Το Επιχειρησιακό Σχέδιο (Business Plan) του Υπουργείου Άμυνας περιλαμβάνει πέντε κύριους τομείς: το Όραμα, τις Συμμαχικές Προτεραιότητες, το Σχέδιο Δομικής Αναθεώρησης και τη Διαφάνεια.
Στόχοι του Υπουργείου μέχρι το 2015, με βάση τη Στρατηγική Αναθεώρησης Άμυνας και Ασφάλειας (Strategic Defence and Security Review) είναι: η επιτυχία στο Αφγανιστάν, η συνέχεια της εκπλήρωσης των παρόντων δεσμεύσεων, επιτυχία στις υπόλοιπες επιχειρήσεις που θα κληθούν να φέρουν εις πέρας, η συνέχιση των αμυντικών εξαγωγών, την υλοποίηση της Στρατηγικής Αναθεώρησης, η προώθηση της Αμυντικής Αναθεώρησης και η παροχή Άμυνας με τον πιο αποτελεσματικό και παραγωγικό τρόπο.
Επιπλέον τα υπουργεία, συμπεριλαμβανομένου και το Άμυνας, θα δημοσιοποιούν μια απλή αναφορά της προόδου της δουλειάς τους σύμφωνα με τους στόχους που έχουν θέσει και σ’ αυτά τα στοιχεία θα έχουν πρόσβαση οι πολίτες ώστε να γνωρίζουν που επενδύονται τα χρήματα των φόρων.
Το Υπουργείο θα δίνει αναφορά προόδου κάθε μήνα, σύμφωνα πάντα με το Σχέδιο Δομικής Αναθεώρησης. Τα υπουργικά στελέχη του θα δίνουν αναφορά κάθε τετράμηνο στον Υπουργό Οικονομικών και στον Υπουργό Επικρατείας, σε σχέση πάντα με το σχέδιο.
Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Υπουργού Επικρατείας, τα σχέδια αυτά θα αλλάξουν τη φύση της διακυβέρνησης, αντιπροσωπεύοντας μεταφορά της ισχύος από την κυβέρνηση στα χέρια των πολιτών και της κοινωνίας, ενώ τα υπουργεία θα καταστούν περισσότερο υπεύθυνα και υπόλογα για το έργο που πράττουν.
Η ελληνική κατάσταση…
Βλέποντας αυτά τα σχέδια και συγκρίνοντας με το «φετίχ» της παρούσας κυβέρνησης για μετατροπή της Ελλάδας σε Ιρλανδία, Δανία, Σουηδία... της Νότιας Ευρώπης, βλέπουμε πόσα ψεύδη έχουν λεχθεί όλα αυτά τα χρόνια και ότι κανείς δεν είναι υπόλογος γι’ αυτά, είτε είναι προϊόν εσκεμμένης προσπάθειας, ή απλά προϊόν της γνωστής ανικανότητας των περισσότερων πολιτικών που έχουν περάσει μέχρι σήμερα. Για να μην παρεξηγηθούν τα γραφόμενά μας, η συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση που επικρατεί είναι απόδειξη είτε της ανικανότητας των υπουργών και πρωθυπουργών, είτε του συστήματος που δεν επιτρέπει την παραγωγή έργου, αφού η έλλειψη θεσμικής συνέχειας θα οδηγήσει στην ακύρωση του όποιου θετικού μέτρου έχει ληφθεί από μια επόμενη ηγεσία.
Αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε ότι το μοντέλο της Ιρλανδίας ή της Δανίας ή της Σουηδίας ή άλλης χώρας (έχουμε χάσει το μέτρημα πλέον), είναι το σωστό - επανερχόμενοι στα γνωστά επίπεδα ξενομανίας και κομπλεξικού επαρχιωτισμού, το ερώτημα είναι γιατί δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα στη χώρα μας; Μήπως επειδή, πέρα από την ανικανότητα, κανένας από την κυβέρνηση δεν έχει καταλάβει τι πάει να εφαρμόσει και που; Για να το θέσουμε πιο απλά: Όταν ένας γιατρός βλέπει έναν ασθενή, πρώτα κάνει διάγνωση και μετά προτείνει τη θεραπεία. Το να παίρνουμε όμως «θεραπευτικές» λύσεις για να τις εφαρμόσουμε άκριτα σε όλους τους ασθενείς, είναι μάλλον πρακτική ανίκανων και επικίνδυνων «ιατρών», τους οποίους ο ελληνικός λαός συνηθίζει να αποκαλεί κομπογιαννίτες…
Όσον αφορά τη διαφάνεια στην Ελλάδα είδαμε ότι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να την ενισχύσουν, αλλά ούτε και η παρούσα. Για παράδειγμα, μάθαμε πόσοι είναι περίπου οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά δε μάθαμε πόσοι και ποιοι είναι οι σύμβουλοι των υπουργών και λοιπών στελεχών...
Ας εξετάσουμε λοιπόν το παρόν βρετανικό μοντέλο. Ποιοι είναι οι σχεδιασμοί και οι ξεκάθαροι στόχοι των υπουργείων ώστε να ξέρουμε με βάση ποιο πλαίσιο θα τους κρίνουμε; Οι μέχρι στιγμής σχεδιασμοί και στόχοι είναι γενικόλογες καταστάσεις, πλούσιες σε «παραθυράκια» διαφυγής και δικαιολόγησης των παρεκκλίσεων. Ποιος είναι υπεύθυνος και πως τιμωρείται όταν δε μπορούν να μειώσουν τη φοροδιαφυγή και να αυξήσουν τα έσοδα; Ποιος είναι υπεύθυνος όταν λένε ότι θα γίνει η Χ επένδυση στην Ελλάδα κι αυτή τελικά δεν υλοποιείται; Ποιος είναι υπεύθυνος όταν οι 2.500 μη καταγεγραμμένες στην εφορία πισίνες «μετονομάζονται» σε… γούρνες και πηγάδια; Ποιος είναι υπεύθυνος όταν παραγγελίες αμυντικών συστημάτων κατακερματίζονται προκειμένου να αυξηθεί το κόστος και να μη γίνει παραγωγή τους στην Ελλάδα; Μήπως έτσι αυξάνονται οι προμήθειες των επιτηδείων;
Εφαρμόζοντας το βρετανικό μοντέλο στο υπουργείο Άμυνας και στο υπουργείο Εξωτερικών, θα λύναμε αρκετά προβλήματα. Καταρχάς, αν ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου, αλλά και ο νυν, Δ. Δρούτσας, είχαν θέσει ξεκάθαρους στόχους εξωτερικής πολιτικής, όχι τα αστεία και γενικόλογα περί ειρήνης, συμφιλίωσης, συνεργασίας κ.λπ., κι αν δεν εφάρμοζαν προσωπική εξωτερική πολιτική με σοβαρότατες ενδείξεις παρουσίας μυστικής ατζέντας, τότε θα βοηθούσαν τους Έλληνες να ξέρουν που πάει αυτή η χώρα κι αν οι υπερπτήσεις ελληνικών νήσων είναι φιλικές ή εχθρικές…
Επίσης, θα είχαν βοηθήσει τον Ευάγγελο Βενιζέλο, να εξοικονομήσει επιπλέον κονδύλια από τις περικοπές των σχεδόν ανύπαρκτων αμυντικών επενδύσεων... Θα είχαν βοηθήσει το συνάδελφό τους να μπορέσει να συγγράψει μια Πολιτική Εθνικής Άμυνας (ΠΕΑ) που θα βασίζεται σε κάποιους στόχους και να μην είναι ένα κείμενο με ανύπαρκτη αξία, που ουσιαστικά θα καταρρεύσει με την πρώτη σοβαρή τουρκική πρόκληση και θα προκαλεί τη θυμηδία των συμμάχων στο ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων και των Τούρκων. Το τουρκική πρόκληση τέθηκε ως σχήμα λόγου στον ενικό. Διότι δεν αρκεί η συγγραφή του εγγράφου από έγκριτους πανεπιστημιακούς, απαιτείται και η βούληση της πολιτικής ηγεσίας να εργαστεί ώστε να πράξει όσα χρειάζονται – απαιτούνται για την υλοποίηση της ΠΕΑ…
Το μόνο κοινό μεταξύ μέρους της βρετανικής σκέψης και της ελληνικής προσέγγισης στη διαφάνεια, ειδικά για την Άμυνα, είναι η τυπολατρία στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας η οποία εξαντλείται στο να δημοσιοποιούνται τα στοιχεία των επισκέψεων των αντιπροσώπων οπλικών συστημάτων στα Επιτελεία, ενώ δεν ήταν και λίγες οι φορές που εν τη αφελεία τους δημοσίευσαν και πληροφορίες που απλά δεν έπρεπε να δημοσιεύσουν, αφού ένας στοιχειωδώς ικανός αναλυτής μυστικής υπηρεσίας θα μπορούσε να εξάγει σημαντικά συμπεράσματα.
Τυπολατρία που περισσότερο σε οδηγεί στο συμπέρασμα έλλειψης ιδιαίτερων νοητικών ικανοτήτων και σοβαρότητας, αλλά αποδεικνύει ταυτόχρονα τη μη κατανόηση του τι ακριβώς είναι η Άμυνα και πως χτίζεται. Φταίνε τα Επιτελεία; Φταίνε οι πολιτικοί που δεν ακούν τα επιτελεία; Φταίνε οι «τραβεστί» πολιτικο-στρατιωτικές σχέσεις; Φταίνε οι συνήθως κομματικά επιλεγμένοι Αρχηγοί που δεν τολμούν να παραιτηθούν ότι κι αν συμβεί ανεχόμενοι τα πάντα, απεμπολώντας τη δυνατότητα να ταρακουνήσουν δημοκρατικά το σύστημα, φταίει κάτι άλλο;
Ποιος άραγε ξέρει;
Δημοσίευση σχολίου