα μπορούσε θα ισχυρισθεί κανείς ότι οι υποψίες που εγείροντο από τις δηλώσεις αυτές είναι «υπερβολικές» και να τις απέδιδε σε κακοπιστία. Επισήμως άλλως τε η Κυβέρνησις δεν είχε ανακοινώσει τίποτε. Ούτε βεβαίως είχε ζητήσει την έγκριση του ελληνικού λαού για οποιαδήποτε αλλαγή στην παγία εθνική πολιτική του «δεν διεκδικούμε μεν, αλλά και δεν υποχωρούμε.» Αυτήν την έκφραση είχε χρησιμοποιήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήδη από το 1974 και ως προς το «δεν υποχωρούμε», η συναίνεσις ήταν πανεθνική. Και ας μας επιτραπεί να συμπεράνουμε ότι παραμένει έτσι.
Προφανώς όμως και δεν είναι για τον κ. Μητσοτάκη. Ο οποίος επέλεξε την προχθεσινή τηλεοπτική του παρουσία για να μας πληροφορήσει ότι ο ίδιος είναι έτοιμος να προχωρήσει σε υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας. Η «Εστία» το έγραψε και χθες, αλλά θα επαναλάβουμε και σήμερα τα λόγια του, τα οποία δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας: «Είναι προς όφελος της Ελλάδας να επιλύσει με δίκαιο τρόπο και με γνώμονα τα διεθνές δίκαιο να λύσει τη μεγάλη διαφορά με την Τουρκία; Η απάντηση είναι ναί. Οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί να συνεπάγεται κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις που μπορεί να αποτελούν την αφετηρία της διαπραγμάτευσης».
Υποχωρήσεις με την «αφετηρία της διαπραγμάτευσης»! Είναι τακτική αυτή; Αλλά ούτως ή άλλως, εάν ο κ. Μητσοτάκης εσκόπευε να προβεί σε «κάποιες υποχωρήσεις», για ποιόν λόγο δεν το έθεσε προεκλογικά στους ψηφοφόρους; Θα έπαιρνε το εντυπωσιακό 41% αν είχε καταστήσει σαφείς τις προθέσεις του;
Αλλά όχι μόνον δεν ερώτησε τους Έλληνες, δεν ερώτησε ούτε την Βουλή! Η ψήφος εμπιστοσύνης την οποία έλαβε αναφέρεται στα όσα περιελαμβάνοντο στις προγραμματικές του δηλώσεις. Όπου περί υποχωρήσεων, ούτε λέξις. Θα μου πείτε, ακόμη και αν είχε προαναγγείλει τις προθέσεις του περί «υποχωρήσεων», θα υπήρχε κάποιος εκ των 158 βουλευτών του που θα τον κατεψήφιζε;
Σίγουρα όχι, αλλά αυτό εμπίπτει στην ουδόλως δημοκρατική πρακτική όλων των ελληνικών κομμάτων που θέλουν τους βουλευτές πειθήνιους χειροκροτητές των αρχηγών τους. Οπότε το ερώτημα παραμένει: Ποιόν ρωτήσατε, κ. Πρωθυπουργέ;
Ακούσαμε όμως και τον υπουργό Επικρατείας, τον κ. Μάκη Βορίδη, να υποστηρίζει ότι το «δεν έχω να συζητήσω τίποτε, τα θέλω όπως τα θέλω εγώ, ποτέ δεν ήταν θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.» Και ποια ήταν εν τοιαύτη περιπτώσει η θέσις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής; Το «υποχωρώ»; Αλλά συνεχίζοντας ο ίδιος μας επληροφόρησε ακόμη: «Προφανώς όταν φέρνω μια συζήτηση για επίλυση διαφοράς και δέχομαι ότι αυτή αποτελεί διαφορά, το πνεύμα στη συζήτηση πρέπει να είναι πνεύμα επιλύσεως της διαφοράς». Διερωτήθηκε δε αν «κανείς δεν κάνει μισό πόντο πίσω, τότε τι πας να κάνεις;». Μήπως να μας ενημέρωνε αν η Τουρκία έχει κάνει «μισό πόντο πίσω»; Αν έχει άρει το «casus belli» ή αν έστω έχει δείξει πρόθεση να κάνει υποχωρήσεις όπως έχει κάνει ο Έλλην Πρωθυπουργός; Φυσικά και οι Τούρκοι δεν έχουν αποκαλύψει τις προθέσεις τους. Μόνον τις διεκδικήσεις τους. Κάτι περισσότερο ξέρουν προφανώς, όσον αφορά στον τρόπο διεξαγωγής διαπραγματεύσεων…
Για την Κύπρο, ούτε συζήτησις! Αλλά και κατά την παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων της Κυβερνήσεως, ουδεμία αναφορά εγένετο στις προθέσεις της όσον αφορά στην διαχείριση των εθνικών θεμάτων.
Υπήρχαν βεβαίως υποψίες. Υπήρχαν ενδείξεις. Ο κ. Γιώργος Γεραπετρίτης, ο οποίος, αν και εξωκοινοβουλευτικός, ενελίχθηκε στην επίζηλη θέση του υπουργού Εξωτερικών, είχε σχολιάσει κατά το παρελθόν –από της θέσεως του υπουργού Επικρατείας– τις τουρκικές κινήσεις για έρευνες στο Αιγαίο, θέτοντας τις «κόκκινες γραμμές» της χώρας μας στα έξι μίλια των χωρικών μας υδάτων. Ο ίδιος εν συνεχεία και, από την νέα του θέση, ανεφέρθη στην υποστήριξη της εθνικής μας κυριαρχίας, αλλά δεν είπε ούτε λέξη για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα που εκτείνονται σε όλον το θαλάσσιο χώρο που υπόκειται στο FIR Αθηνών και στην ελληνική περιοχή ευθύνης ερεύνης και διασώσεως.
Θα μπορούσε θα ισχυρισθεί κανείς ότι οι υποψίες που εγείροντο από τις δηλώσεις αυτές είναι «υπερβολικές» και να τις απέδιδε σε κακοπιστία. Επισήμως άλλως τε η Κυβέρνησις δεν είχε ανακοινώσει τίποτε. Ούτε βεβαίως είχε ζητήσει την έγκριση του ελληνικού λαού για οποιαδήποτε αλλαγή στην παγία εθνική πολιτική του «δεν διεκδικούμε μεν, αλλά και δεν υποχωρούμε.» Αυτήν την έκφραση είχε χρησιμοποιήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήδη από το 1974 και ως προς το «δεν υποχωρούμε», η συναίνεσις ήταν πανεθνική. Και ας μας επιτραπεί να συμπεράνουμε ότι παραμένει έτσι.
Προφανώς όμως και δεν είναι για τον κ. Μητσοτάκη. Ο οποίος επέλεξε την προχθεσινή τηλεοπτική του παρουσία για να μας πληροφορήσει ότι ο ίδιος είναι έτοιμος να προχωρήσει σε υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας. Η «Εστία» το έγραψε και χθες, αλλά θα επαναλάβουμε και σήμερα τα λόγια του, τα οποία δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας: «Είναι προς όφελος της Ελλάδας να επιλύσει με δίκαιο τρόπο και με γνώμονα τα διεθνές δίκαιο να λύσει τη μεγάλη διαφορά με την Τουρκία; Η απάντηση είναι ναί. Οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί να συνεπάγεται κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις που μπορεί να αποτελούν την αφετηρία της διαπραγμάτευσης».
Υποχωρήσεις με την «αφετηρία της διαπραγμάτευσης»! Είναι τακτική αυτή; Αλλά ούτως ή άλλως, εάν ο κ. Μητσοτάκης εσκόπευε να προβεί σε «κάποιες υποχωρήσεις», για ποιόν λόγο δεν το έθεσε προεκλογικά στους ψηφοφόρους; Θα έπαιρνε το εντυπωσιακό 41% αν είχε καταστήσει σαφείς τις προθέσεις του;
Αλλά όχι μόνον δεν ερώτησε τους Έλληνες, δεν ερώτησε ούτε την Βουλή! Η ψήφος εμπιστοσύνης την οποία έλαβε αναφέρεται στα όσα περιελαμβάνοντο στις προγραμματικές του δηλώσεις. Όπου περί υποχωρήσεων, ούτε λέξις. Θα μου πείτε, ακόμη και αν είχε προαναγγείλει τις προθέσεις του περί «υποχωρήσεων», θα υπήρχε κάποιος εκ των 158 βουλευτών του που θα τον κατεψήφιζε;
Σίγουρα όχι, αλλά αυτό εμπίπτει στην ουδόλως δημοκρατική πρακτική όλων των ελληνικών κομμάτων που θέλουν τους βουλευτές πειθήνιους χειροκροτητές των αρχηγών τους. Οπότε το ερώτημα παραμένει: Ποιόν ρωτήσατε, κ. Πρωθυπουργέ;
Ακούσαμε όμως και τον υπουργό Επικρατείας, τον κ. Μάκη Βορίδη, να υποστηρίζει ότι το «δεν έχω να συζητήσω τίποτε, τα θέλω όπως τα θέλω εγώ, ποτέ δεν ήταν θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.» Και ποια ήταν εν τοιαύτη περιπτώσει η θέσις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής; Το «υποχωρώ»; Αλλά συνεχίζοντας ο ίδιος μας επληροφόρησε ακόμη: «Προφανώς όταν φέρνω μια συζήτηση για επίλυση διαφοράς και δέχομαι ότι αυτή αποτελεί διαφορά, το πνεύμα στη συζήτηση πρέπει να είναι πνεύμα επιλύσεως της διαφοράς». Διερωτήθηκε δε αν «κανείς δεν κάνει μισό πόντο πίσω, τότε τι πας να κάνεις;». Μήπως να μας ενημέρωνε αν η Τουρκία έχει κάνει «μισό πόντο πίσω»; Αν έχει άρει το «casus belli» ή αν έστω έχει δείξει πρόθεση να κάνει υποχωρήσεις όπως έχει κάνει ο Έλλην Πρωθυπουργός; Φυσικά και οι Τούρκοι δεν έχουν αποκαλύψει τις προθέσεις τους. Μόνον τις διεκδικήσεις τους. Κάτι περισσότερο ξέρουν προφανώς, όσον αφορά στον τρόπο διεξαγωγής διαπραγματεύσεων…
Δημοσίευση σχολίου