Καθώς οι αμερικανικές προσπάθειες «απόλυτης καταστροφής» του Ισλαμικού Κράτους επεκτείνονται στην Συρία, ο Γ’ Πόλεμος του Ιράκ εξελίσσεται στον 14ο αμερικανικό πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Αυτό σημαίνει πως η Συρία θα γίνει η 14η χώρα, μετά το Ιράν, τη Λιβύη, τον Λίβανο, το Κουβέιτ, το Ιράκ, την Σομαλία, τη Βοσνία, την Σαουδική Αραβία, το Αφγανιστάν, το Σουδάν, το Κόσοβο και την Υεμένη, όπου Αμερικανοί στρατιώτες στάλθηκαν να σκοτώσουν και να σκοτωθούν.
Του Andrew J. Bacevich
ΠΗΓΗ: The Washington Post
ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Παντελής Καρύκας
Τώρα που ξεκινά ο 14ος πόλεμος, το Πεντάγωνο προβλέπει ότι πρόκειται να κρατήσει χρόνια. Το σίγουρο είναι πως ακόμα και αν οι ΗΠΑ νικήσουν, θα έχουν χάσει. Απλώς ο πόλεμος κατά του ΙΚ δεσμεύει τις ΗΠΑ, ολοένα και περισσότερο, σε μια διαδικασία προηγούμενων δεκαετιών, η οποία έχει αποδειχθεί ακριβή και αντιπαραγωγική.
Στη δεκαετία του 1980, όταν ο πρόεδρος Κάρτερ ανακοίνωσε πως οι ΗΠΑ δεν θα επιτρέψουν τον έλεγχο του Περσικού από «λάθος δυνάμεις», άρχισε η αμερικανική εμπλοκή. Ουσιαστικά οι ΗΠΑ ενεπλάκησαν στην περιοχή προσπαθώντας να διατηρήσουν το status quo που είχαν δημιουργήσει οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό ήταν και το μοιραίο τους σφάλμα.
Η βρετανική απόσυρση από τις ανατολικά του Σουέζ περιοχές, σε συνδυασμό με την ιρανική, ισλαμική επανάσταση και τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν, οδήγησαν τις ΗΠΑ να εμπλακούν σε μια περιοχή, στην οποία μέχρι τότε απέφευγαν να αναλάβουν οποιαδήποτε σοβαρή στρατιωτική δράση.
Το πετρέλαιο και όχι η ελευθερία, η δημοκρατία ή τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτέλεσαν την πυξίδα των Αμερικάνων, με βασικό ζητούμενο τη σταθερότητα στην περιοχή και η στρατιωτική ισχύς ήταν το μέσο επίτευξής της. Στην πραγματικότητα όμως, οι αμερικανικές προσπάθειες, αντί για σταθερότητα οδήγησαν στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, λόγω των σφαλμάτων αυτών που χάραζαν την αμερικανική πολιτική.Στο Βιετνάμ έλεγαν «κάψτε το χωριό για να το σώσετε». Στην ευρύτερη Μέση Ανατολή εφαρμόστηκε το ίδιο, σε ολόκληρες χώρες, οι οποίες οδηγήθηκαν στη διάλυση για να εμφανιστεί κάτι του εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ήταν η στρατηγική της «αλλαγής καθεστώτος», που προηγείτο της «εθνικής αναδημιουργίας». Δυστυχώς όμως οι ΗΠΑ αποδείχτηκαν πιο ικανές στο να διαλύουν κράτη, παρά στο να τα αναδημιουργούν.
Οι αλλαγές καθεστώτων δημιούργησαν κενά εξουσίας. Τρανταχτό παράδειγμα, αυτού, αποτελεί το Ιράκ, αλλά και η μετά τον Καντάφι Λιβύη, με το Αφγανιστάν, πιθανότατα, να ακολουθεί σύντομα. Στη θέση κυβερνήσεων που κρίνονταν εχθρικές, οι ΗΠΑ βρέθηκαν να έχουν κυβερνήσεις απολύτως αναποτελεσματικές, οι οποίες λειτουργούσαν με όλες τις παθολογίες του παρελθόντος.
Φυτεύοντας λοιπόν τον σπόρο της αστάθειας, οι ΗΠΑ, χρησιμοποίησαν άμεσα τους φανατικούς εξτρεμιστές ισλαμιστές, οι οποίοι είχαν εξαρχής ως στόχο, την αλλαγή του status quo που οι ΗΠΑ προσπαθούσαν να διατηρήσουν, αντικαθιστώντας κυβερνήσεις που δεν τους ήταν αρεστές.
Η αποτυχία των αμερικανικών επεμβάσεων είναι εμφανής σε κάθε επίπεδο. Αν, για παράδειγμα, το Ιράκ είχε αξιόμαχο στρατό, οι ισλαμιστές θα είχαν συντριβεί άμεσα. Ο ιρακινός Στρατός όμως που οι ΗΠΑ δημιούργησαν, δεν μπορούσε να πολεμήσει, όπως και η ιρακινή κυβέρνηση που εγκατέστησαν δεν μπορούσε να κυβερνήσει.
Ο πρόεδρος Ομπάμα δεν φαίνεται να έχει κατανοήσει τη μακρά διαδικασία στρατιωτικών ενεργειών που παρήγαγαν τη σημερινή κατάσταση. Τώρα αντιμετωπίζει ένα δίλημμα. Αν δεν πολεμήσει κατά του ΙΚ είναι σα να επιτρέπει στο χαλιφάτο να εκμεταλλευτεί την αποσταθεροποίηση που οι ΗΠΑ ενίσχυσαν. Από την άλλη, αν επιτρέψει να συνδυαστεί ο πόλεμος κατά του ΙΚ με αυτόν στην Συρία, απλώς θα επιτείνει την αγωνία της χώρας αυτής, χωρίς να είναι σε θέση να προβλέψει τις συνέπειες.
Ακόμα και αν οι αμερικανικές και συμμαχικές δυνάμεις τρέψουν σε φυγή τους ισλαμιστές, τα αποτελέσματα για του Σύρους δεν θα είναι ευχάριστα, ούτε η περιφερειακή σταθερότητα θα επιτευχθεί. Ένα νέο ισλαμικό κράτος περιμένει στη γωνία να ξεπηδήσει, με την πρώτη ευκαιρία.
Το στοίχημα του Ομπάμα, το ίδιο στοίχημα που έβαλαν όλοι οι προκάτοχοί του από τον Κάρτερ και μετά, είναι πως η στρατιωτική ισχύς των ΗΠΑ θα δώσει διέξοδο στο υπάρχον αδιέξοδο. Σφάλει, όπως έσφαλαν και οι προκάτοχοί του.
Έτσι, ακόμα και αν νικηθεί το ΙΚ, η νίκη απλώς θα παρατείνει έναν πόλεμο που κρατά δεκαετίες τώρα. Όταν ο 14ος πόλεμος τελειώσει, ο 15ος θα είναι στα σπάργανα, ίσως στην Ιορδανία, τη Λιβύη, την Σομαλία ή την Υεμένη. Αν και οι ΗΠΑ επιμένουν πως θα καταφέρουν να επιτύχουν την ειρήνευση της περιοχής, η στρατιωτική τους ισχύς δεν αποτελεί, αποδεδειγμένα, την ορθή απάντηση. Απλώς οι αμερικανικές δυνάμεις εμπλέκονται σε έναν φαύλο κύκλο.
Με τα αμερικανικά ενεργειακά αποθέματα να είναι πλέον διαθέσιμα, οι ΗΠΑ απλώς δεν χρειάζονται πλέον τον Περσικό κόλπο. Όσο όμως η ελίτ της Ουάσιγκτον δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, όσο κι αν διαρκέσει, ο αμερικανικός πόλεμος στην ευρύτερη Μέση Ανατολή θα τελειώσει χωρίς νίκη. Μόνο τότε οι ΗΠΑ θα ανακαλύψουν πως ήταν και περιττός.
Δημοσίευση σχολίου