Υπάρχει πάντα το μυστήριο των μοιραίων ατόμων που νομίζουν ότι διαχειρίζονται την πολιτική. Ενώ η πραγματική πολιτική με βλέφαρα μισόκλειστα, ειρωνικά, παρακολουθεί τη δικαίωσή της.
Το κράτος, εκφράζει την ύπαρξή του, στο ποσοστό που οι πολίτες αντιλαμβάνονται, αποδέχονται και συνειδητοποιούν τη συμμετοχή τους στα κοινά του καθημερινού βίου.
Όμως, στη σημερινή πραγματικότητα αμφίπλοκες δοσοληψίες για οικονομικά συμφέροντα και προσωπικές φιλοδοξίες εξουσίας,
συσκοτίζουν την αλήθεια του όντος και κατά καιρούς τρομάζουν την «αθωότητα» των «απ’ έξω» της εξουσίας προβάλλοντας διογκωμένες τις συνέπειες ανυπακοής στο υποβαλλόμενο και επιβαλλόμενο ρεύμα της εποχής.
Ενώ, «ένα βλέμμα, ένας λόγος, μια αγκαλιά, μπορούν κάποια στιγμή να ζυγίζουν με την ειλικρίνειά τους όλου του κόσμου το χρυσάφι». Κι αντιθέτως όλο τον κόσμο αν κερδίσεις και ζημιωθείς την ψυχή σου, που θα πει αν μέσα σου είσαι κενός, άδειος οδηγείσαι σε κατάθλιψη με παρηγοριά τεχνητούς παραδείσους και τέλος στην αυτοκτονία.
Υπάρχει στον καθένα «το κάτι τις απ’ την καρδιά του» που μπορεί να το μοιραστεί με τους άλλους. Ήδη η φύση το έχει ξεκινήσει με το παράδειγμα του ενστίκτου των γονέων προς τα παιδιά τους. Συμπέρασμα, προσπάθησε να κάνεις για τους άλλους περισσότερα από όσα κάνεις για τον εαυτό σου.
Πάντοτε σε όλες τις εποχές υπήρξαν άνθρωποι με αξίες. Κι όλοι μας έχουμε μέσα μας αξίες. Ας τις βγάλουμε στον αγώνα που αρχίζει από μέσα μας, με μια πρόταση για κάτι άλλο, εκτός από μια διαρκή κατανάλωση. Άλλωστε, πες μου τι κάνεις το χρόνο σου να σου πω ποιος είσαι.
Καμιά φορά, μπορεί ο πολιτισμός που αναπτύσσεται στην αλληλεγγύη της ανάγκης και του «λιγότερου πλούτου της ζωής» να είναι καλύτερης ποιότητας από το πολιτισμό του πλούτου, όταν αυτός διακατέχεται από την απέραντη λαιμαργία ενός ατροφικού σε ποιότητα «εγώ».
Γιατί, δεν μας είναι μόνο απαραίτητος ο άρτος – αλλά μας ζητείται να εξορύξουμε από μέσα μας το πνεύμα, τις ιδέες, και ν’ αγωνιστούμε γι’ αυτές. Αφού όπως λέει κι ο λαός δε θα μάθεις τι μπορείς να καταφέρεις προτού να προσπαθήσεις. Κι όταν το άτομο θα βρεθεί έτοιμο, εκπαιδευμένο και αποφασισμένο και γι’ αυτό χρειάζεται μια καλύτερη παιδεία· τότε, το καθήκον παρουσιάζεται στο τερέν του αγώνος και μας περιμένει.
Ως τότε, το νόμισμα της ελπίδας στροβιλίζεται στον ήλιο της ζωής: «Κορώνα» γι’ αυτό που θέλεις και προσπαθώντας ελπίζεις, «Γράμματα» για αδράνεια και παθητικότητα.
Εμείς, κρατάμε την αξία της ζωής: το πράσινο της γης, τα χίλια χρώματα των λουλουδιών, τις αποχρώσεις του γαλανού και του γαλάζιου, της θάλασσας και τ’ ουρανού.
Και μένουμε εκστατικοί στο άγνωστο της απεραντοσύνης του βραδινού ουρανού, παραμερίζοντας τους δορυφόρους του ανθρώπινου μεγαλείου κι οραματιζόμενοι την κρυμμένη αλήθεια του όντος· και δεν παραλείπουμε να βγούμε «στο ξέφωτο» σε μια προσπάθεια για μια αλλαγή στη «στάση»ζωής προς ένα καλύτερο μέλλον στη διαδοχή των γενεών.
Κι έτσι οραματιζόμαστε την «απώτερη αρμονία» της φύσης για την απόκρυφη αλήθεια του όντος, στις αξίες που ανιχνεύονται σ’ αυτή την εξόρυξη του πνεύματος από τον κόσμο των ιδεών κι από το αρχικό κατασκευαστικό σχέδιο του ανθρώπου, που ενυπάρχει σε όλους.
Όμως, κάθε μελλοντικός σχεδιασμός προϋποθέτει την ωριμότητα των ατόμων που συμμετέχουν, με βάση μιαν αξιόλογη παιδεία, που διευρύνεται δια βίου.
Ως τότε, αφουγκραζόμαστε το σταθερό βηματισμό του «συνειδητοποιημένου ανθρώπου» να έρχεται μ’ ανοιχτές δρασκελιές για να γίνει ο θεματοφύλακας της ατομικής ελευθερίας και της κοινωνικής εξέλιξης.
Γι’ αυτό ας μείνουμε σ’ εκείνη την προγονική παρακαταθήκη «πάντων μέτρον άνθρωπος», με την βεβαιότητα ότι αυτή η ανθρωπιστική πρόταση είναι εφαρμόσιμη και μπορεί να κάνει τη διαφορά.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου