Σπύρος Σουρμελίδης
Το πρόσωπο που θα επιλέξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης να είναι ο νέος ή η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα σηματοδοτήσει και τον δικό του σχεδιασμό για το υπόλοιπο της θητείας του. Το κριτήριο δεν θα είναι το συμφέρον της Πολιτείας ή η πρόθεση να σηματοδοτήσει την ενότητα της χώρας κα τέτοια. Η επιλογή θα εξυπηρετήσει την συμμαχία των δυναμεων με τις οποίες θέλει και μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά ή ακόμα και να κερδίσει μια τρίτη κυβερνητική θητεία. Το ερώτημα είναι αν η αντιπολίτευση μπορεί και θέλει να συμβολίσει κάτι διαφορετικό, προτείνοντας κάποιο νέο, κάποιο άλλο, πρόσωπο. Να επιβάλλει δεν μπορεί, ούτε και να οδηγήσει τον κ. Μητσοτάκη σε συμβιβασμούς, απο την ώρα που ο/η Πρόεδρος εκλέγεται με απλή πλειοψηφία της Βουλής.
Είναι πολύ δύσκολο για τον κ. Μητσοτάκη να επιστρέψει στον στενό κορσέ της δικής του παράταξης και μόνο, ιδίως οπως τον φαντάζονται οι Καραμανλής, Σαμαράς και αλλα “γαλάζια” παιδιά. Ο κ. Μητσοτάκης επικράτησε και επιβιώνει στηριζόμενος σε ένα συνασπισμό δυνάμεων και παραγόντων. Σέρβιρε ένα μπουφέ απόψεων και αντιλήψεων, κερδίζοντας περισσότερους ψηφοφόρους. Με αυτό τον τρόπο όμως κατόρθωσε να επιβάλει ενα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο διοίκησης και οικονομικής πολιτικής. Νεοφιλελεύθερο μοντέλο, το οποίο είναι αρεστό τα τελευταία χρόνια και από το λεγόμενο ακραίο κέντρο.
Η “επιστροφή” του κ. Μητσοτάκη στον στενότερο κοινό της παραδοσιακής ΝΔ ή ο προσανατολισμός του στην “γαλάζια” πολυκατοικία, θα σημάνει για τον Κυριάκο Μητσοτάκη αλλαγή ισορροπίας.
Τι θα επιλέξει λοιπόν; Ενα πρόσωπο συμβατό με τον συνασπισμό που κυβερνά ή ένα παραταξιακό πρόσωπο που τον οδηγεί στο στενότερο κοινό;
Οσο και αν το “καράβΙ’ της κοινωνίας έχει γύρει δεξιά- ακροδεξιά, μια επιλογή στενότερη περιέχει περισσότερους κινδύνους και για τον κ. Μητσοτάκη. Εκτός αν η επιλογή του είναι να βρει διέξοδο αποφυγής των εκ νέου ευθυνών, δηλαδή αν ψάχνει τρόπο να μην πάει για τρίτη θητεία. Αφήνοντας μια …κληρονομιά βαριά και προβληματική.
Το πρόσωπο που θα επιλέξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης να είναι ο νέος ή η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα σηματοδοτήσει και τον δικό του σχεδιασμό για το υπόλοιπο της θητείας του. Το κριτήριο δεν θα είναι το συμφέρον της Πολιτείας ή η πρόθεση να σηματοδοτήσει την ενότητα της χώρας κα τέτοια. Η επιλογή θα εξυπηρετήσει την συμμαχία των δυναμεων με τις οποίες θέλει και μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά ή ακόμα και να κερδίσει μια τρίτη κυβερνητική θητεία. Το ερώτημα είναι αν η αντιπολίτευση μπορεί και θέλει να συμβολίσει κάτι διαφορετικό, προτείνοντας κάποιο νέο, κάποιο άλλο, πρόσωπο. Να επιβάλλει δεν μπορεί, ούτε και να οδηγήσει τον κ. Μητσοτάκη σε συμβιβασμούς, απο την ώρα που ο/η Πρόεδρος εκλέγεται με απλή πλειοψηφία της Βουλής.
Είναι πολύ δύσκολο για τον κ. Μητσοτάκη να επιστρέψει στον στενό κορσέ της δικής του παράταξης και μόνο, ιδίως οπως τον φαντάζονται οι Καραμανλής, Σαμαράς και αλλα “γαλάζια” παιδιά. Ο κ. Μητσοτάκης επικράτησε και επιβιώνει στηριζόμενος σε ένα συνασπισμό δυνάμεων και παραγόντων. Σέρβιρε ένα μπουφέ απόψεων και αντιλήψεων, κερδίζοντας περισσότερους ψηφοφόρους. Με αυτό τον τρόπο όμως κατόρθωσε να επιβάλει ενα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο διοίκησης και οικονομικής πολιτικής. Νεοφιλελεύθερο μοντέλο, το οποίο είναι αρεστό τα τελευταία χρόνια και από το λεγόμενο ακραίο κέντρο.
Η “επιστροφή” του κ. Μητσοτάκη στον στενότερο κοινό της παραδοσιακής ΝΔ ή ο προσανατολισμός του στην “γαλάζια” πολυκατοικία, θα σημάνει για τον Κυριάκο Μητσοτάκη αλλαγή ισορροπίας.
Τι θα επιλέξει λοιπόν; Ενα πρόσωπο συμβατό με τον συνασπισμό που κυβερνά ή ένα παραταξιακό πρόσωπο που τον οδηγεί στο στενότερο κοινό;
Οσο και αν το “καράβΙ’ της κοινωνίας έχει γύρει δεξιά- ακροδεξιά, μια επιλογή στενότερη περιέχει περισσότερους κινδύνους και για τον κ. Μητσοτάκη. Εκτός αν η επιλογή του είναι να βρει διέξοδο αποφυγής των εκ νέου ευθυνών, δηλαδή αν ψάχνει τρόπο να μην πάει για τρίτη θητεία. Αφήνοντας μια …κληρονομιά βαριά και προβληματική.
Η αντιπολίτευση
Αριστερά και σοσιαλδημοκρατία παιδεύονται επίσης να επιλέξουν τι ακριβώς θα συμβολίσουν. Το ΠΑΣΟΚ φοβάται να φανεί ο εναγκαλισμός με την κυβερνητική παράταξη. Φοβάται να μην προταθούν πρόσωπα τα οποία θα αναγκαστεί να ψηφίσει, με συνέπεια να θεωρηθεί μια πρωτη συναίνεση- συνεργασία με την ΝΔ. Αρα μπορεί να προτείνει κάποιο πρόσωπο δικής του επιλογής για να ξεφύγει απο την ενδεχόμενη παγίδα. Αν το κάνει μόνο γι αυτό, θα είναι μια ρηχή πολιτική κίνηση, οσο αξιόλογο και αν είναι το πρόσωπο που θα προτείνει.
Στα αριστερά, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στο σενάριο της κοινής προοδευτικής πρότασης, χωρίς να είναι απολύτως σίγουρο το βήμα που θα κάνει. Εδω τα πράγματα είναι κάπως θολό, γιατί η ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται οτι πρέπει να συμβολίσει με την επιλογή του, το τι θέλει για τη χώρα, αλλά δεν είναι εύκολη η επιλογή του προσώπου.
Η Νέα Αριστερά, πρότεινε τον Ράμμο για να συμβολίσει τον αντιμητσοτακισμό (υποκλοπές κλπ) η πρόταση έπεσε στο κενό για πολλούς λόγους.
Για την αντιπολίτευση αυτό που μένει λοιπόν είναι οι συμβολισμοί. Δεν πρέπει να τους υποτιμήσουν, αλλά δεν είναι εύκολο αυτή την ώρα να επιδιώξουν και ευρύτερες πολιτικές κινήσεις. Δηλαδή συνεργασίες, κοινές πράξεις ή και κοινή προσπάθεια. Πολύ απλά η αντιπολίτευση παραμένει επί της ουσίας πολυδιασπασμένη, Πρέπει όλοι να πετάξουν τις κάπες που φοράνε και να κάνουν γενναία βήματα.
Γιατί το νόημα είναι να συμβολίσουν την πορεία προς τα μπρος, την αλλαγή παραδείγματος διοίκησης, την εννοια του κράτους ή την έννοια του ρόλου που μπορεί να διαδραματίσει η χώρα στην ευρύτερη περιοχή και στην Ευρώπη.
Πρέπει στην αντιπολίτευση να σκεφτούν (επιτέλους) έξω απο τον μικρόκοσμο της πολιτικής, και των ισορροπιών που έχουν επιβληθεί.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου