του Κ. Κυριακόπουλου
Το κάψιμο του Κορανίου στην Σουηδική πρωτεύουσα, φαίνεται ότι θα αναστείλει επ’ αόριστον τις προσπάθειες της Ουάσιγκτον για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Ο Ερντογάν αποκλείεται σε αυτήν την φάση να δώσει την συγκατάθεσή του για την ένταξη της Σουηδίας στην Ατλαντική Συμμαχία…
Πρακτικά λοιπόν, ο μόνος που ωφελείται από αυτήν την εξέλιξη, είναι η ίδια η Τουρκία η οποία εξασφαλίζει για λογαριασμό της μια σημαντική πίστωση χρόνου προκειμένου να την αξιοποιήσει «παραγωγικά», να κλιμακώσει και να διευρύνει έτι περεταίρω τις πιέσεις της, ούτως ώστε να αποσπάσει κρίσιμα ανταλλάγματα από τους Αμερικανούς, ενώ οι ίδιοι οι Αμερικανοί έχουν ένα πρώτης τάξεως πρόσχημα που θα τους επιτρέψει να αναστείλουν τις δικές τους πιέσεις και να λειτουργήσουν με ανεκτικότητα και μεγάλες «εκπτώσεις» απέναντι στον απαιτητικό Ερντογάν…
Η περίοδος αποθράσυνσης της Τουρκίας η οποία θα ακολουθήσει ως συνεπακόλουθο αυτής της ενέργειας, θα επικεντρωθεί κυρίως σε τέσσερα επίπεδα:
Πρώτον: Στην προσπάθειά της να αποσπάσει παραχωρήσεις και γεωπολιτικά ανταλλάγματα που θα επιταχύνουν ανατροπές στο περιφερειακό status σε Αιγαίο και ΝΑ Μεσόγειο.
Δεύτερον: Στην επιδίωξή της να ανασταλούν όλοι οι περιορισμοί που έχουν επιβληθεί, πειθαναγκάζοντας έτσι τους Αμερικανούς να επανεξετάσουν το σύνολο των εξοπλιστικών της προγραμμάτων, με ακόμη πιο ευνοϊκούς όρους από αυτούς που ίσχυσαν κατά το παρελθόν.
Τρίτον: Στην προσπάθειά της να δρομολογήσει έναν συνολικό επαναπροσδιορισμό των Ευρωτουρκικών σχέσεων, ικανό να υπηρετήσει τις πάγιες επιδιώξεις της στο επίπεδο της γεωπολιτικής και της Οικονομίας. Και…
Τέταρτον: Στην επιδίωξή της να εκβιάσει θεσμικές και άλλες ανατροπές στην Ευρώπη με το πρόσχημα της αντιμετώπισης του «αντι-ισλαμισμού» οι οποίες θα έχουν επιπτώσεις και στην διαχείριση του Μεταναστευτικού, ενώ παράλληλα θα αναβαθμίσουν τον δικό της Διεθνή ρόλο.
Ωφελημένα επίσης βγαίνουν και συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας στην Ουάσιγκτον, τα οποία επιδιώκουν διαχρονικά να εξασφαλίζουν μια προνομιακή μεταχείριση στην Τουρκία, παραβλέποντας την «αντισυμμαχική» της συμπεριφορά και στηρίζοντας με την στάση τους τα επικίνδυνα γεωπολιτικά της παιχνίδια.
Η Ελλάδα γι’ ακόμη μια φορά, καθηλωμένη στην πάγια τακτική της να προσπαθεί να ακολουθεί και όσο είναι δυνατόν να προσαρμόζεται, αλλά ουδέποτε να ανοίγει δρόμους παρεμβαίνοντας ουσιαστικά με την δική της ατζέντα προτεραιοτήτων, είναι φανερό πως ούτε και αυτήν την φορά διαθέτει την ετοιμότητα και την στρατηγική παρέμβασης στο απρόοπτο, προκειμένου να πειθαναγκάσει αυτή τους «συμμάχους» της να ασχοληθούν ουσιαστικά με τις προτεραιότητες που θα ορίσει, αποστερώντας έτσι από την Τουρκία την δυνατότητα να μονοπωλήσει με την ασύδοτη παρουσία της το παζάρι των παροχών και των ανταλλαγμάτων, μέσα από το οποίο αυτό που πρωτίστως επιδιώκεται είναι η περιστολή κυριαρχίας και Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων προς όφελος του Τουρκικού αναθεωρητισμού.
Πρακτικά λοιπόν, ο μόνος που ωφελείται από αυτήν την εξέλιξη, είναι η ίδια η Τουρκία η οποία εξασφαλίζει για λογαριασμό της μια σημαντική πίστωση χρόνου προκειμένου να την αξιοποιήσει «παραγωγικά», να κλιμακώσει και να διευρύνει έτι περεταίρω τις πιέσεις της, ούτως ώστε να αποσπάσει κρίσιμα ανταλλάγματα από τους Αμερικανούς, ενώ οι ίδιοι οι Αμερικανοί έχουν ένα πρώτης τάξεως πρόσχημα που θα τους επιτρέψει να αναστείλουν τις δικές τους πιέσεις και να λειτουργήσουν με ανεκτικότητα και μεγάλες «εκπτώσεις» απέναντι στον απαιτητικό Ερντογάν…
Η περίοδος αποθράσυνσης της Τουρκίας η οποία θα ακολουθήσει ως συνεπακόλουθο αυτής της ενέργειας, θα επικεντρωθεί κυρίως σε τέσσερα επίπεδα:
Πρώτον: Στην προσπάθειά της να αποσπάσει παραχωρήσεις και γεωπολιτικά ανταλλάγματα που θα επιταχύνουν ανατροπές στο περιφερειακό status σε Αιγαίο και ΝΑ Μεσόγειο.
Δεύτερον: Στην επιδίωξή της να ανασταλούν όλοι οι περιορισμοί που έχουν επιβληθεί, πειθαναγκάζοντας έτσι τους Αμερικανούς να επανεξετάσουν το σύνολο των εξοπλιστικών της προγραμμάτων, με ακόμη πιο ευνοϊκούς όρους από αυτούς που ίσχυσαν κατά το παρελθόν.
Τρίτον: Στην προσπάθειά της να δρομολογήσει έναν συνολικό επαναπροσδιορισμό των Ευρωτουρκικών σχέσεων, ικανό να υπηρετήσει τις πάγιες επιδιώξεις της στο επίπεδο της γεωπολιτικής και της Οικονομίας. Και…
Τέταρτον: Στην επιδίωξή της να εκβιάσει θεσμικές και άλλες ανατροπές στην Ευρώπη με το πρόσχημα της αντιμετώπισης του «αντι-ισλαμισμού» οι οποίες θα έχουν επιπτώσεις και στην διαχείριση του Μεταναστευτικού, ενώ παράλληλα θα αναβαθμίσουν τον δικό της Διεθνή ρόλο.
Ωφελημένα επίσης βγαίνουν και συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας στην Ουάσιγκτον, τα οποία επιδιώκουν διαχρονικά να εξασφαλίζουν μια προνομιακή μεταχείριση στην Τουρκία, παραβλέποντας την «αντισυμμαχική» της συμπεριφορά και στηρίζοντας με την στάση τους τα επικίνδυνα γεωπολιτικά της παιχνίδια.
Η Ελλάδα γι’ ακόμη μια φορά, καθηλωμένη στην πάγια τακτική της να προσπαθεί να ακολουθεί και όσο είναι δυνατόν να προσαρμόζεται, αλλά ουδέποτε να ανοίγει δρόμους παρεμβαίνοντας ουσιαστικά με την δική της ατζέντα προτεραιοτήτων, είναι φανερό πως ούτε και αυτήν την φορά διαθέτει την ετοιμότητα και την στρατηγική παρέμβασης στο απρόοπτο, προκειμένου να πειθαναγκάσει αυτή τους «συμμάχους» της να ασχοληθούν ουσιαστικά με τις προτεραιότητες που θα ορίσει, αποστερώντας έτσι από την Τουρκία την δυνατότητα να μονοπωλήσει με την ασύδοτη παρουσία της το παζάρι των παροχών και των ανταλλαγμάτων, μέσα από το οποίο αυτό που πρωτίστως επιδιώκεται είναι η περιστολή κυριαρχίας και Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων προς όφελος του Τουρκικού αναθεωρητισμού.
Δημοσίευση σχολίου