Όπως έγινε γνωστό, χερσαίες δυνάμεις του Κινεζικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (PLA: People’s Liberation Army) ξεκίνησαν μαζί με αντίστοιχες τουρκικές, στρατιωτικές ασκήσεις διάρκειας μίας εβδομάδας. Την είδηση μετέδωσε το κινεζικό ειδησεογραφικό πρακτορείο, Xinhua, το οποίο επικαλέστηκε πηγές του κινεζικού υπουργείου Άμυνας.
Κάποιες μη εξακριβωμένες πληροφορίες αναφέρουν ότι οι ασκήσεις θα περιλάβουν επιθετικές ενέργειες (κατάληψη υψωμάτων), οι οποίες θα διεξαχθούν σε μη κατονομαζόμενες ορεινές περιοχές της Τουρκίας.
Η συνέχιση των στρατιωτικών δραστηριοτήτων των τουρκικών με τις κινέζικες Ένοπλες Δυνάμεις προκαλεί ήδη έντονο «πονοκέφαλο» στο ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, αφού η εν λόγω κατάσταση κρίνεται ως απαράδεκτη για τα συμφέροντα της Συμμαχίας και του δυτικού κόσμου γενικότερα! Οι τελευταίες πληροφορίες μάλιστα, ότι η τουρκική πρωτοβουλία στοχεύει στο να αποτελέσει η χώρα τη γέφυρα για την ενίσχυση των δεσμών της Κίνας με τους νέους εταίρους της Άγκυρας, τη Δαμασκό και την Τεχεράνη, έχει οδηγήσει Αμερικανούς αναλυτές και αξιωματούχους να αντιμετωπίζουν την Τουρκία ανοιχτά ως τον νέο εχθρό!
Στις ΗΠΑ, η Τουρκία έχει σχεδόν ολοκληρωτικά απολέσει την αξιοπιστία της, με αποτέλεσμα να αμφισβητούνται ευθέως οι τουρκικοί ισχυρισμοί, ότι μετά την αμερικανική διαμαρτυρία, στην άσκηση «Αετός της Ανατολίας» συμμετείχαν μόνο παλαιότερα, δεύτερης γενιάς μαχητικά αεροσκάφη F-4 Phantom και όχι τα F-16.
Όπως μάλιστα διαρρέεται τις τελευταίες ώρες, κατά τη διάρκεια της τελευταίας επίσκεψης του Ερντογάν στις 11 Οκτωβρίου στη Δαμασκό, οι συνομιλίες ελάχιστα περιστράφηκαν γύρω από το κοινό πρόβλημα, το Κουρδικό, αλλά επικεντρώθηκαν στην εξέταση του ρόλου που μπορεί να παίξει η Κίνα στην τριμερή σχέση Συρίας, Ιράν και Τουρκίας!
Σε μια πρώτη ανάγνωση θα μπορούσε κανείς να εκτιμήσει με σχετική ασφάλεια ότι εάν η παρούσα τάση συνεχιστεί, τότε το μεσανατολικό τοπίο αλλάζει καθοριστικά στον τομέα της ασφάλειας, κάτι που δεν μπορεί παρά να προβληματίσει έντονα τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, ενώ δεν προκαλεί και… ενθουσιασμό στη Μόσχα, αφού η εμφάνιση της Κίνας στο μεσανατολικό σκηνικό περιπλέκει μια κατάσταση που μάλλον αποτελούσε προνομιακό πεδίο, ανταγωνισμού ή συνεργασίας, μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ. Εν ολίγοις, η στάση Ουάσιγκτον και Μόσχας στα ζητήματα της Μέσης Ανατολής έπαιζε γενικότερο ρυθμιστικό ρόλο στις διμερείς τους σχέσεις. Κατά συνέπεια, η Κίνα δεν αποκλείεται να αποτελέσει «κοινό αντίπαλο» τον οποίο και θα προσπαθήσουν να εξοβελίσουν από την περιοχή, από κοινού…
Η Κίνα, με την εμπλοκή της στη Μέση Ανατολή επιθυμεί να εξασφαλίσει την τροφοδοσία της οικονομία της με υδρογονάνθρακες, με σκοπό να συνεχιστεί η ανάπτυξή της. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο στην περίπτωση του Ιράν, αφού το Πεκίνο δείχνει να εκμεταλλεύεται την ευκαιρία των κυρώσεων εναντίον της Τεχεράνης για να «βάλει πόδι» στα αναξιοποίητα ιρανικά κοιτάσματα. Το δε Ιράν, ιδιαίτερα μετά την αίσθηση που επικρατεί εκεί ότι η Μόσχα σταμάτησε να τους υποστηρίζει, αντιμετωπίζει την κινεζική προθυμία εμπλοκής στην περιοχή ως «μάνα εξ ουρανού», δηλαδή, ως την τελευταία ελπίδα εκ νέου ενίσχυσης της αποτροπής της σε όλα τα επίπεδα, με σκοπό να αποφύγει, έστω και την τελευταία στιγμή,το στρατιωτικό πλήγμα εναντίον των πυρηνικών του εγκαταστάσεων.
