Η τελικά «όχι και τόσο» σωστή πλευρά της ιστορίας...

(ενημερώθηκε 12 ώρες πριν)

Militaire News
- Μάρκος Τρούλης


ΜΑΡΚΟΣ ΤΡΟΥΛΗΣ
Φανατισμός, προσβολές για «πουτινάκια» και άναρθρες κραυγές συνέθεταν τον εν Ελλάδι δημόσιο διάλογο κατά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, ενόσω ορισμένοι εξ ημών επιχειρούσαμε να υπογραμμίσουμε την ανάγκη τήρησης της αρχής της πολυδιάστατης διπλωματίας από την Αθήνα. Καθηγητές, απόστρατοι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων, αναλυτές με πολυετή εμπειρία… άπαντες κατατασσόμασταν σε ένα θολό «φιλοπουτινικό μπλοκ», το οποίο δήθεν αμφισβητούσε το δυτικό προσανατολισμό της Ελλάδας. Οι δε αναλύσεις και προειδοποιήσεις των John Mearsheimer, Henry Kissinger και George Kennan ή ακόμη και οι επισημάνσεις του Bernie Sanders φάνταζαν ακατανόητες και αντιμετωπίστηκαν με μηδενική σοβαρότητα, μιας που δεν ήταν δυνατόν να καταταχθούν στην κατηγορία των «φιλορωσικών» κειμένων. Η πρώην Υπουργός Εξωτερικών κα Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία σήμερα αναγνωρίζει ότι «δε θα έπρεπε να είχαμε εμπλακεί στον πόλεμο της Ουκρανίας», πού λογίζεται;

Οι εκ του πονηρού προ διετίας επιθέσεις, οι οποίες συνεχίστηκαν και συνεχίζονται έως σήμερα, αποσκοπούν στη συγκάλυψη του σημαντικότατου ελλείμματος του πολιτικού συστήματος και σχετίζεται με την απουσία ενός συναισθηματικά αποστειρωμένου θεσμικού πλαισίου χάραξης στρατηγικής, που να μην υπακούει σε τίποτα άλλο πέρα από την εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων. Δείγμα της διιστορικής παθογένειας της ελληνικής άρχουσας τάξης να μην επιθυμεί έλεγχο και λογοδοσία, η εξωτερική πολιτική θεμελιώνεται υπό όρους ατομικής αυθεντίας και διαπροσωπικών σχέσεων πλανητικής εμβέλειας.

Όταν υπογραμμιζόταν από πολλούς η ανάγκη καταδίκης της διεθνοδικαιϊκά επαίσχυντης ρωσικής εισβολής και διασύνδεσής της με τα τουρκικά πεπραγμένα στην Κύπρο, γιατί θεωρείτο φιλορωσική άποψη; Όταν ο γράφων υπενθύμιζε το ρητό του Sun Tzu «Φτιάξε μια χρυσή γέφυρα για να μπορέσει να περάσει ο εχθρός σου υποχωρώντας» επισημαίνοντας παράλληλα ότι «αν για τη Ρωσία ακολουθηθεί η στρατηγική της «καμένης γέφυρας», τότε είναι αρκούντως ισχυρή ώστε να επιβάλει και εκείνη τεράστιο κόστος στη Δύση», γιατί αυτή η άποψη αντίβαινε στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα; Όταν σημειώναμε ότι συνιστά φρενίτιδα να φθάσουμε να έχουμε «τα απαγορευμένα του Τσαϊκόφσκι» στο πλαίσιο ενός πρωτοφανούς παροξυσμού προς καθετί ρωσικό, τότε ήμασταν κάποιοι που «θέλαμε να προωθήσουμε το ρωσικό αφήγημα».

Μάλιστα, ο γράφων επισήμαινε ότι η Ελλάδα, βάσει της γεωπολιτικής θέσης ως ναυτική δύναμη τοποθετημένη στην περίμετρο της Ευρασίας, οφείλει να διατηρεί άριστες σχέσεις με την κυρίαρχη ναυτική δύναμη του πλανήτη, δηλαδή τις Η.Π.Α., ενώ προστίθετο στην ανάλυση: «Αντί μια ορθολογική αμερικανική ηγεσία να επιχειρήσει να κλείσει την περίμετρο της σινικής ανάσχεσης από βορρά, στρατηγικά ευθυγραμμιζόμενη – και όχι απαραίτητα συμμαχώντας – με έναν κρίσιμο περιφερειακό πόλο και με απώτερο στόχο την εξισορρόπηση της μείζονος απειλής της Κίνας, προτιμάται μια στρατηγική ψυχροπολεμικών ενστίκτων στη βάση της παρουσίας των ανάλογων διαμορφωτών της στην αμερικανική ελίτ. Αντί ο άξονας της αμερικανικής στρατηγικής σκέψης να είναι η αποφυγή της σύγκλισης μεταξύ δύο τόσο σημαντικών πόλων ισχύος, όπως η Ρωσία και η Κίνα, η Ουάσιγκτον πράττει ό,τι μπορεί για να τους οδηγήσει στη συνεργασία διαψεύδοντας τον Πούτιν, ο οποίος ανέφερε σε παλαιότερη συνέντευξή του ότι θαυμάζει τον τρόπο με τον οποίο οι Η.Π.Α. διαχειρίζονται τις κρίσεις και εν γένει τις δύσκολες καταστάσεις».

Ενδεικτικά, ο Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιάννης Μάζης εξηγούσε ότι «Ελλάδα και Κύπρος έπρεπε να είναι διαμεσολαβητές αντί να εμπλακούν στην αντιπαράθεση, όπως έπραξε ευφυώς η Τουρκία η οποία ούτε χριστιανική είναι, ούτε προφανώς Ορθόδοξη είναι, ούτε μέλος της ΕΕ είναι», ενώ πρόσθετε ότι «εάν έτηρούντο οι συμφωνίες του Μινσκ δεν θα είχαμε εισβολή και υπεύθυνες για την τήρηση τους ήτανε οι συνυπογράφουσες «εγγυήτριες» Γαλλία και Γερμανία».

Σήμερα, η κα Ντόρα Μπακογιάννη αναφέρει: «Δε θα έπρεπε ποτέ να είχαμε εμπλακεί εκεί (σ.σ. στην Ουκρανία) εάν είχαμε λάβει υπόψιν πολύ πιο σοβαρά τις συμφωνίες του Μινσκ και είχαμε εργαστεί σοβαρά πάνω σε αυτές»! Ωστόσο, ούτε γάτα ούτε ζημιά! Καμία λογοδοσία γιατί η Ελλάδα έλαβε όσες αποφάσεις έλαβε και κυρίως ποιο ήταν το κόστος σε επίπεδο παραδοτέου εξοπλισμού και διπλωματικού κεφαλαίου. Μάλιστα, η κα Μπακογιάννη σημείωσε: «Η Ουκρανία θα πρέπει με κάποιο τρόπο να υποκύψει. Αν αυτό θα έχει πολιτική κάλυψη, δεν το ξέρω»! Μπορεί να φανταστεί κάποιος, για παράδειγμα, πως θα αντιμετωπιζόταν ένας Καθηγητής Γεωπολιτικής ή Διεθνών Σχέσεων ή ένας αναλυτής της Διεθνούς Πολιτικής αν συμπέραινε ρητά ότι «η Ουκρανία θα πρέπει με κάποιο τρόπο να υποκύψει»;

Το φαιδρότερο δε είναι ότι οι «φιλοπουτινικές» αναλύσεις, οι οποίες σήμερα συνιστούν τον «ορθό λόγο» αναλόγως από ποιον παρατίθενται, δεν κατέληγαν ποτέ σε πρόταση ή σύσταση (!) «υποταγής της Ουκρανίας». Αντιθέτως, απαύγασμα των αναλύσεων συνιστούσε η θεμελίωση ενός συστήματος ισορροπίας ισχύος, βάσει του οποίου θα καθίσταντο σεβαστές οι ιστορικές γεωπολιτικές ευαισθησίες της Μόσχας, αλλά θα αναγνωριζόταν και το κεκτημένο του Κιέβου κατά τις τελευταίες δεκαετίες με την εμβάθυνση του ετεροπροσδιορισμού του ουκρανικού λαού, ανεξαρτήτως πως αυτός καλλιεργήθηκε και εμπεδώθηκε.

Κατ’ ουσία, με δεδομένο ότι το πρόβλημα θα κατέληγε να καταστεί «ανοιχτή πληγή» και σε έναν ανηλεή πόλεμο φθοράς στην καρδιά της ευρωπαϊκής ηπείρου, τονιζόταν ότι η διεθνής τάξη, δηλαδή η οργάνωση του διεθνούς συστήματος, συγκροτείται υπό το βάρος της τελευταίας ανακατανομής ισχύος, η οποία «απονέμει» σφαίρες επιρροής μεταξύ των βασικών πόλων. Το Διεθνές Δίκαιο εφαρμόζεται όσο τηρούνται οι εν λόγω κόκκινες γραμμές της διεθνούς τάξης. Συνεπώς, η επίκληση στη νομική επιχειρηματολογία θα προκαλούσε αργά ή γρήγορα – όπως και συνέβη – άβολους συνειρμούς, οι οποίοι θα παρέμεναν δυσεξήγητοι από πλευράς των νυν θιασωτών του Διεθνούς Δικαίου.

Η απόλυτη σιωπή και ενίοτε οι σφοδρές επιθέσεις κυριαρχούσαν ενάντια στις εν λόγω σκέψεις και σήμερα, μετά από χιλιάδες νεκρούς, εκατομμύρια εκτοπισμένους και τη δημιουργία ενός χάους στην καρδιά της ευρωπαϊκής ηπείρου, αρχίζει να αρθρώνεται ένα “mea culpa” και επαναλαμβάνω ότι τιμά όσους έχουν το θάρρος να το εκστομίζουν. Απλώς, όσον αφορά εκείνους που έχουν την πολιτική ευθύνη λήψης των αποφάσεων, θα πρέπει να υπάρξει και λογοδοσία, προκειμένου να ενσκήψουν μετέπειτα στο δύσκολο έργο της χάραξης μιας στρατηγικής για τη διόρθωση των εν λόγω σφαλμάτων.

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.