Στις 20 Οκτωβρίου 1827, η «Τρόικα» της εποχής, δηλαδή η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία, κατατρόπωνε στα νερά του Ναβαρίνου το Οθωμανο-Αιγυπτιακό «τέρας» και έστελνε στον πάτο της θάλασσας τον στόλο του, μαζί με τις τελευταίες ελπίδες των Τουρκοαιγυπτίων για την εξάλειψη του επαναστατικού πνεύματος του ελληνικού λαού.
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Είτε μας αρέσει είτε όχι, η συγκεκριμένη επέμβαση, η οποία εάν διαβάσει κάποιος προσεκτικά το πως πραγματοποιήθηκε, θα αντιληφθεί πως οι… τροϊκανοί δεν είχαν πρόθεση να ανοίξουν πυρ στον αγκυροβολημένο στόλο του Ιμπραήμ τη συγκεκριμένη ημέρα, ωστόσο, ότι ακολούθησε έδωσε de facto την ελευθερία στο δοκιμαζόμενο έθνος αφού, πρώτον δημιούργησε σε διπλωματικό επίπεδο ένα τετελεσμένο το οποίο ουδείς πλέον μπορούσε να αντιπαρέλθει, ενώ στο στρατιωτικό επίπεδο έδωσε την αναγκαία ανάσα στις ελληνικές επαναστατικές δυνάμεις να ανακάμψουν και να αρχίζουν, ειδικά στην Πελοπόννησο να αναλαμβάνουν τον έλεγχο μεγάλων περιοχών και πόλεων, οι οποίες είχαν σκλαβωθεί ξανά μετά την απόβαση του Ιμπραήμ στην περιοχή.
Με λίγα λόγια, η 20 Οκτωβρίου του 1827, αποτέλεσε την «σφραγίδα» της ελευθερίας τους ελληνικού έθνους, όχι στην καρδιά και την ψυχή των Ελλήνων οι οποίοι αγωνίζονταν υπό τις διαταγές του Γέρου του Μοριά λυσσωδώς και με επιτυχία, η 20η Οκτωβρίου του 1827 έθεσε την «σφραγίδα» της ελευθερίας των Ελλήνων στην αντίληψη των ξένων, οι οποίοι έως το σημείο εκείνο αμφιταλαντεύονταν για το καθεστώς το οποίο θα έπρεπε να αποδώσουν στους ηρωικά αγωνιζόμενους Έλληνες.
Είναι χαρακτηριστικό πως και τότε η «Τρόικα» δεν μπορούσε να ομονοήσει μεταξύ της αναφορικά με το θέμα της αντιμετώπισης του ελληνικού ζητήματος. Τόσο το Λονδίνο, όσο και το Παρίσι αλλά και η Μόσχα αντιλαμβανόταν πως θα έπρεπε να δηλώσουν «παρών» αλλά το Λονδίνο δεν ήθελε με κανένα τρόπο να αδυνατήσει η Κωνσταντινούπολη, δια το φόβο της Ρωσίας φυσικά, το Παρίσι προσπαθώντας να βρει μετά την Ναπολεόντια περίοδο το βηματισμό του και αυτό προσπαθούσε να πάρει μερίδιο από την πίττα, πάντα όμως σε συνεννόηση με το Λονδίνο, ενώ η Μόσχα άλλο που δεν ήθελε από το να χτυπήσει για ακόμα μία φορά τους Οθωμανούς. Δεν είναι τυχαίο πως μετά τη ναυμαχία, ο Άγγλος ναύαρχος πήρε ουσιαστικά μία δυσμενή μετάθεση, ο Γάλλος δεν έλαβε και τη πλέον θετική κριτική από το Παρίσι, ενώ μόνο ο Ρώσος αντιμετωπίστηκε ως εθνικός ήρωας. Θα περιμένουμε λοιπόν με αγωνία την τύχη του κυρίου Τόμσεν από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και των άλλων δύο εκπροσωπων της Τρόικα οι οποίοι συχνά-πκνά σουλατσάρουν στην Αθήνα και μας… αξιλογούν.
Το αποτέλεσμα φυσικά όλων των παραπάνω διεργασιών αλλά και γεωπολιτικών αντικρουόμενων συμφερόντων και ζυμώσεων ήταν η δημιουργία ενός ανεξάρτητου μεν – με τη νομική έννοια του όρου – αδυνάτου, μικρού και άμεσα ελεγχόμενου ελληνικού κράτους, με πολλά εισαγωγικά, του οποίου τα πρώτα κόμματα είχαν το όνομα… Αγγλικό, Γαλλικό και Ρωσικό! Ο πρώτος του δε Κυβερνήτης δολοφονήθηκε, ενώ του επιβλήθηκε ύστερα Βαυαρική βασιλεία, υπό εποπτεία από μία… τριανδρία. Τα υπόλοιπα είναι απλώς Ιστορία…
Γυρνώντας στο σήμερα, την 20 Οκτωβρίου του 2011, η «διαβολική» σύμπτωση μας έφερε ξανά στο μεταίχμιο της Ιστορίας με μία άλλη «Τρόικα» να ζητάει γη και ύδωρ, φέρνοντάς μας ξανά στην δεκαετία του 1830, από πολιτική άποψη, και στη δεκαετία του 1960, από οικονομική άποψη. Την 20 Οκτωβρίου του 1827 μία Τρόικα, έστω και κατά λάθος, βοήθησε τα μέγιστα να αποκτήσουμε την ελευθερία μας, την δε 20η Οκτωβρίου του 2011, μία νέα Τρόικα, εν γνώσει της, προσπαθεί να μας αφαιρέσει την ελευθερία αυτή.
Το θέμα είναι εάν εμείς έχουμε αντιληφθεί πως στην ουσία η τελευταία ημέρα κατά την οποία ο Ελληνισμός εργάστηκε και έδρασε αυτόνομα ως μία αυτοτελής γεωπολιτική και γεωπολιτισμική μονάδα ήταν η 12η Απριλίου του 1204, η ημέρα κατά την οποία η Κωνσταντινούπολη έπεσε από τους «σταυροφόρους».
Από την ημέρα εκείνη και για τους επόμενους οχτώ αιώνες ο ελληνισμός, ο Βυζαντινός, ο Οθωμανοκρατούμενος, αλλά και ο… νέο-ελληναράς, ήταν πάντα υποχείριο κάποιου, είτε των Δυτικών, είτε των Οθωμανών, είτε της «Τρόικας» των Μεγάλων Δυνάμεων, είτε των Αμερικανών, είτε των Σοβιετικών, είτε της σημερινής «Τρόικας» είτε του… Ξανθού Γένους! Ο Έλληνας στο μόνο που είχε να διαλέξει, εάν το είχε αυτό το δικαίωμα, είναι στο ποιον ακριβώς «αφέντη» θα ακολουθήσει…
Ας ελπίσουμε λοιπόν πως όπως η 20 Οκτωβρίου του 1827 βοήθησε «κατά λάθος» την ελευθερία των Ελλήνων, η 20 Οκτωβρίου του 2011 να βοηθήσει και αυτή από την πλευρά της όχι στην επίσημη υποδούλωση του Έλληνα, αλλά στην «αφύπνιση» επιτέλους αυτού του έθνους – ή μήπως πρωτίστως των… τιμωρών δανειστών του; – ώστε να μπορέσει ύστερα από οχτώ αιώνες να διαχειριστεί τα του οίκου του, κυρίαρχα, αφσαλώς βέβαια χωρίς τα λάθη του παρελθόντος ώστε να μακροημερεύσει…
Ας ελπίσουμε λοιπόν η ψήφιση του «πολυνομοσχεδίου» να λειτουργήσει «ανάποδα» από ότι οι εμπνευστές του περιμένουν, ας ελπίσουμε δηλαδή να αποτελέσει τον καταλύτη των εξελίξεων που θα οδηγήσει στο κοντινό μέλλον στην απόκτηση της ελευθερίας μας, ύστερα από οχτώ αιώνες σκλαβιάς. Αρκεί βέβαια να το θέλουμε και να το επιδιώξουμε…
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου