Ο Φικρέτ Μπιλά (Fikret Bila, fbila@milliyet.com.tr) είναι ένας από τους μεγαλοδημοσιογράφους της Τουρκίας που εκφράζει με τον πιο 'έγκυρο' τρόπο κυρίως τις απόψεις του τουρκικού ΓΕΕΘΑ, αλλά και των λοιπών μηχανισμών του τουρκικού βαθέος κράτους. Υπό την έννοια αυτή, το άρθρο που ακολουθεί (δημοσιεύτηκε στη Μιλλιέτ, 3-9-2010) έχει ιδιαίτερη βαρύτητα και θα πρέπει να διαβαστεί ανάλογα, ιδιαίτερα από εκείνους τους πολιτικούς, διπλωμάτες, ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους που 'βλέπουν' και δίκαια της Τουρκίας και προετοιμάζουν τη μεγάλη υποχώρηση-προδοσία στο ζήτημα του Αιγαίου:
Οι ΗΠΑ, με τελετή που διοργανώθηκε στη Βαγδάτη, ανακοίνωσαν ότι απέσυραν τις πολεμικές τους δυνάμεις από το Ιράκ. Όμως, παρά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων, έχουν παραμείνει στο έδαφος του Ιράκ περί τις 50 χιλιάδες αμερικανοί στρατιώτες.
Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζων Μπάιντεν, μετά τη Βαγδάτη επισκέφθηκε την πρωτεύουσα του αυτόνομου Κουρδιστάν και συναντήθηκε με τον πρόεδρό του, Μεσούτ Μπαρζανί.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι δύσκολο να πει κανείς ότι οι ΗΠΑ έχουν αποχωρήσει από το Ιράκ. Και δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς ότι οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν τη στρατιωτική τους παρουσία με σοβαρό αριθμό στρατιωτών και βαρέων όπλων, στις περιοχές που βρίσκονται οι πετρελαιοπηγές και στο σύνολο της επικράτειας του Βορείου Ιράκ.
Αν δούμε δε τί αφήνουν πίσω τους οι ΗΠΑ, που ήλθαν στο Ιράκ πριν από 7,5 χρόνια υποσχόμενες ότι "θα φέρουμε τη δημοκρατία και την ελευθερία στο Ιράκ", είναι δύσκολο να πούμε ότι όντως, έφεραν τη δημοκρατία και την ελευθερία.
Το πολιτικό αποτέλεσμα αυτού του πολέμου, που άφησε πίσω του εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια αστέγους, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα τριχοτομημένο Ιράκ, στο οποίο επικρατεί πολιτική αστάθεια και χάος σε όλους τους τομείς.
Τα κέρδη των Κούρδων
Οι ομάδες των Κούρδων που συμμετείχαν στην επιχείρηση κατάληψης του Ιράκ στο πλευρό των ΗΠΑ, έχουν αποκομίσει ορισμένα κέρδη και σε πολιτικό και σε στρατιωτικό επίπεδο. Το σημαντικότερο κέρδος τους είναι η ενίσχυση και ισχυροποίηση του κουρδικού κράτους, που δεν έχει ακόμα κηρύξει επίσημα την ίδρυσή του. Η πολιτική στήριξη των ΗΠΑ έχει ισχυροποιήσει αυτό το κράτος.
Μετά από όλα αυτά, η επίκληση της "ακεραιότητας και της πολιτικής ενότητας του Ιράκ" είναι κενή νοήματος και είναι κάτι που υπάρχει μόνο στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα η ακεραιότητα και πολιτική ενότητα του Ιράκ δεν υπάρχει.
Φυσικά, για τις ομάδες των Κούρδων, εκτός από τα πολιτικά κέρδη, ήλθαν στην επιφάνεια και σοβαρές απειλές. Σε περίπτωση ουσιαστικής αποχώρησης των ΗΠΑ από την περιοχή, είναι εξαιρετικά πιθανόν να μείνουν αντιμέτωποι με την αραβική απειλή.
Είναι μοντέλο και για την Τουρκία;
Είχε ειπωθεί ότι η αποχώρηση των πολεμικών μονάδων του στρατού των ΗΠΑ από την περιοχή, θα γεννήσει "ιστορικές ευκαιρίες" για την Τουρκία. Ειπώθηκε μετά επισημάνσεων ότι είναι δυνατόν να δώσει την ευκαιρία ολοκληρωτικής εξάλειψης της τρομοκρατίας για την Τουρκία. Με βάση αυτό το σκεπτικό ο Πρόεδρος Γκιούλ είχε μιλήσει για "ιστορική ευκαιρία" και η κυβέρνηση προσανατολίστηκε στην πολιτική του 'ανοίγματος' προς τους Κούρδους.
