Αν έχει κάτι να μας διδάξει η ναυτική ιστορία του έθνους; Αν έχει κάτι να μας διδάξει η ελληνική αρχαιότητα που έβρισκε τρόπους να σατιρίζει και να διακωμωδεί τις πιο καταθλιπτικές καταστάσεις της κοινωνικής ζωής; Πολλά. Για όποιον θέλει γνήσια να κάνει τα πράγματα σωστά και δεν πάσχει από το σύνδρομο του παπικού αλάθητου.
Την ψυχική ασθένεια δηλαδή στην οποία οδηγείται καθένας που καταλήγει να αυτοθαυμάζεται. Ο νάρκισσος που λέει και η βιβλιογραφία της επιστημονικής διερεύνησης των ανθρώπινων συμπεριφορών.
Δεν έχει νόημα να γραφτεί μια πιο μακροσκελής εισαγωγή. Ας αναλογιστεί κανείς από μόνος του πόσες φωτογραφίες πολιτικών θα μπορούσαν να ταιριάξουν δίπλα σε αυτή την περιγραφή. Και πως τέτοια ψυχοσύνθεση μπορεί να διαπράξει το μοιραίο σφάλμα που θα μελετούν ως ιστορικό κεφάλαιο οι μελλοντικές γενιές. Μαζί φυσικά με τις επιπτώσεις του.
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ
Ο Σηματωρός είναι εδώ μια ζωή με τον λαό (σαν το παλιό, καλό «ορθόδοξο» ΠΑΣΟΚ). «Ιππείς» δεν υπάρχουν μόνο στον Αυλώνα ως στρατιωτικό τμήμα. Ζουν και στο ναυτικό… Θρίλερ για το ναυτικό ή όπως το έλεγαν κάποτε την δεκαετία του 1980 οι γονείς μας γκραν γκινιόλ; Μήπως όμως αντί για θρίλερ είναι κωμωδία; Κι αν είναι μέρος του συγκεκριμένου είδους τέχνης, μήπως είναι από εκείνες των VHS των 80s ή μήπως σε πολλά ομοιάζει με έργα της Αριστοφανικής κωμωδίας;
Σημεία των καιρών: Πολύ «τρισ-», αλλά από τηγανίτα τίποτα
Οι «Ιππείς» του Αριστοφάνη, «Ιππής» για κάποιων παλαιότερων τη γλώσσα, ενδεχομένως θα ήταν μια «to the point» κωμωδία, ώστε να περιγραφούν οι καταστάσεις που εκτυλίσσονται στο ναυτικό μας, στο τρισένδοξο και με την τρισχιλιετή ιστορία την οποία προσφάτως μνημόνευσε σ’ έναν δεκάρικο λόγο ο πολιτικός του προϊστάμενος… Πού όμως κάνουν focus οι «Ιππείς» του πρώτου τη τάξη Κωμωδού της αρχαίας Ελλάδας; Στην κακοδιαχείριση, στις ατασθαλίες και στις παλινωδίες της εξουσίας. Και που οδηγούν όλα τα προηγούμενα; Στον μαρασμό και στην παρακμή! Ή αλλιώς, σημεία των καιρών…
Οι «όλα τα σφάζω κι όλα τα μαχαιρώνω»
Από το 424 π.χ στο 2024… Πάντα υπάρχει ο «Κλέωνας», ο πολιτικός ηγέτης δηλαδή που ενώ ασκεί με αλαζονεία την εξουσία που του έδωσαν οι πολίτες –Δημοκρατία ήταν στην Αθήνα και τότε– εκείνος καταφέρνει μέσω ανεύθυνων κινήσεων να οδηγήσει στην καταστροφή. Ο Κλέωνας ήταν ο επόμενος ηγέτης από τον Περικλή. Στο πρόσωπό του, ο Αριστοφάνης σατίριζε την διαφθορά κάθε λαοπρόβλητου πολιτικού. Με καυστικό χιούμορ παρουσίασε ο κωμωδός τον αγοραίο τρόπο με τον οποίο βιοπορίζονται και διαβιούν οι πολιτικοί. Όμως, στους πολίτες παρουσιάζονται ως κάτι «grande» τύποι που όλα τα προλαβαίνουν και όλα τα μπορούν.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα… «βράχια» και συνυπαιτιότητα
Ο Δημοσθένης, ο Νικίας, ο Δήμος, ο κατεργάρης ο Παφλαγόνας, ο Αγοράκριτος, μπορεί στην υποκριτική να κέρδισαν το κοινό. Μέσα από τους «Ιππείς» πάντως ο Αριστοφάνης είχε δείξει όλη την πλοκή της πολιτικής σκηνής, αφυπνίζοντας τους Αθηναίους, ιδίως για όλους όσοι είχαν κι έχουν εύκολα τα μεγάλα, τα παχιά τα λόγια! Ο Αριστοφάνης μέσα από την πρώτη του κωμωδία είχε πετύχει να καταδείξει δυο στοιχεία. Το πρώτο αφορά την άσκηση πολιτικής με τρόπο τέτοιο που οδηγεί στα βράχια. Το δεύτερο εστιάζει και σ’ εκείνους που επιλέγουν τους ηγέτες, δηλαδή στους περιπλανημένους ή μη πολίτες, μιας και δεν είναι άμοιροι ευθυνών.
Όποιος «βαριέται» να ζυμώσει… ισχύει και στη θάλασσα
Στην θάλασσα τώρα…. Αντάρα έρχεται βαριά. Στις ΜΕΚΟ η βελόνα κολλημένη σαν παλιό πικάπ, για καινούργια πλοία κοιτάζουμε – πως θα περάσει ο σκόπελος του ρεύματος που θα τσουρουφλίσει τους Έλληνες. Διότι αν τότε δεν φανεί ο ηγέτης ξανά να μας πει «ψάχνω τρόπο να σας σώσω», πώς αλλιώς θα φανεί ότι είναι ηγέτης, ενώ ο πολίτης θα πρέπει να βρει να πληρώσει το κλιματιστικό που έκαψε, για να μην του καεί ο εγκέφαλος από τον καύσωνα…
Ένας Ποσειδώνας ξέρει…
Τα καινούρια πλοία που αναζητούνται, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα τα βρουν οι ναύτες. Διότι αν δεν τα βρουν, η συνωμοσιολογία θα πάει σύννεφο με όλα όσα βλέπουμε ότι πράττει ο μεγαλειότατος Κλέων της σημερινής μας πολιτικής πραγματικότητας. Τώρα αν δεν βρεθούν τα καινούρια και δούμε τίποτα από τα γνωστά «γαϊδουροπαίδια» να κλωτσάνε και να γκαρίζουν, ένας Ποσειδώνας ξέρει τι μπορεί να κάμει με αυτές τις σκούνες, αρκεί βεβαίως να μην έχουν κόσμο μέσα… «Άγιε Νικόλα φύλαγε, κι Άγια θαλασσινή… σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού».
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου