Ερώτημα προς προβληματισμό (εν αναμονή και των εξελίξεων επί του πεδίου): Εάν τελικώς το τουρκικό σεισμογραφικό Oruç Reis δεν παραβιάσει το όριο των 12 ναυτικών μιλίων από τις ακτές του Καστελόριζου όπως έχει προαναγγελθεί ότι πρόκειται να κάνει, εμείς θα πανηγυρίσουμε;
Θα εκπνεύσουμε άραγε με ανακούφιση, θεωρώντας ότι η Τουρκία τελικώς δεν υλοποίησε στην ολότητά της την πρόκληση όπως εκείνη είχε αποτυπωθεί μέσα από τις συντεταγμένες της NAVTEX (1262/20) που εξέδωσε ο υδρογραφικός σταθμός της Αττάλειας λίγο από τα μεσάνυχτα της της 11ης Οκτωβρίου; Θα αγνοήσουμε τις επιχειρούμενες τουρκικές έρευνες απλώς επειδή εκείνες κείνται πέραν των χωρικών μας υδάτων;
Διότι το Oruç Reis έχει ήδη, μέσα σε διάστημα ολίγων μηνών, εισέλθει δύο φορές εντός των ορίων της διεκδικούμενης από την Ελλάδα υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο ποντίζοντας ηχοβολιστικά καλώδια (για το εάν τελικώς εκείνο έχει πραγματοποιήσει έρευνες ή όχι, οι απόψεις διίστανται).
Προωθώντας όμως και επεκτείνοντας τις προκλήσεις της επί του πεδίου, κάνοντας δηλαδή ένα ή και περισσότερα βήματα παραπέρα κάθε φορά, η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν καταφέρνει στην πράξη ένα πράγμα: να «κατοχυρώνει» κάθε φορά όλες τις προηγούμενες τουρκικές προκλήσεις ως «ηπιότερα» τετελεσμένα, σε μια λογική τύπου «το μη χείρον βέλτιστον».
Τραβώντας τις διεκδικήσεις του στα άκρα (βλέπε τουρκολιβυκό μνημόνιο GNA-AKP και έρευνες στο όριο των ελληνικών χωρικών υδάτων), το καθεστώς Ερντογάν καταφέρνει στην πράξη να μετακινεί κάθε φορά ολοένα δυτικότερα το άκρο των τουρκικών διεκδικήσεων, από την Κύπρο στο σύμπλεγμα της Μεγίστης (Καστελόριζο, Ρω, Στρογγύλη), από το Καστελόριζο στη Ρόδο και από τη Ρόδο στην Κρήτη.
Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές (το πρωί της 14ης Οκτωβρίου), το τουρκικό σεισμογραφικό Oruç Reis εκινείτο ολίγες δεκάδες ναυτικά μίλια μακριά από τις ελληνικές ακτές, υπό τη στενή παρακολούθηση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, έξω μεν από την ελληνική αιγιαλίτιδα ζώνη αλλά εντός των ορίων της διεκδικούμενης από την Ελλάδα υφαλοκρηπίδας.
Η ελληνική πλευρά ορθώς διαμηνύει ότι οι διερευνητικές επαφές με την Τουρκία δεν πρόκειται να ξεκινήσουν όσο τουρκικά πειρατικά αλωνίζουν παρανόμως στα νερά της Μεσογείου.
Ο κίνδυνος, ωστόσο, όχι μόνο για την ελληνική πλευρά αλλά και για την Ευρώπη, είναι κάποια στιγμή να αρχίσουν να συνηθίζουν στις τουρκικές προκλήσεις σε τέτοιο βαθμό ώστε να «ανέχονται» όχι την κάθε φορά πιο πρόσφατη από αυτές… αλλά όλες τις προηγούμενες.
Δημοσίευση σχολίου