Μετά από όλα αυτά που διαδραματίζονται και συζητούνται στην Τουρκία το τελευταίο διάστημα, θα πρέπει να αναρωτηθούμε "ποιά ήταν η ευκαιρία και τί απέγινε;". Όλο αυτό το διάστημα η τρομοκρατία του ΡΚΚ δεν σταμάτησε κια συνεχίστηκε αυξανόμενη. Η πολιτική του ανοίγματος προς τους Κούρδους της κυβέρνησης, με την "είσοδο από τη συνοριακή πύλη Χαμπούρ" των στελεχών του ΡΚΚ, προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις. Δημιούργησε αίσθημα ανασφάλειας στην Τουρκία.
Με τη σειρά τους ο Οτζαλάν το ΡΚΚ και το (κουρδικό κόμμα) BDP, απαίτησαν και έφεραν στην τουρκική επικαιρότητα το ζήτημα της "αυτονομίας" των Κούρδων της Τουρκίας. Τις μέρες αυτές, δεν υπάρχει Κούρδος που να μην απαιτεί "αυτονομία". Ο Πρόεδρος του κόμματος BDP, Σελαχατίν Ντεμίρτας (Selahattin Demirtaş), αναφέρθηκε στο "Αυτόνομο Κοινοβούλιο του Ντερσίμ*" και πρόσθεσε ότι "θέλουμε σαν δεύτερη επίσημη γλώσσα τα Ζαζάκι". Οι ομιλίες σε εκείνη την εκδήλωση ολοκληρώθηκαν με φράσεις όπως "Εμείς δεν αναγνωρίζουμε αυτό το Σύνταγμα", "Ας είναι καλορίζικη η Δημοκρατική μας Αυτονομία".
Ο στόχος του κόμματος BDP είναι η ίδρυση "Αυτόνομης Κουρδικής Διοίκησης" στη ΝΑ Τουρκία, που είναι ο νέος στόχος του Οτζαλάν. Αυτό είναι κάτι που μοιάζει με ό,τι έχει ιδρυθεί και λειτουργεί ήδη στο Βόρειο Ιράκ, με το μοντέλο του Βορείου Ιράκ. Γίνεται προσπάθεια να πετύχουν αυτονομία, στο μοντέλο του Βορείου Ιράκ. Το μοντέλο αυτό αποτελεί μέρος του σχεδίου για την "ελεύθερη μητέρα πατρίδα που είναι διαμοιρασμένη σε τέσσρις χώρες". Και ο δρόμος που έχει χαράξει ο Οτζαλάν, δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό.
Αποτέλεσμα του πολέμου
Ένα από τα αποτελέσματα του πολέμου στο Ιράκ είναι η ισχυροποίηση του ΡΚΚ στο Βόρειο Ιράκ και η δημιουργία ασφαλούς ζώνης στην περιοχή του ενδυναμωθέντος Μπαρζανί. Παρά τις ανακοινώσεις της Άγκυρας και των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων ότι είναι πολύ ευχαριστημένες από "τη συνεργασία στον τομέα των πληροφοριών", ούτε οι ΗΠΑ ούτε η περιφερειακή διοίκηση του Βορείου Ιράκ προέβησαν σε κάποια κίνηση που θα έθετε σε κίνδυνο την παρουσία του ΡΚΚ στην περιοχή.
Αν εκείνοι που έδιναν στην Τουρκία συμβουλές του τύπου "Η τρομοκρατία δεν τελειώνει μόνο με τη χρήση των όπλων, βρείτε πολιτική λύση", εννοούσαν ότι πρέπει να αποδεχτεί η Τουρκία μια "Αυτόνομη Κουρδική Διοίκηση", την ποία μάλιστα παρουσιάζουν ως "ιστορική ευκαιρία", θα πρέπει να γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να το αποδεχτεί ο τουρκικός λαός.
Το που οδηγούνται τα πράγματα θα φανεί καθαρότερα όταν κατακαθήσει και πέσει η σκόνη του δημοψηφίσματος. Τότε θα γίνουν περισσότερες συζητήσεις για το θέμα.
* Ντερσίμ: περιοχή στην ανατολική Τουρκία, που βρίσκεται νότια του Πόντου, μεταξύ των νομών Σεβάστειας-Ερζιγκιάν-Μαλάτειας-Ελαζίγκ-Μπίνγκιολ. Το Ντερσίμ κατοικείται κυρίως από αλεβίτες Κούρδους που μιλούν την διάλεκτο Ζαζάκι. Το Ντερσίμ είναι μια ορεινή περιοχή στην οποία κατέφυγαν αλεβίτες Κούρδοι όταν διώχτηκαν σε διάφορες περιόδους από τους Οθωμανούς. Δεν υποτάχτηκαν ποτέ ούτε στους Οθωμανούς, ούτε στον Μουσταφά Κεμάλ, οποίος έδωσε προσωικά την εντολή για τη Γενοκτονία του 1937-1938, όταν έχασαν τη ζωή τους 40.000 αλεβίτες και υποχρεώθηκαν σε φυγή άλλοι τόσοι. Αυτά για τους Κεμαλιστές στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, που συνεχίζουν να τιμούν με στεφάνια και γονυκλισίες το μεγάλο σφαγέα των λαών της Ανατολίας.
Δημοσίευση σχολίου