Μια ματιά στο χάρτη της περιοχής, αποκαλύπτει ότι ο ανταγωνιστής-αντίπαλος του Ιράν, το Πακιστάν, αποτελεί σύμμαχο της Κίνας, με την τελευταία να λειτουργεί κυρίως ως ο εγγυητής της ασφάλειας του Ισλαμαμπάντ, όπου παρά την επικίνδυνη ροπή προς τον ισλαμισμό, έχει κατορθώσει να αποφύγει τις σοβαρές δυνητικές επιπτώσεις από τις ΗΠΑ. Κάτι παρόμοιο επιθυμεί να πετύχει περίπου και η Τεχεράνη, να συνεχίσει την προκλητική στάση της έναντι της Δύσης και παράλληλα να κατορθώσει να αποφύγει το στρατιωτικό πλήγμα.
Επιστρέφοντας στον ρόλο της Τουρκίας, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί με μεγάλη δόση ασφάλειας, ότι η στροφή στην εξωτερική της πολιτική μακριά από τη Δύση και πιο κοντά στις χώρες της Μέσης Ανατολής με τις οποίες αισθάνεται – και δικαίως – πιο κοντά από πολιτισμικής απόψεως, καθώς επίσης και η ενεργός διπλωματία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ασίας (μέχρι τη… Μογγολία), συνιστά μάλλον μη αναστρέψιμη τάση και οι διακηρύξεις περί επιθυμίας ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και διατήρηση άριστων σχέσεων με τις ΗΠΑ, αποτελούν επικοινωνιακά τεχνάσματα και τίποτε περισσότερο.
Το ζητούμενο είναι πόσο γρήγορα θα το αντιληφθεί η Δύση και θα προσαρμόσει την πολιτική της ανάλογα. Είτε τους αρέσει είτε όχι, είναι απλώς θέμα χρόνου να κατανοήσουν ότι τα σύνορα του δυτικού κόσμου βρίσκονται στο Αιγαίο!
Και πως οι... νεοθωμανικές διπλωματικές αβρότητες του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, στο πλαίσιο της επιχείρησης… γοητείας με στόχο όλη την υφήλιο, αποτελούν στάχτη στα μάτια των αφελών αναλυτών στη Δύση, που δεν αντέχουν… ψυχολογικά, το ότι αυτό που τους φύτεψαν στον εγκέφαλο στην αρχή της καριέρας τους, ότι η Τουρκία είναι «αξονική» χώρα (pivotal state) και ένας από τους σημαντικότερους συμμάχους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, έχει πάψει να ισχύει προ πολλού.
Όταν ξυπνήσουν, θα αντιληφθούν ότι η δυνητική ζημία για τη Δύση είναι πολύ ευρύτερη αυτής στη Μέση Ανατολή, αλλά εκτείνεται σχεδόν σε κάθε σημείο της Ευρασίας. Τότε θα αρχίσουν να ξεσκονίζουν τα βιβλία τους και να μελετήσουν εκ νέου Ιστορία, για να κατανοήσουν τη σοφία όσων ανέφεραν και όσων συντήρησαν σε πείσμα της ιδιότυπης ηλιθιότητας που ευδοκιμεί και στην Ελλάδα, ότι το Ανατολικό Ζήτημα δεν έχει λήξει…
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου