Ο λόγος φυσικά για την Κούβα, η οποία ανακοίνωσε- διά μέσου του επίσημου εργατικού συνδικάτου μάλιστατην επικείμενη απόλυση 500.000 δημοσίων υπαλλήλων που πλεονάζουν.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για το τελευταίο προπύργιο του «σοσιαλισμού» που καταρρέειτης μοναρχικής Βόρειας Κορέας εξαιρουμένης. Και συγχρόνως η αναγνώριση στην πράξη όλων όσα από καιρό ο υπόλοιπος πλανήτης γνωρίζει.
ΟΤΙ δηλαδή το σύστημα της κρατικής οικονομίας έχει χρεοκοπήσει και ότι η αγορά, με όλα τα μειονεκτήματά της, είναι απείρως πιο αποτελεσματική για τη διασφάλιση της ανάπτυξης. Ενδεχομένως και της δημοκρατίας.
ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ; Για ορισμένους σίγουρα. Από μόνο του ωστόσο ένα τέτοιο συμπέρασμα- όπως κάθε ιδεολόγημα - δεν είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικό. Στο κάτω κάτω δεν έχει περάσει καλά καλά ούτε χρόνος από τότε που συνειδητοποιήσαμε ότι και η αγορά, χωρίς κρατικό έλεγχο, μπορεί να οδηγήσει σε βαθύτατες κρίσεις.
ΔΗΜΟΣΙΟ ή ιδιωτικό λοιπόν; Το ερώτημα είναι λιγότερο σημαντικό αν συνειδητοποιήσουμε ότι και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν ορισμένες αναγκαιότητες τις οποίες δεν μπορούμε να παραβιάσουμε.
ΣΤΗΝ περίπτωση της Κούβας δεν αποδείχθηκε απλώς ότι ήταν αυταπάτη η «σιγουριά» του κράτους. Αυτό που κυρίως συνειδητοποιήθηκε είναι ότι η διατήρηση χιλιάδων εργαζομένων στο αντιπαραγωγικό Δημόσιο συντηρεί τη φτώχεια και την υπανάπτυξη.
ΤΟ ίδιο κατ΄ αναλογίαν θα μπορούσε να υποστηριχθεί και για την Ελλάδα. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον ωστόσο έχει να δούμε κάτω από το πρίσμα του συνδρόμου της Κούβας την πρόταση του προέδρου της ΓΣΕΕ να απαγορευτούν οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα με αντάλλαγμα να μη δοθούν αυξήσεις στους μισθούς.
Ο σκοπός κατανοητός και αξιέπαινος. Για κάποιες επιχειρήσεις μάλιστα το πάγωμα των μισθών θα μπορούσε να αποτελέσει παράθυρο σωτηρίας ώσπου να ξεπεραστεί η κρίση. Για το σύνολο της οικονομίας ωστόσο μια τέτοια λύση θα είχε τα αντίθετα αποτελέσματα.
ΚΑΤ΄ ΑΡΧΗΝ δεν θα ήταν ρεαλιστική. Πώς, για παράδειγμα, θα εμποδίσεις μια επιχείρηση που κλείνει από το να απολύσει τους εργαζομένους; Ακόμη χειρότερα, όμως, πάρα πολλές επιχειρήσεις θα αναγκαζόντουσαν να κλείσουν ακριβώς γιατί δεν θα μπορούσαν να μειώσουν το προσωπικό τους.
ΟΙ θέσεις εργασίας που αντέχει η οικονομία με τους σημερινούς μισθούς εξαρτώνται σε τελευταία ανάλυση από την παραγωγική της βάση. Και το ζητούμενο για την Ελλάδα δεν είναι να κρατήσουμε με κάθε θυσία εργαζομένους σε τομείς που φθίνουν, αλλά να αναπτύξουμε νέες θέσεις σε δυναμικούς τομείς.
Ο Κάστρο δείχνει να το έχει καταλάβει. Εμείς;
TO BHMA
Δημοσίευση σχολίου