Τώρα που η κ. Μέρκελ δήλωσε ξεκάθαρα ότι θα συμμετάσχει στο εγχείρημα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας από την Ε.Ε., την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ, είναι ώρα να εξεταστούν κάποια πράγματα με μεγαλύτερη ψυχραιμία και νηφαλιότητα.
Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι ότι, με αφορμή αυτή τη διάσωση, η Γερμανία έχει την ευκαιρία για ακόμα μεγαλύτερη οικονομική διείσδυση στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην αμυντική βιομηχανία.
Είναι πρώτης τάξης ευκαιρία και για τις δύο χώρες. Αφενός η Γερμανία θα αποκτήσει μεγαλύτερα ερείσματα στην ελληνική αμυντική βιομηχανία. Αφετέρου η Ελλάδα, εκμεταλλευόμενη τις αμυντικές της ανάγκες, μπορεί να δεχτεί επενδύσεις που θα συμβάλλουν στην αναθέρμανση της οικονομίας κι επομένως στην ανάπτυξη, που είναι και το τελικό ζητούμενο. Το καλό στην υπόθεση είναι ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν στερείται διαπραγματευτικών δυνατοτήτων αλλά αντιθέτως έχει πολλές και μεγάλες.
Πιο συγκεκριμένα:
Υπάρχει σοβαρή επιχειρησιακή ανάγκη για την προμήθεια βλημάτων των 120mm για τα άρματα μάχης. Από αυτά 15.000 θα πρέπει να αγοραστούν επειδή αποτελούν τα ελάχιστα απαραίτητα αποθέματα και δεν υπάρχουν τα χρονικά περιθώρια για αναμονή της παραγωγής τους. Όμως μια δεύτερη παραγγελία, για τη δημιουργία του κανονικού αποθέματος βλημάτων (κάπου 42.000 ακόμα), μπορεί να γίνει με συμπαραγωγή. Κι εδώ γίνεται όλο το παιχνίδι.
Οι ενδιαφερόμενες εταιρείες είναι τρεις: η γερμανική Rheinmetall, η αμερικανική ΑΤΚ και η ισραηλινή ΙΜΙ, που ανταγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους. Μια πρόταση επομένως της Ελλάδας για συμπαραγωγή εδώ, με αντίστοιχα ποσοστά ιδιωτικοποίησης των ΕΑΣ, σίγουρα δεν θα άφηνε κανένα ασυγκίνητο. Να αναφερθεί ότι εδώ και μερικά χρόνια η Rheinmetall ίδρυσε στην Ελλάδα, την Hellenic Tank Ammunition Company, αλλά κανείς από τις κυβερνήσεις της ΝΔ δεν ασχολήθηκε μαζί της!
Τορπίλες.
Η απόφαση να παραληφθούν τα υποβρύχια τύπου 214, βάζει σε προτεραιότητα το θέμα της προμήθειας των τορπιλών τους. Από την εποχή της παραγγελίας τους, οι ενδιαφερόμενοι ήταν δύο, η γερμανική Atlas Elektronik (θυγατρική της ThyssenKrupp) με την τορπίλη DM2A4 και η ιταλική Whitehead Alenia με την τορπίλη Black Shark.
Μάλιστα η Atlas Elektronik είχε προχωρήσει, εδώ κι έξι – εφτά χρόνια, σε συνεργασία με τη γνωστή ελληνική εταιρεία Sunlight (θυγατρική της Γερμανός) και είχε φτιάξει κτιριακές εγκαταστάσεις στην Ξάνθη, για τη συναρμολόγηση των τορπιλών DM2A4. Λόγω της γνωστής ελληνικής αβελτηρίας δεν έγινε απολύτως τίποτα. Σ’ ένα διαγωνισμό για τις τορπίλες (52 θέλει ως πρώτη δόση το Ναυτικό) σίγουρα θα πρέπει να συνυπολογιστεί, μαζί με τα επιχειρησιακά κριτήρια, και η δυνατότητα συμπαραγωγής.
Επείγουν τα ελικόπτερα έρευνας διάσωσης και το νέο μαχητικό.
Δύο εξοπλιστικά προγράμματα της Αεροπορίας έχουν απόλυτη προτεραιότητα. Αυτό των ελικοπτέρων έρευνας – διάσωσης και αυτό του νέου μαχητικού. Και για τα δύο υπάρχει εντονότατο γερμανικό ενδιαφέρον. Για το πρώτο, που έχει παγώσει, έχει ανακοινωθεί (από το 2009) η επιλογή του Super Puma. Τα νέα όμως οικονομικά δεδομένα δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να ακυρώσει αυτήν την απόφαση του ΚΥΣΕΑ και να προκηρύξει διαγωνισμό.
Σε μια τέτοια περίπτωση είναι σίγουρο ότι θα συμμετάσχουν εκτός από την Eurocopter, που κατασκευάζει το Super Puma, η ιταλοβρετανική AgustaWestland και η αμερικανική Sikorsky. Σ’ ένα διαγωνισμό οι ενδιαφερόμενες εταιρείες δεν θα είχαν αντιρρήσεις, το αντίθετο μάλιστα, να κάνουν συμπαραγωγή με την Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ). Κάτι τέτοιο θα τους πρόσφερε ένα σοβαρότατο έρεισμα ώστε να κερδίσουν μελλοντικούς διαγωνισμούς για ελικόπτερα τόσο των Ενόπλων Δυνάμεων όσο και άλλων κρατικών υπηρεσιών. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι οι ανάγκες αυτές προσδιορίζονται, για τα δέκα επόμενα χρόνια, σε 100 τουλάχιστον ελικόπτερα όλων των τύπων.
Για το νέο μαχητικό, τυπικά, ισχύει ακόμα η απόφαση του 2000 για προμήθεια 60 Eurofighter με δικαίωμα προαίρεσης για άλλα 30. Επειδή τα δεδομένα έχουν αλλάξει εντελώς από τότε, ένας νέος διαγωνισμός είναι πολύ πιθανός. Οι ενδιαφερόμενοι στην προκειμένη περίπτωση είναι πολλοί. Οι Γάλλοι με το Rafale. Οι Σουηδοί (μαζί και Βρετανοί) με το Grippen. Οι Αμερικανοί με το F-16 ή το F-35 (πρώην JSF) και το F-18. Τέλος, το κονσόρτσιουμ του Eurofighter με Γερμανούς, Βρετανούς, Ιταλούς και Ισπανούς. Όλοι τους χωρίς κανένα πρόβλημα θα πρόσφεραν συμπαραγωγή.
Αυτό βεβαίως που πρέπει να ξεκαθαριστεί είναι ότι έως το φθινόπωρο, δεν είναι πολύ πιθανό να υλοποιηθεί κάποιο εξοπλιστικό πρόγραμμα. Αυτό το δεδομένο δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να προχωρήσει σ’ ένα ολοκληρωμένο και μεθοδικό προγραμματισμό των αμυντικών προγραμμάτων, όπου θα δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στην ελληνική βιομηχανική συμμετοχή και τις ιδιωτικοποιήσεις των αμυντικών βιομηχανιών. Άλλωστε η ηγεσία του ΥΕΘΑ έχει δηλώσει ότι ο νέος νόμος για τα εξοπλιστικά θα είναι έτοιμος μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2010.
ΙΣΟΤΙΜΙΑ
Δημοσίευση σχολίου